Stories van en over Golden Oldies .....
.... hoe het is een oldie te adopteren ...en/of het afscheid .......
Wij wensen iedereen veel leesplezier bij de verhalen van en over onze senioren vanaf een jaar of 10,
Je vindt hier verhalen met een traan en een lach, gewoon - zoals het is .....
Verhalen mogen ingezonden worden, bij gebleken geschiktheid worden zij hier geplaatst.
E-mail: Inzendingen - Oldies

Bijgewerkt op 09.12.2014

Hallo lieve Teya

Hier een berichtje van Macy, je weet wel die lieve schotse collie
.Ik wilde je laten weten dat alles heel goed met mij gaat .Ik heb het reuze naar mijn zin in Oud-Vossemeer, waar ik alweer iets meer dan een jaar met heel veel plezier woon .Er is hier een hele grote tuin van wel 1700 m2 waar ik lekker vrij in mag bewegen .En als ik daar geen zin in heb dan ga ik lekker naar binnen in mijn mooie paleisje, dat is hier ook geen probleem .Zelf ben ik alweer 11 en een half jaar oud en het opstaan gaat soms wel wat moeizamer .Een half jaar geleden ben ik bij de dierenarts geweest. Ik at maar niet en was lusteloos. De dierenarts heeft me een spuit gegeven om weer op krachten te komen en een kuurtje om de eetlust op te wekken. Dit is ook goed gelukt en ben weer beter geworden. Dat is dan ook alles wat betreft mijn klachten. Wat ook goed nieuws voor mij is dat is dat ik ongeveer een maand geleden ben overgestapt op rauw vlees om te eten. Wat is dat een goede zet geweest van mijn baasje.
Ze zag wel dat ik niet zoveel brokken at en dat ik regelmatig wel eens wat deed spugen. Maar ja zeiden de mensen waar ik al eerder van geweest was dat doet ze al een hele poos zo. Maar het baasje wilde natuurlijk dat dat wat beter moest kunnen gaan. Ik heb toen vier dagen pens moeten eten om mijn lichaam te ontgiften en toen bij kleine porties tegelijk overgestapt op rauw vlees. En dat vind ik toch lekker!!!!!!!! Ik heb nog nooit met zoveel smaak mijn bak leeg gegeten.
Ik sta dan ook al aan het aanrecht te kwispelen en aandacht te vragen als ze mijn eten aan het klaar maken is.
En weet je wat het leuke er van is ik moet nu niet meer spugen of gal overgeven. Fijn hè? Ook vind ik het hier heel leuk omdat mijn baasje er bijna altijd is. Alleen als ze om boodschappen gaat of haar kind op school op gaat halen is ze even weg, maar voor de rest kan ik lekker een hele dag bij haar zijn;-) We gaan ook lekker vier keer op een dag lekker wandelen en kan ik weer lekkere geurtjes opsnuiven. De wandelingen zijn gelukkig niet zo heel groot want anders wordt mijn achterpoten een beetje moe en gaan ze over de grond slepen .Zelf ben ik de hele dag een beetje aan het luieren en naar de mensen die voorbij wandelen of fietsen over de dijk aan het kijken. Een lekker luizeleven noemen ze dat.
Als er een hond voorbij komt dan ga ik wel even goed tekeer met blaffen en moet ik natuurlijk mijn baasje beschermen.
Ook vreemde mensen op het terrein moeten wel even weten dat ik hier woon. Dan ga ik blaffen vanaf een afstandje en dan weet mijn baasje dat er iemand aankomt, handig toch?We gaan ook wel eens lekker op het gras spelen en dan ga ik ook heerlijk rollen door het gras. Hmmmmmmm...............Daar kan ik geen genoeg van krijgen. Ook al die aandacht van mijn huisgenoten vind ik heel fijn, lekker dat aaien en dat kroelen en al die massages;-) als ze dan stoppen dan geef ik altijd mijn poot en dan gaan ze weer even verder. Slim van mij hè? Ook heb ik er sinds een paar weken een vriendin bij, althans nu is het mijn vriendin, maar eerst niet. Het is een poesje van drie en een halve maand oud en ze heet Pippie. In het begin deed zij naar mij blazen en ik natuurlijk mijn lip optrekken. Steeds kwamen we wat dichter bij elkaar en nu kunnen we eigenlijk niet zonder elkaar. Ze is soms nog wel wat speels maar ze weet ondertussen wel dat ik niet met haar speel, daar ben ik toch echt te oud voor. Maar ze vind het wel heerlijk om bij me te liggen. Twee keer op een jaar ga ik naar de trimsalon in het voor en in het najaar, dan worden mijn nagels geknipt en mijn oren uitgepoetst en word ik helemaal gewassen en geföhnd. Niet mijn favoriet maar ja, dan kan ik er weer even tegen aan. Het baasje doet me regelmatig ook borstelen, ook niet mijn favoriet, maar ze doet het gelukkig wel voorzichtig.
Ze heeft ook nog een paar foto's van me gemaakt. Die voeg ik er nu bij. Ik ga nu stoppen want ik ga lekker wandelen en daarna eten. Als je in de buurt bent zou ik het heel leuk vinden als je mijn geweldig onderkomen een keer komt bekijken. Bij deze van harte welkom.
Een hele lieve groet en poot van mij en van mijn huisgenoten .Liefs Macy

Opmerking Collie in Nood: Macy is door Collie in Nood geplaatst bij haar huidige baasjes en zo te lezen is dat super geslaagd ;-). Zo een lieve brief wil ik elke dag wel ontvangen..... Dikke knuffel Macy en geniet maar lekker..

Hallo allen,
Het proberen af en toe updates te geven over Lassie die wij in huis hebben genomen op 10 januari 2010 (en een berichtje hierover geschreven op 11-01-2010), is niet echt gelukt. Wel nog af en toe in mijn hoofd, maar nooit echt van gekomen. Nu dan toch, met het vervelende nieuws dat we onze Lassie helaas hebben moeten laten inslapen op 17 januari 2013. Maar wat een pracht van een meid hebben we in huis gehad, en ze is toch maar bijna 14 jaar oud geworden (op 16 februari 2013 had ze deze mooie leeftijd bereikt).
Graag wil ik vertellen over onze tijd met Lassie, wat zoals in mijn eerdere bericht is gezegd, niet was geweest zonder jullie website waar ik haar had gevonden. Lassie was bijna 11 jaar toen ze bij ons kwam, te dik, moeite met opstaan en met medicijnen voor epilepsie. Maar wel gelijk al erg vrolijk, lief en speels! Thuis had ze al snel haar plekje gevonden, met haar speeltjes, mand en bakje vers water en 1x (later 2x) per dag eten. Binnen een paar maanden was ze dan ook al zo'n 5 kilo afgevallen en zat ze op een net gewicht voor haar. Dit hielp een heel stuk met haar bewegingsvrijheid en haar uithoudings-vermogen ging dan ook zienderogen vooruit. De epilepsiepillen hebben we kunnen afbouwen tot een half pilletje per dag, en daar heeft ze op gezeten tot aan haar overlijden. Waarbij ze (zover ik weet) nooit een aanval heeft gehad bij ons, gelukkig. Ze kon goed opschieten met de collies van m'n ouders (Lasco en Bandit) die ook ongeveer van haar leeftijd waren en zo ook af en toe bij mij logeerden. Van Lasco hebben we helaas snel daarna afscheid moeten nemen in april 2010. In de zomer van 2010 is Lassie samen met Bandit met ons en vrienden van ons meegegaan op vakantie naar Tsjechië, waar we leuk gewandeld hebben. De autorit en vakantie zijn erg goed verlopen, en dat met 2 honden van toch 11 jaar oud! In september 2010 zijn mijn man en ik getrouwd en ook op deze dag zijn Lassie en Bandit erbij geweest, en wat heeft ze daarvan weer genoten en wij ook, want tja Collies zijn nu eenmaal prachtige dieren en erg leuk ook op de bruidsfoto's. Veel aandacht en s'avonds op het feest had ze haar vaste rondje onder de tafels gevonden om af te lopen voor kruimels :D. In het gewone leven, liepen we vaak rondjes, soms in de buurt, soms naar het Haarlemmermeerse bos ca. 5-10 minuten lopen hier vandaan en soms met de auto naar het iets verder gelegen Groene Weelde. Thuis of op de oprit lekker af en toe even spelen met een trekspeeltje, maar niet al te lang omdat ze dan toch vaak iets last van haar achterhand kreeg. In januari 2011 werd ik in het ziekenhuis opgenomen i.v.m. mijn zwangerschap, in deze tijd is Lassie naar mijn ouders gegaan, waar ze heel dol is op mijn vader (eigenlijk van begin af aan is ze altijd dol geweest op oudere mannen, duidelijk gek geweest op haar vorige eigenaar J). Dit vind ze dan dus ook allemaal helemaal goed, wat weer blijkt hoe een lief en makkelijk karakter Lassie heeft. Wel is er de ‘strijd’ tussen haar en Bandit wie er s’nachts op de mat voor de trap mag liggen, de gene die het laatst bedenkt daarheen te gaan zie je dan ‘teleurgesteld’ kijken en dan maar op plekje 2 gaan liggen. Begin april, was ik zelf weer even thuis en meer hersteld, en Amber mocht eindelijk ook naar huis en toen is Lassie ook weer thuis gekomen, alles even anders dan ik me had voorgesteld. Toch Lassie accepteerde weer alles zo makkelijk. Die kleine baby vond ze best, even snuffelen en het was goed. In de maanden daarna zijn we vaak heerlijk met z’n 3 of 4en gaan wandelen, en hebben we ontzettend kunnen genieten van de prachtige lente van 2011. Naarmate Amber ouder werd en wat meer ging rondkruipen, ben ik er gelijk mee begonnen om Amber te leren Lassie met rust te laten en samen met mamma Lassie te aaien met open hand. Als Amber toch eens bij Lassie kwam, ging Lassie hier zeer goed mee om (meestal negeerde ze het, soms stond ze op om te verplaatsen). Lassie bemoeide zich verder niet echt met Amber, behalve tijdens het eten, dan was onder Amber’s stoel haar nieuwe plaatsje! Na mijn verlof ben ik weer gaan werken, wel minder dan ik voorheen deed en zo kreeg Lassie nog steeds genoeg aandacht, ondanks dat ze nu toch echt de aandacht moest delen met Amber. En zo kwam januari 2012 er al weer aan, we hadden Lassie toen al weer 2 jaar bij ons in huis... wie had dat van te voren verwacht... hoewel bij het in huis halen van zo’n oude hond heb je niet echt verwachtingen, want het kan voor heel kort en nog heel lang zijn! Het ging nog steeds heel goed met haar en ik kon met haar nog een flink stuk wandelen. Bandit de hond van m’n ouders (ca. 4mnd ouder) was toen al een echt oud baasje en kon lang niet zo ver meer lopen. Bandit hebben we juni moeten laten inslapen, omdat hij niet meer kon opstaan (gelukkig had hij geen pijn). In de loop van 2012 werd ook Lassie toch echt ouder, ze kon weer wat moeilijker op staan en ook voor haar moest ik de wandelingen korter gaan maken. Vooral in de laatste maanden werd het ook erg langzaam lopen (rondjes waar we eerst een kwartier over deden, was nu gemakklijk een half uur). In oktober 2012 kreeg Lassie ineens heel snel hoge koorts, we waren gelukkig thuis. Ze leek gewoon rustig te liggen, maar toen ik even haar aandacht probeerde te krijgen, reageerde ze nauwelijks. Hoewel ze in de ochtend nog vrolijk gewandeld had, haar eten gegeten en gedronken bleek ze toen in de middag al heel ziek te zijn, we waren er net op tijd bij. Ze had hoge koorts en was al wat uitgedroogd. Nadat ze de middag / begin avond bij de dierenarts is gebleven aan het infuus hebben we haar s’avonds mee naar huis genomen. Ze was nog niet zo opgeknapt als ze hadden gehoopt. Ik heb haar thuis met een bidon regelmatig water gegeven en gelukkig wilde ze in de ochtend erna weer wat eten. Tegen alle verwachting in (en dat besef ik nu pas nog meer dan toentertijd...) is ze er boven op gekomen. Ze had er wel echt een klap van gehad, zo was ze een stuk afgezwakt en het opstaan verging haar moeilijk. Daarom hebben we toen snel een groot kleed gekocht voor in de woonkamer (omdat onze vloer best glad is). Zo kon ik toch weer binnen ook nog een beetje met haar spelen, zonder dat ze gelijk uitgleed. We hebben nog 3 maanden van haar mogen genieten, tot ze in januari weer heel ziek werd. Nu was ik er sneller bij, maar helaas dit keer mocht het niet baten. Lassie heeft een mooi leven gehad, en het was goed nu. Ze is precies 3 jaar en 1 week bij ons geweest en ze heeft 13 jaar, 11 maanden en 1 dag oud mogen worden. Wat een pracht hond en wat een plezier hebben wij aan onze oude hond gehad! Zoals ik al vaker over haar heb gezegd de afgelopen jaren, een gouden lot uit het asiel! Graag had ik nog langer van haar willen genieten, maar ik weet ook wel dat het niet uit maakt wanneer een beestje gaat, het is en blijft altijd erg verdrietig en een groot gemis.
Liefs, Carola



Hier even een update hoe het nu na bijna 4 weken met Faigin gaat, de (G)oude(n) collie (12,5 jaar) die bij jullie als noodgeval op de website stond, misschien wil je dit met anderen delen. Zoals je weet nemen wij vaker collies op leeftijd in huis om die een goede en vooral rustige oude dag te bezorgen. Ik weet dat veel mensen wat minder makkelijk een oude hond opnemen, omdat ze misschien wat minder kwiek zijn, mogelijk iets mankeren en de kans op overlijden wat groter is, maar ik wil toch even onze ervaringen delen.
Toen ik Faigin op de website zag staan, viel ik gelijk voor z’n koppie. Beetje Droopy-achtige blik, tandje uit z’n bek stekend als een sigaretje en die blik van “tada, ik heb hier lekker een broodje”. Met m’n man overlegd, want we waren op zoek naar een maatje voor Rogue, de 12-jarige ex-hulphond uit Friesland die ook zijn oude dag bij ons mag doorbrengen. We willen namelijk altijd graag dat onze honden niet alleen zijn, dus lopen er meestal 2 of 3 rond en er logeert ook nog weleens wat. Rogue sliep veel, is een beetje doof, was niet van z’n stuk te brengen (ook niet met andere honden bleek met de geweldige wandeling van 30 september van Collie & Co in Nood), maar we wilden toch graag dat hij niet alleen z’n oude dag zou slijten sinds we onze vorige collie in mei moesten laten inslapen. Jou (Teya) dus gebeld en direct een afspraak kunnen maken met degene die Faigin rond had lopen om daar de volgende dag te kijken. Rogue meegenomen in de auto en zo maakten de beide heren daar kennis met elkaar. Ik was direct verkocht. Freekie probeerde meteen te spelen en daar waar Rogue de omgeving aan het verkennen was, liep hij mee te snuffelen, dus beide heren in de auto en op naar huis, waar ze braaf allebei op een matje gingen liggen slapen. Ach ja, twee oude mannetjes he… Vanaf dat moment zijn ze niet meer van elkaars zijde geweken, letterlijk! Het is een enorme knuffel en inmiddels hijst ook Rogue zich ’s avonds graag op de bank, zodat ik met de honden aan m’n zij televisie zit te kijken. De aanblik is dan ook onweerstaanbaar, zo’n bank ligt ook zoooooooo lekker! Dat Freekie niet oud, maar jong belegen is, daar kwamen we snel achter. Er werd gezegd dat hij mogelijk problemen had met zijn maag. Nou het enige probleem wat hij ermee had, was dat het vullen ervan hem niet snel genoeg kan gaan. Uiteraard worden zijn brokken iets geweekt om de restanten van zijn gebit te ontzien en meneer begint dan enthousiast (op volume 20) Hallelujah te zingen totdat de bak voor zijn neus staat, wat betekent dat zowel mijn man als ik nu iedere ochtend op tijd opstaan . Die bak wordt dan met hetzelfde enthousiasme leeg gegeten en hij wordt iedere dag sterker (en eigenwijzer). Rogue blijft heel dicht bij hem (soms kapen ze samen , twee snuiten in 1 minibakje, de bak van de logé Chihuahua leeg). Als ik van het paarden voeren terugkom, zit meneer op de keukenstoel, omdat-ie dan zo lekker uit het raam kan kijken of ik er al weer ben. Rogue zit dan strak naast de stoel, om voor ons eerst onbekende redenen. Best een gewaarwording om een hond op de stoel te zien, omdat de honden die wij meestal hebben niet meer in staat zijn om ergens op te klimmen. Dat dit ook andere voordelen voor hem en Rogue biedt, hebben we inmiddels ontdekt nadat mijn man en ik ons toch een aantal malen afvroegen waar het ontbijt gebleven was…. Na het eten heeft Freekie een vast ritueel. Hij pakt zijn bot (gaat lang mee als je zo weinig tanden hebt), gooit deze enthousiast door de keuken, rent er mee rond, probeert het in zijn deken te begraven en laat hierbij wederom allerlei leuke geluiden horen. Inmiddels heeft ook Rogue dit ritueel opgepakt, dus je ziet, ze zijn nooit te oud om te leren en wow, Rogue gaat op z’n oude dag nog rennen en spelen, hoezo rustige oude dag . Waar de één is, is de ander.
Een andere uitdaging die Freekie ons bracht was het feit dat hij deuren kan openen. Zijn neus is nog goed in orde, want hij wist feilloos achter welke deur in de keuken wij de voorraden bewaren. De keuken lag bij terugkomst van het werk bezaaid stukjes folie van de zak hondensnoepjes en Rogue en hij waren die avond nét iets minder enthousiast rond etenstijd. Gelukkig hadden ze het bij hondenkoekjes gehouden, maar we hebben ineens opvallend veel draaibare deurknoppen in plaats van deurklinken in huis. Onze minipaardjes vindt hij erg leuk. Loopt steevast met Rogue (duo Penotti) erachter als ik ermee loop, ze krijgen een lik over hun snuitjes (waarbij de pony’s dan toch wel vreemd kijken, maar wel blijven staan) en worden volop uitgedaagd om te komen spelen. Ons erf wordt ineens weer door 2 honden “bewaakt”, want de blaf van Freekie werkt aanstekelijk voor Rogue (die wel aardig doof is, maar dat toch wel meekrijgt), maar… beide heren luisteren keurig als ze weer stil moeten zijn.

Freekie mag inmiddels (op een doodlopende buitenweg) ook even loslopen bij het uitlaten en ook dan lopen de heren nog zij aan zij. Zo’n stoere vent, maar toch een heel klein hartje. Bij de controle bij de dierenarts kroop hij bijna in m’n binnenzak, moest Rogue mee om ‘m rustig te krijgen (ook de dierenarts kreeg het Hallelujah te horen) en hij wilde absoluut niet dat ik de ruimte uit ging. Toen hij daarna buiten kwam bij de praktijk leek het wel een pup, zo druk en wild en vond hij Rogue en mij om te zoenen (waar wij zo het onze bij dachten)…. Kortom, de duvel is oud zeggen ze weleens (en misschien hebben wij nu wel een klein duveltje in huis), maar we willen ‘m voor geen goud meer missen en hopen dat hij toch echt nog jaren mee gaat en zo niet, dan neemt niemand ons deze geweldige periode meer af! Bijgaand een leuke foto van het dappere duo.
Groetjes, Marieke & Anthony van Rooijen

Hoi Marieke
Ik heb genoten van je verhaal en heb verschillende keren flink zitten te schaterlachen. Wat kun jij leuk vertellen. Ik ben best trots dat min website in dit geval de Postillon d'Amour mocht zijn. Veel geluk samen - Teya van Collie in Nood
(ingezonden 07.11.2012)

Berichtje van Tina, die ik Teya (Collie in Nood) al een aantal jaren ken en waarvan ik weet dat zij voor haar dieren door alle vuren gaat. Tina heeft Randy op onze website gevonden, een Amerikaanse colliereu op leeftijd van een organisatie in Spanje:
--- Randy gaat straks 14 (!) worden.... hij is nu bijna blind, zijn gehoor gaat achteruit...en hij is soms de draad kwijt en weet niet goed waar en wie hij is, laat staan waar ik ben. Maar dat kan de pret niet drukken...hij is nog steeds bezig met zijn piepballetje...hij verjaagt nog altijd elke ongecastreerde reu (met hulp van Tara, maar dat heeft ie niet in de gaten) en hij toont vooral nog steeds belangstelling voor alles wat er gebeurt. Hij is nu in totaal 23 tanden kwijt...maar zijn Dentastix verorberen lukt nog steeds...en ondeugend doen met kater Clarence... als we zijn 14de verjaardag achter de rug hebben, gaan we aan onze 5de jubileum werken... dus de winter door en de lente in... en daarna zal heel mss zijn 15de verjaardag komen... in mei hebben we hem laten inenten tegen hondsdolheid...het zal de laatste inenting voor hem zijn geweest... toen ik me dat realiseerde moest ik ff slikken. Hij mag nu bijna alles van mij - we waren bij een vriendin logeren en hij pikte de bank in waar ik zou gaan slapen... ik sliep dus bij Taar op de grond, omdat ik het niet over het hart verkreeg om hem er af te sturen....stom, hè... ?

Reactie Teya: Nee, niet stom Tina - gewoon liefde - pure onvoorwaardelijke liefde, het mooiste dat er is.

Randy en zijn voetbal : http://www.youtube.com/watch?v=pNI68mF5Xw8

Hallo Teya

Op 14 februari ( Valentijnsdag!) 2007 brak er een geweldige dag aan voor Ringo, Op die dag werd Ringo zonder pardon weggehaald bij zijn oude eigenaren door een inspecteur van de LID. Ze waren daar op melding en zagen een uitgestorven hond, die amper kon staan, grote kale plekken in zijn vacht had en diepe treurige collie-ogen. Nergens was iets te bekennen van de levendige lieve hond die deze toen al 12 jaar oude hond was ! Ringo was slachtoffer geworden van een scheiding. Zover wij terug hebben kunnen kijken hebben deze eigenaren Ringo op 8 jarige leeftijd uit het asiel in Leeuwarden gehaald. Na de scheiding was het over met de lol voor Ringo. Omdat hij niet bij andere honden kon kwam hij terecht bij de ouders van zijn bazinnetje. Helaas hadden deze niets met honden waardoor Ringo in de tuin belandde, zonder schuilplaats, aan een ketting. Eten en drinken was schaars, een klein bakje drinken per dag omdat “hij anders zo veel plaste”. Op 14 februari nam de inspecteur geen risico en nam Ringo meteen in beslag. Meteen op die mooie Valentijnsdag deed het dierenasiel een telefoontje naar onze familie, omdat wij nou eenmaal collie-minded zijn. We zijn meteen gaan kijken… Jeetje, mijn hart brak toen ik de collie de hoek om zag komen die tegen zijn begeleider moest steunen om te blijven staan. Hij was zo mager ! De dag erna was mijn verjaardag, maar Ringo bleef in mijn hoofd. De dag erna heb ik hem opgehaald! In eerste instantie alleen om hem “op te knappen”. Maar Ringo won mijn hart. Onder het verwaarloosde velletje zat een topkarakter. In de tijd heb ik heel veel aan Teya gehad. Uren hebben we aan de telefoon gezeten, waar ze soms Ringo op de achtergrond hoorde meejoelen. We hebben een hoop met hem te doen gehad. Hij wilde maar niet aankomen en werd helemaal hysterisch als hij een loops teefje rook. Uiteindelijk hebben we besloten om hem toch te laten castreren en dat leek de oplossing van een hoop problemen. Ringo en ik hebben een heerlijke tijd gehad. Hij had wel een paar probleempjes - waaronder zijn zwakke achterhand, zijn altijd aanwezige dorst en hij was doof.( Niet zoals sommige collie’s oost-indisch, wat we eerst dachten, maar echt helemaal stokdoof) Door de sterke mate van verwaarlozing was er bijna geen bespiering in de achterhand over. Maar het was een oersterke hond, Wat mocht hij graag achter zijn balletjes aandraven en reken maar niet dat hij ooit van uit zich zelf ophield. Als hij dan achter me liep en ik niet oplette zong hij prachtige collie-liederen om mijn aandacht te trekken, tot groot vermaak van omstanders. En omdat hij altijd zo weinig te drinken had gehad, dacht hij dat al het water wat hij zag meteen op moest. Of het nou in zijn waterbak zat, in de plantenbak, het bad of de wc. Je kon het zo gek niet bedenken of hij vond water Toen Ringo 14 werd gingen de slechte heupen een steeds grotere rol spelen. We verhuisde van de flat waar we tot dan toe woonde naar een huis met een mooie tuin. Ringo heeft zich daar goed vermaakt, als was het alleen maar om de glazenwasser de stuipen op het lijf te jagen! Eind vorig jaar ging het steeds minder, Zijn achterhand liet hem steeds meer in de steek. Al die tijd kreeg hij medicijnen maar het werd steeds erger. Steeds vaker had hij hulp nodig om overeind te komen, en de te lopen rondjes werden steeds korter Hij werd mank en er bleek een tumor tussen de tenen te zitten. Met nog een klein stootje extra medicijnen en een shot epo leek hij er weer helemaal bovenop te komen. Maar die rotwinter he! Op een gladde dinsdagochtend gleed hij uit op een gladde balk. De poot zwol enorm op. We hebben geprobeerd contact te zoeken met onze eigen dierenarts. Die hebben ons echt aan het lijntje gehouden, We wilden graag dat ze bij ons zouden komen om Ringo in te laten slapen. Ze beloofden steeds terug te bellen, maar het telefoontje bleef uit. Wil je je even het gevoel voorstellen dat je besloten hebt om je hond in te laten slapen maar dat voor je gevoel niemand wil helpen.. Daarom ben ik ook zo trots op mijn moeder en zusje die dit aan Winnie bespaard hebben. Want op een zaterdagmiddag, toen mijn vriend terug kwam van zijn werk, belde ik hem heel verdrietig op. Ringo had pijn, veel pijn en ik wist wat er moest gebeuren. En in plaats van lekker thuis, op zijn plekje, hebben we hem in de auto moeten laden en naar een onbekende dierenarts moeten brengen. Mijn maatje, mijn vriendje, daar lag hij dan. De woorden van dierenarts waren helder. Het had geen zin meer om alle losse klachtjes op te lossen, het was te veel, En dus heb ik m daar, bij een hele lieve, maar onbekende dierenarts, in een vreemde kamer moeten laten inslapen. Van onze oude dierenarts hebben we alleen nog de standaard kaart gehad en daarmee was de kous af. Inmiddels zijn we al een hele poos verder en heeft Ringo zijn as een mooi plekje in huis gevonden. Ik mis hem nog iedere dag. Het moeilijkste aan een oude hond was niet de verzorging of de zorg die je voor een hond hebt. Als hij hulp nodig had, dan was ik er voor hem. Ik had het meeste moeite met iedereen die een mening moest hebben over mijn hond. Die vonden dat het nu wel eens tijd was om hem te laten inslapen. Deze bemoeienissen gingen ver en ergerde me mateloos. In plaats van te genieten van de laatste loodjes met mijn maatje moest ik steeds verdedigen waarom ik hem in leven hield. Ik ben nog steeds van mening dat je als baas weet wanneer het zo ver is, en mensen die niet samenleven met de hond, niet de goede momenten mee krijgen. Ik sta dus ook nog steeds 1000% achter mijn beslissing. De stilte in huis na Ringo’s overlijden was enorm. Het was 2 dagen voor kerst toen hij overleed, waarna een lange stille vakantie volgde, compleet ingesneeuwd. Ik hield het niet uit. We hebben daarom vrij snel weer voor een nieuw hondje gekozen. Floor spookt nu door ons huis. Ze is een jonge Amerikaanse bulldog, iets heel anders, maar wel erg leuk.
Teya en Frans, bedankt voor jullie steun. Zonder jullie waren Ringo en ik niet ver gekomen.
Bedankt voor alle steun die we van jullie hebben mogen ontvangen, op alle manieren. (August 2010)

Lieve Marlies, wij zijn trots dat jullie ons zo hebben betrokken bij alles wat Ringo betrof en hebben alles graag en vanuit ons hart gedaan. Zo heeft Ringo bij jullie mogen ervaren dat er ook nog baasjes zijn die ' echte' baasjes zijn !
(Teya - Collie in Nood)


Hallo Frans en Teya,

Helaas geen berichtjes meer van onze Golden Oldie. Gisteren - 25 mei 2010 hebben we haar, na 2 onrustige nachten, rustig laten inslapen - thuis op de bank. Ze was op. De laatste 3 uren ervoor is ze niet meer van de bank geweest en heeft ze lekker met haar kop op mijn schouder gelegen. Toen de dierenarts kwam was ze al een eind weg ( en daardoor ook rustiger) Toch heb ik ervoor gekozen om niet af te wachten tot ze het uit zichzelf zou opgeven want het was een vechter, maar tegelijk ook zo moe. Het gekke is wel, dat je op zo'n moment nog heel veel moeite moet doen om een dierenarts te vinden die wil komen. Onze eigen dierenarts kon pas de volgende dag een plekje vinden. Onze dochter Sandra wilde daar niet op wachten en zei gewoon: dan ga ik het bij een ander proberen en dat is haar uiteindelijk gelukt. Dikke pluim voor haar en deze dierenarts want deze arts zei; natuurlijk komen we dan, desnoods werken we over. Die mentaliteit spreekt mij wel aan en ken ik ook vanuit mijn eigen beroep. Met de dood van Winnie en het afscheid heb ik vrede maar het verdriet om het gemis komt nu. Het was zo leeg en stil vanmorgen! Na het overlijden van Bas hadden wij Winnie nog en dan is het niet meteen zo stil. Onze oudste dochter Anja bood meteen aan dat ik dan vandaag wel op haar hond, Mano mocht passen. Nou liever even niet. Mano kan overigens prima alleen zijn. Dit was dus het laatste mailtje over mijn lieve vriendin Winnie.
Lieve Groetjes Ria

Teya: Lieve Ria, Winnie was een heel speciaal meisje en al op oudere leeftijd vanuit een asiel bij jullie gekomen. Dankjewel dat jullie ook een 'oude' hond een nieuw en fantastisch leven hebben gegeven.



Hallo Frans en Teya
Even een berichtje van onze golden oldie Winnie. Winnie is gisteren al weer 16 1/2 geworden, een respectabele leeftijd voor een hond met een slechte start. Wel is het zo dat nu alles duidelijk wat minder wordt. Ze ziet nu echt slecht maar hoort des te beter. Ze slaapt veel en een lange wandeling is er ook niet meer bij. We proberen haar wel gewoon vier keer per dag uit te laten en verder laten we haar wat in de tuin. Harde brokken kan ze ook niet meer eten ( ze hebben nu eenmaal nog geen kunstgebitten voor honden) dus we weken de brokken wat voor en verder krijgt ze wat ze lekker vindt ( ze hoort precies wanneer wij aan het koken zijn )Het echte,zinnige, colliekarakter heeft ze nog steeds: wat ze niet wil doet ze niet. Verder is ze ook af en toe nog ondeugend. Zo pikte ze laatst een biefstuk van ons bord en at hem tot de laatste draad op. Ook is ze gek op eierkoeken.
Groetjes van Ria en Winnie (Ingezonden 04.05.2010)


Het verhaal van Layka en Ineke

Layka kwam bij mij nadat mijn vorige geweldige en mooie meid Iris ook een collie (toen nog Laska),die ik in het asiel in Rijswijk mocht ophalen, na 10 prachtige jaren was overleden. Layka kwam vanuit de opvang van een herplaatsingsdienst in Spanje bij mij, ik zag haar foto op internet en kreeg kippenvel van mijn haarwortels tot aan m'n tenen en terug. Ik wist, dit is mijn meisje!! Ze was toen al 11 en half, en vanaf het moment dat ik haar ophaalde bij haar pleegezin in Belgie ,was het LIEFDE ! Gelijk mee in de auto en dezelfde dag al los in het park. Wat een geweldige meid, heel lief naar andere mensen en goed opgevoed, maar weinig gewend. Nog tot nu op de laatste dag, ging ze volledig uit haar dak als ik m'n schoenen en jas aantrok, "Ha ,we gaan uit "waarschijnlijk op een erf geleefd en niet gewandeld. In huis heerlijk rustig, met op gezette tijden een stoeipartij,en gelijk al volledig aan mijn zij. Als er iemand kwam, bv een vriendin of mijn zoon, ging ze helemaal joelen en rollen over de grond van blijdschap. Van andere loge-honden moest ze niets hebben : Ja daaag , ik woon hier en jij niet " Wil vertellen dat het zo heerlijk en dankbaar werk is ,om een oudere hond op te vangen, de onvoorwaardelijke liefde en trouw. Haar nog een paar mooie jaren te mogen geven, i.p.v. in de dodencel te moeten wachten of er misschien nog iemand voor je komt en dan uiteindelijk daar te moeten sterven. Jl. Zaterdag heb ik m'n liefste meisje moeten laten inslapen op 14 jaar, 4 maanden en 5 dagen oud, ze kreeg zeer ernstige epileptische aanvallen. Heb door mijn intens houden van haar, deze beslissing moeten nemen en heb er vrede mee, maar o wat een gemis. Maar doordát het zo heerlijk was ,is er straks weer een plaatsje voor een andere lieverd en weer zal ik er dan één opvangen. Hoop dat u mijn stukje plaats,juist om mensen te overtuigen dat het opnemen van een oudere hond iets moois is .Nog die fijne oude dag,wie wens je dat niet ?
Veel succes met uw prachtige werk,
Ineke van Drunick (september '09)


Hallo Frans en Teya,

Hier weer een berichtje van onze oude dame. Het gaat nog steeds goed met haar, alhoewel het lopen wel wat minder wordt. Ze neemt voor een wandeling alle tijd maar geniet er nog wel van. Snuffelt wat af onderweg. Ze wordt in november al 16 jaar en dat is toch een aardige leeftijd voor een hond van deze grote en met een slechte start.
Haar "maatje" Bas is in januari overleden( Ook bijna 16) In het begin leek ze hem wel te missen maar nu lijkt ze het wel prettig te vinden dat alle aandacht voor haar is.
Winnie kon wel een hele tijd haar plas niet ophouden en daar hebben we van alles aan geprobeerd te doen van medicatie tot 's nachts in de gang laten slapen. ( plavuizen) Niets hielp, elke morgen was het dweilen geblazen en het bleef ruiken. Sinds ongeveer 3/4 jaar hebben we de oplossing gevonden. 's Nachts krijgt ze een peuterluierbroekje aan. In het begin bleef ze droog d.m.v. de luier ( plaste in de luier) nu is ze haast elke morgen droog( met luier)en slaapt ze weer gezellig in de kamer. Horen en zien geeft nog geen problemen alleen wat ze niet wil zien/horen .gebeurt ook niet( collie-eigen) Ze vindt alles nog lekker alleen met mate, Kortom, we genieten nog elke dag van onze Winnie.
Groeten van Ria

Reactie CiN: Hallo Ria, wat een dame met haar bijna 16 jaar, respect ! We vinden het ontzettend leuk updatejes over Winnie te krijgen, vooral doorgaan :-).

Nuniah is onlangs 14 jaar geworden, hoort nog maar heel weinig en is volgens ons ook incontinent s'nachts. Maar we gunnen haar nog even het voordeel van de twijfel omdat we ook een andere hond verdenken :-). Lieve groet Frans en Teya

Ingezonden september '09






WINNIE - een lieve colliesenora van 15 jaar ..

Nieuw berichtje van Winnie ...

Winnie is afgelopen week alweer 15 jaar geworden. Wat een oude dame he? We zijn natuurlijk apetrots op haar dat ze deze leeftijd alweer bereikt heeft (en onze andere hond sinds vandaag ook, feest dus!). Wat hebben wij de afgelopen jaren toch genoten van deze hond. Ze is imiddels al weer 6 jaar bij ons. Hiermee wil ik dan ook maar weer tegenspreken wat veel mensen zeggen over het nemen van een oude asielhond: 'met zo'n oud dier kan je geen band opbouwen.' Nou in 6 jaar kan dat natuurlijk prima! Oke het heeft zeker een jaar geduurd voor het ijs brak, maar sindsdien is het helemaal goed. In die 6 jaar hebben we natuurlijk een hoop dingen mee gemaakt. Zowel leuke als minder leuke. Ik heb altijd fijn met Winnie kunnen wandelen. Vergeleken met onze andere hond, kon je met haar heel ontspannen wandelen (behalve als er tractors waren). We hebben nog heel wat ballen en stokken versleten. En leuke vakanties aan het strand en niet te vergeten de dogtrail op 11 jarige leeftijd. De keerzijde was natuurlijk de baarmoederontsteking met de zware operatie, waar ze wonderlijk wel van herstelde. Nu Winnie natuurlijk wel wat ouder begint te worden, beginnen de ouderdomskwalen toch echt de overhand te krijgen. Ze begint duidelijk minder te zien. Zeker als het buiten donker is, dan loopt ze soms een geheel andere kant op. Nu niet meer door haar eigenwijze colliekarakter zoals ze vroeger dus nog wel deed (we noemden het dan dat ze 'gewoon' een ander baasje uit ging zoeken en verder mee liep met een wildvreemde. We moesten dan echt achter haar aanrennen) Ze schrikt nu echt als je haar dan toch bij de halsband meeneemt en de goede kant opstuurd. Ook hoort ze nu toch echt minder. Vroeger deed ze alsof ze doof was als het haar goed uitkomt, maar nu hoort ze soms echt niet waar een geluid vandaan komt en kijk dan echt zoekend om zich heen. Ook kan ze inmiddels haar plas niet meer ophouden. Het bijna verdubbelen van het aantal keren dat ze naar het grasveld mag, helpt daarbij zelfs niet afdoende. Pilletjes helpen ook niet voldoende en de dierenarts vermoed nierfalen. Maar ondanks dat de ouderdom met gebreken komt, geniet ze nog vol op van het leven. Ze vind het geweldig als we doen alsof we een bal weggooien. Een echte bal apporteerd ze niet meer, maar ze vind het gewoon leuk om lekker hard te blaffen (ze hoord zichzelf toch nauwelijk nog) en wat om je heen te springen. Ook begint ze steeds meer op een lekkere uitgebreide kroelbeurt te vragen. Even lekker masseren en contact met het baasje. Zo af en toe komt ze nog eens bij me logeren, als de baasjes allebij moeten werken. Ik vind dat dan erg gezellig en Winnie (en Basje) ook. Want ik verwen ze altijd met lekker vlees. Wat minder vinden ze de vachtverzorging die dan weer gedaan moet worden, maar goed daarna krijg ze weer een lekker koekje en is alles helemaal goed. We hebben dus weer eem mijlpaal bereikt. Hiep hiep hoera voor Winnie! Ik heb op dit moment 1 mooie foto van Winnie van deze zomer, toen ze bij mij logeerde en mee was naar het bos, want ook een oude hond vind dat nog steeds erg leuk! Groetjes Sandra

Hallo iedereen ...

toen ik Randy het allereerst zag (op een foto uiteraard) was het al besloten - hij moest met ons leven. Hij is al bijna tien jaar oud en heeft inmiddels negen tanden minder. Wij verwachtten een oude rustige en getraumatiseerde colliereu - maar wat bleek??? Hij was ineens thuis, helemaal niet angstig ondanks dat hij dingetjes als b.v. trams niet kende. Randy is alleen maar vrolijk, de hele dag, ook al is hij haast blind. Maru (m'n teefje) vond hem eerst heeeeel vreemd maar een Collie en een Mastin - passen goed bij elkaar. De ene houdt de boel bij elkaar en de andere let op wolven...hihi...ben nu helemaal zeker. Randy lijkt niet op een tienjarig reutje, hij is heel speels en ALTIJD vrolijk. Weet niet hoe lang hij met ons mag leven maar ben ik blij om iedere dag die hij zo gelukkig zijn mag... oude hondjes zijn zoooo leuk... Maru is echt opgeknapt van Randy omdat hij zo opgewekt is. Ik weet wel dat ik met het kleine reutje niet oud zal worden of zo. Maar ik kan hem dan laten gaan zonder spijt maar in het weten - hij had een heerlijke tijd en hij overleed geliefd en samen met z'n gezin... maar dat is nog ver weg.... Mensen: oudere honden zijn vaak simpelweg geweldig - kies voor een... groetjes Tina

Opm. Collie in Nood: Randy komt oorspronkelijk uit een asiel in Andalusië en was daar zwaar verwaarloosd en ondervoedt afgegeven door iemand met het hart op de goede plek.In de meeste gevallen verdwijnen honden zoals Randy in een dodingsstation daar, deze meneer heeft dus echt geluk gehad.

Dankjewel Tina - ook wij kunnen niet vaak genoeg herhalen - een hond op leeftijd heeft zijn eigen charme en verovert je hart voordat je het zelf beseft.

.. ..

In Memory of A "Lady"

Lady kwam in februari 2004 naar mij toe via de stichting Collie-in-nood, ze was haar baasje verloren op 9jarige leeftijd en is toen ondergebracht bij haar dochter. Deze had geen tijd/plaats haar te verzorgen, waarna ik haar ben gaan halen in Almere. Ze wilde eerst niet mee in de auto, maar toch.., en toen naar Roermond, daar aangekomen was ze al gauw vertroeteld, en in onze harten gesloten. Een maand of drie later moest ze een baarmoederoperatie ondergaan, waar ze goed doorheen is gekomen. Zij heeft de rest van haar jaren bij ons met veel liefde en plezier doorgebracht. Ik heb nog nooit zo'n trouwe "Lady" gehad, zo goed en zacht van karakter, echt - niks zo trouw als een Collie. Ook nu na een halfjaartje of zo geleden, hebben we Willow, een Scheltymixje opgenomen, zij werd door Lady zo opgenomen. Maar nu, een week of twee geleden heeft ze op bijna 13 jarige leeftijd een hersenbloeding/aanval gehad, en sindsdien is ze niet meer de oude, ze kon ook al haast niet meer zien, en lopen ging ook al slecht. Maar goed - doktoroverleg, en ook met Frans die haar nog gezien heeft afgelopen week, en ook al zij hhmmm - ziet er niet al te best uit. We hebben samen met de doktor besloten haar te laten inslapen, wat zeer vredig is verlopen. Nu is ze bij haar vorige baasje in de hemel, samen met Shiba, en natuurlijk Lassie, en alle andere honden, wat zullen zij een plezier hebben. Wij blijven achter met alle mooie gedachten en herinneringen die zij ons gebracht heeft.
We never forget You Lady.
Rust zacht My Lady.
John & Gerry and Willow

GOLDEN OLDIE .....

Op een goede dag namen we een oude Schotse herder in huis. Een twaalf-plusser, oordeelde onze dierenarts. Eén met een akelig verleden. Zo'n geval dat de krant wel eens haalt: zo'n geval waarbij door een dierenbeschermingsorganisatie werkelijk tigtallen honden, katten en andere dieren in beslag worden genomen. Het gaat je voorstellingsvermogen te boven.
En dan vraag je je onwillekeurig toch ook af: wat, wie haal je eigenlijk in huis…zal het nog ooit goed komen met zo'n oude, chronisch verwaarloosde en door het leven geknoeide hond?
Ik had hem zien staan, op Internet. Bij dierenasiels.com. Al een paar weken had ik op die site zitten kijken, me tegelijkertijd afvragend waar ik in hemelsnaam mee bezig was. We waren immers nog niet toe aan een hond erbij. En we hadden er ook nog eens twee. Van de drie honden die met ons samenleefden, hadden we van één van hen, een schat, een engel van een Laekense herder, voor wie we maar tien jaar hebben mogen zorgen en die nu aan een explosieve vorm van kanker leed, kort geleden afscheid moeten nemen.
Want zo heet het: dat je afscheid neemt, maar het is ook weer helemaal niet zo. Het houden van een geliefd iemand breekt niet af bij het afbreken van diens leven. Het zou best wel een behoorlijke tijd vergen alle herinneringen en emoties een plek te geven.
En we willen nu ook eens extra tijd besteden aan de andere honden. Ze reageren opvallend verschillend op de dood van Noortje. De één neemt met een enigszins brutale houding haar plaats in. De ander heeft merkbaar verdriet en kijkt me aan met die vraag in haar ogen: "waar is ze?" en: "jij weet er meer van, hè?"
Wat doe je dan, als je merkt dat dat kleine zachte sheltiemeisje zich niet over het gemis van haar vriendin heen weet te zetten. Ze toont steeds minder interesse voor haar omgeving en neemt niet meer aan het dagelijks leven deel. "Oh, ze komt er wel weer bovenop, hoor," meent er iemand heel stoer. Maar daar ben ik niet zo zeker van, als ik haar teruggetrokken houding zie. Een kennis van vroeger weet het nog beter: "Je moet nu eens wat meer aan jezelf gaan denken. Je hebt heel wat meegemaakt: je moeder verloren, die eeuwigdurende verbouwing, die hond. Julllie zijn doodmoe. Je hebt ontspanning nodig. Niet weer nieuwe problemen. Het houdt gewoon een keertje op. En het zijn maar dieren, hoor."
Zo zo… van dat ene woordje "maar", dat had ik al nooit begrepen. En ook niet dat het dan meteen maar synoniem zou moeten zijn voor een vrijbrief voor mindere behandeling.
Op school had ik trouwens ooit geleerd dat wij ook maar tot mensen geëvolueerde apen zijn… Maar er zijn er ook die mijn bezorgdheid goed begrijpen: die daadwerkelijk hebben meegemaakt dat hun hond het opgaf uit verdriet om een overleden soortgenoot. Nou, hoe het ook zij, ik ben niet van plan om dat af te wachten. Daarom zit ik nu achter die computer, zoek ik - aarzelend dus en vol vertwijfeling - op die site naar toch een hond erbij: een nieuw vriendje/vriendinnetje voor dat trouwe hartendiefje van ons. Natuurlijk moet het er één worden die het met de beide honden, totaal verschillende types goed kan vinden. En met ons. Foto na foto laat ik aan mijn ogen voorbij gaan. Dat Tervuerense herdertje? Wat een hypergevoelig kopje! Maar ze lijkt me ook een beetje bezitterig. Die gaat op de zenuwen van Topsie werken. Een vrouwtje bovendien. Zal dat wel goed gaan? Een sheltie bij de Stichting Collie & Co in Nood blijkt al gereserveerd. Maar die prachtige langharige Duitse herder spreekt me ook erg aan. Maar nee, te ruig voor kleine Eefje. Die te dominant, die te angstig. Een kittig Maltezertje dan? Natuurlijk! Maar ik wil ook wel werkelijk bijna alle honden uit zo'n asiel wegslepen.
Vreselijke bezigheid, dat oordelen: jij eventueel wel, jij niet. Maar het helpt een beetje dat ik niet een hond voor mezelf zoek, maar voor een ander. Dat maakt dat ik me iets nuchterder kan opstellen. Even realistisch blijven dus. En dan springt op een zaterdagochtend die ene foto op het scherm… van Tom, een oude collie. Dàt is 'm!!! schiet het als in een reflex door me heen. En waarom juist hij? Ik staar naar zijn bedeesde houding die tegelijkertijd niet onderdanig is. Hij heeft zo'n lange collieneus, maar wel met een verfijnde uitdrukking. Groot als hij is, komt hij toch rustig over. Maar een vàcht!! Hoe moet ik zoiets verzorgen?? En wat een vreselijke toestand, waar hij vandaan komt. Wat zou ik me op de hals halen? Maar de mail naar de betreffende herplaatsingsorganisatie is al verzonden. Heb ook al op het antwoordapparaat ingesproken. Een paar dagen later al zijn we met z'n allen onderweg naar zijn opvangadres.
Opeens slaan de zenuwen toe. Wat als de kennismaking niet goed verloopt? Wat als Topsie het op een knokken zet?
Nou, sus ik mezelf, zover laten we het uiteraard niet komen. Maar dan gaat de hele boel niet door… Doorleggen toch maar en dan… wordt in die allereerste seconde de zaak beslist: de aura's botsen niet met elkaar en onze knokhaan legt zelfs de oren in de nek en kwispelt. Pfft, dat is één ding. We willen, na die trip, een boterhammetje eten, meteen wat beter kennis maken. Meneer de collie - die overigens helemaal kaal geschoren is omdat zijn vacht niet meer te redden bleek - plast zonder enige gêne tegen wat voerzakken aan. Wat, is hij niet zindelijk?? Jawel hoor, maar dit is gewoon wat macho gedrag: vlaggen en zo. O, dat hopen we dan maar. Maar thuis gekomen moet manlief als de bliksem wat plastic afdekfolie zien te krijgen, want het meubilair moet eraan geloven. En we hadden hem, vóórdat hij zijn nieuwe woning binnen zou gaan, nog wel heel goed uitgelaten.
Als ik hem met een bestraffend "Foei!!" op heterdaad betrap, kijkt hij me in opperste verbazing aan. Nou, dat kan wat worden. Er wordt me verzekerd dat dit binnen een paar dagen over zal zijn. Maar 't duurt nog een paar dagen na die "paar dagen" en dan krijg ik opeens genoeg van dat verhuissfeertje met al die afgedekte meubels. Ik heb nog een paar schelletjes ergens in een la, en ik neem me voor hem voortdurend te bespieden en de schelletjes flink op de tegelvloer te laten kletteren als hij weer de fout ingaat. Of hij dat aangevoeld heeft, of dat hij het zelf ook welletjes vond…. ik heb ze nooit hoeven gebruiken.
Wel, daar is hij dus: Tommie de nieuwe oude collie! Zomaar een wildvreemde snoeshaan in je huis. In je privéleven. Nou knul, kom er toch maar bij, hoor. Ik zal voor je zorgen, ook al voel ik me nog niet je vrouwtje. Ik ben eigenlijk nog steeds het vrouwtje van Noor, zie je. Maar dat doet niets af aan jou, moet je weten. Neem lekker de tijd. Doen wij ook. Aan zijn gedrag te merken is dit zachtaardige dier niet gevrijwaard geweest van een ruwe behandeling en vermoedelijk ook slaag. Als ik hem onverwacht aanraak laat hij zich soms angstig op de grond vallen…"Oh god, ik heb toch niehiehiets gedaan, èèècht niet." Toch hecht hij ongelooflijk aan contact en aan knuffelen. Hij volgt me letterlijk "als een hondje" en moet me steeds even voelen. Dat is ook de reden dat hij niet meer bij komt van geluk als ik hem verzorg.
Dit dier dat zó graag wil en zo zijn best doet zich geliefd te maken, vriendjes met iedereen wil zijn, lijkt niet veel anders ingeprent gekregen te hebben dan dat hij niet deugde en dus geen goed kon doen. Hoe lang heeft dit geduurd in zijn leven? Hoe oud is hij eigenlijk? We zullen er nooit werkelijk achter komen. Soms komt hij recht voor me staan, kijkt naar me op en ziet tegelijkertijd langs me heen: dan komt er plotseling een grom uit zijn keel. Het is niet tegen mij gericht en ik ben niet bang voor hem. Het klinkt veelmeer als een echo uit een duister en boos verleden. Op dat vlag-gedrag na van die eerste week, is hij een schuw dier dat je zelfs geen moment aan durft te kijken. Als ik zijn naam noem duikt hij met zijn kop in een hoekje van de kamer weg. Als hij op de bank wil maar te moe is om erop te springen, stort hij van schrik in elkaar als ik hem een kontje wil geven. Jarenlang verwaarloosd en - naar heel spoedig blijkt - ook ziek.
Na medische behandeling knapt hij gelukkig snel op. Nog op zijn oude dag gaat hij iets van levenslust voelen omdat hij zichzelf mag zijn en het leven van een veel leukere kant dan hij gewend was alsnog mag gaan ontdekken. Omdat er ook evenwicht en orde is. Iets wat de broodnodige rust geeft en beetje bij beetje weer wat vertrouwen in zijn hondenhart brengt. Stiekem ben ik een beetje gek op hem geworden. Word ik ook een beetje zijn vrouwtje! En hij gaat vertellen.
Meer en meer. Hele verhalen. Met blaffen natuurlijk en brommen. Maar ook met geknor, hummen, neuriën en zingen. Onze Laekense herder, had al zo'n zeldzaam mooie stem, met zoveel nuances in klankkleuren die al haar stemmingen weergaven: van een venijnige scherpte bij felle verontwaardiging tot zachte zangerige glissandi als ze innig tevreden en dankbaar was. Maar deze collie blijkt ook een ware muzikant te zijn. Wat een genoegen! En Eefje? Die is allang helemaal weer de oude: haar nieuwsgierigheid - shelties eigen - heeft haar belangstelling voor de nieuwe huisgenoot doen groeien. Door het besef dat ze bovendien weer een positie te bevechten had, heeft ze zich thuis zelfs als roedelleidster opgeworpen. En die twee grote honden gunnen die kleine meid dat plezier. Maar dan slaat plotseling, van de ene dag op de andere, een enorme vermoeidheid toe bij Tom. In plaats van buiten vóór me uit te lopen en wel alle kanten tegelijk op te willen gaan om lekker te snuffelen en te graven, sjokt hij achter me aan. Zijn levensplezier is subiet verdwenen. Bloedonderzoek wijst uit dat een aantal organen niet goed meer werken. Met medicijnen valt daar mee te leven. Maar een werkelijk donkere wolk verschijnt pas als ik kort daarop vier opgezette lymfeklieren ontdek. O god, hij is nog maar pas een half jaar bij ons. Nu heeft hij het eindelijk naar zijn zin na een ellendig leven - en dan dit. Toch is de uitslag van het biopt dat het niet om leukemie zou gaan, maar om zwellingen als reactie tegen een inwendige ontsteking, infectie, of virus. Maar een antibioticumkuur doet de zwellingen nog niet afnemen. Is er dan toch leukemie in ontwikkeling? We willen het even niet weten.
Ook als het vandaag nog mis zou gaan wil ik kunnen zeggen dat hij toch nog heeft mogen meemaken - hoe onrechtvaardig kortstondig dan ook - dat het leven ook prettig kan zijn. Die ervaring heeft namelijk niet iedere hond. Ik heb me een enkele maal wel afgevraagd waarom we indertijd eigenlijk niet gewoon zo'n vertederend puppy bij een fokker hebben genomen. Zo één die het leven nog helemaal ziet zitten. Met een nog blanco en verwachtingsvolle geest. Zou zo'n schattig dingetje ons niet eerder van de narigheid afgeleid hebben dan dit kommervolle wezen?
Misschien heeft de reden dat we daar niet eens aan dachten, te maken met een al dan niet terecht gevoel van verraad jegens degene die we verloren hadden, en die het moeilijk had in die laatste fase van haar leven. Misschien kwam ook uit een eigen, aan murf zijn grenzende vermoeidheid een gevoel van solidariteit voort met een dier in nood. Een dier dat dringend onderdak nodig had, verzorging, liefde en rust in zijn leven dat tot voor kort nog uit fysieke en geestelijke verwaarlozing, chaos en strijd had bestaan.
Tom mag tenminste nog meemaken dat er één plek voor hem is waar hij wel welkom is en wel gewaardeerd wordt om wie hij is. Hij krijgt kusjes van Eefje en veel respect van Topsie. We slenteren heel rustigjes heerlijk in het zonnetje waar hij zo gek op is. En ik laat hem - heel onpedagogisch, maar wat zou dat nu nog - zelf zijn route uitkiezen. Dat blijkt vaak een andere dan de vorige keer te zijn. Hij houdt dus van afwissseling! Hij snuffelt veel, bekijkt of negeert voorbijgangers, graaft voldaan. Hij geniet van zijn eten en van het bij me in de tuin liggen in zijn mand. Hij durft me inmiddels onbekommerd recht in de ogen te zien. Hij komt lekker bij me op de bank hangen, kijkt van mij naar de bank en… vraagt om een kontje.
Tommie, met zijn hummen en neuriën…zo'n oude zingende Schot: dat is nog eens een echte Golden Oldie, wat je noemt.
Eén om van te genieten en te laten genieten! ? ?? ? ? ? ?

Lieve Teya en Frans,
Bedankt dat jullie me de kans geven anderen van zo'n belevenis een beetje deelgenoot te kunnen laten zijn. Het is voor ons een ervaring die ons respect voor een oude hond met zijn heel eigen geschiedenis, alleen maar meer heeft doen groeien. Vooral omdat je de hond nooit van jongs af aan hebt kunnen begeleiden en op die manier dus ook nooit met hem/haar vertrouwd bent geraakt,
Zo'n dier dan zien opbloeien geeft intenze voldoening.
Saskia mei 2007

Hallo Frans en Teya.
Ik wil jullie weer eens wat vertellen over een oude bekende van jullie en m'n moeder verassen met een nieuw verhaaltje op de site. Het gaat om Winnie. Winnie uit het asiel van Drachten; de toen 9 jarige collie, maar inmiddels een oude dame van 13! In mensenjaren zou ze inmiddels een jaar of 107 zijn. Ik mag hopen dat ik zo oud word en dan ook nog zo fit ben.
Nee natuurlijk loopt ze geen 50 meter voor me (eerder 50 meter achter me) en is het allemaal niet zo soepel meer, maar je hoort haar niet klagen.
Inmiddels zijn alle kinderen het huis uit en zijn Bas en Winnie in het ouderlijk huis gebleven. Maar dat betekend niet dat de kinderen er niet meer naar om kijken. Ze mogen nog regelmatig mee naar het bos. Ik zelf woon te midden van de bossen en heb Winnie dan ook wel eens te logeren. Ook omdat ze na de castratie van de baarmoederontsteking een onhandelbare vacht heeft gekregen, moet ik haar regelmatig een paar daagjes in huis hebben om de boel weer een beetje toonbaar te maken. De vachtverzorging heb ik altijd gedaan en ook nu ik niet meer bij mijn ouders thuis woon, neem ik die taak op mij. Vind het geweldig om naar een mooi resultaat te werken. 1 keer is mij die vachtverzorging niet gelukt. Bijna 2 jaar geleden was de vacht zo dik dat er geen borstel meer tussen te krijgen was. Ook hadden we meegedaan aan de dogtrail (jaja een toen 11 jarige hond!)

en de vacht was daarna zo dik en stug dat ze 5 uren bij de trimsalon bezig zijn geweest. Ik was me te einde raad met de vacht, maar heb nu de techniek te pakken en pluk 1 x per 2 maanden ongeveer de oude vacht die erin krult eruit. Mano, Winnie, Bas en de drie zussen tijdens dogtrail Tussen Bas en Winnie gaat het perfect. Ze kunnen niet zonder elkaar, waardoor ik ze allebei uit logeren moet nemen, wat erg krap is in mijn huisje. Ik heb namelijk een erg klein appartementje en vang momenteel ook nog een hondje op (vermoedelijke kruising collie met windhond) Maar het gaat allemaal prima. Winnie vind het wel gezellig dat er eindelijk een ander teefje is, die het met haar eens is… Zo dat was weer eens een update na 2 jaar! Hopelijk kunnen we jullie over 2 jaar nog een update geven!
Groetjes Sandra En een poot van Winnie, Bas en Gizmo Mooie foto laten maken: Bas en Winnie Mano, Winnie en B

Hallo Frans en Teya,

Heel graag wil ik jullie vertellen hoe het Makker (11 jaar oud) vergaan is tot nu toe! We hebben hem sinds 18 februari jl., hij stond nog geen dag op de site van Collie-in-Nood toen onze e-mail de deur uitging. De contacten over en weer verliepen erg goed, gezellig zelfs. Ook met de vorige baasjes van Makker konden we het goed vinden. Met Makker klikte het ook direkt, hij bleef maar knuffeltjes halen. We hadden uitgebreid aan de telefoon e.e.a. al doorgesproken (ik had een hele lijst met vragen opgesteld), we wisten dus best al veel van hem. Toch kwamen er nog allerlei vragen boven toen we hem zagen. Alles is naar wens verlopen en toen was het tijd weer naar ons eigen huis te gaan. Makker vond het heel gewoon dat hij met ons meeging. Sprong zó in de auto en ging liggen. Af en toe even wat naar buiten kijken. We hebben thuis 3 shelties die dol zijn op collies (verleden jaar is onze collie overleden en daar waren ze helemaal stapel op en hij vond ook altijd alles goed), maar deze collie was dus Casper niet! En hij moest dus niets hebben van lieve kusjes e.d. De eerste ongeveer twee weken was het best wel eens op eieren lopen, maar je moet je wel realiseren dat hij geen 3 kleine druktemakers gewend was, hij kwam hier in een heel andere wereld terecht! Veel drukker, en doordat hij ook ineens veel meer beweging kreeg was hij ook nogal vermoeid enz. Zijn vorige baasjes konden hem al een poos niet meer de aandacht geven die hij verdiende en gunden hem een beter leven, zodoende kwam hij uiteindelijk bij ons terecht. Hij is inmiddels alweer zes weken bij ons en hij blaakt van gezondheid (hij is trouwens kerngezond en dat op zíjn leeftijd, geen heupproblemen, niks!), hij was wel erg stram door gebrek aan beweging, maar dat knapte met een paar dagen al op, zijn gebit is weer mooi schoon, zijn vacht goed verzorgd, nagels netjes, afgevallen, kortom, hij is weer het heertje! Hij is inmiddels erg lief voor de shelties. Als wij 's avonds ons klaarmaken om naar bed te gaan blijven de shelties meestal nog wat in de huiskamer dutten. Dan blijft hij maar heen en weer lopen tussen de slaapkamer en de shelties; dan staat hij kwispelend en zachtjes piepend bij hun bedje zo van; kòm nou slapen! Af en toe steekt hij zijn kop om de hoek van de douchedeur; hoever zijn jullie? Dan zeg ik tegen hem; we komen zo, ga maar vast slapen. En dan gaat hij maar weer voor even naar bed. Tot het hem te lang duurt en dan begint het weer van voren af aan. We slapen met z'n allen op de slaapkamer en hij wil het hele spul gewoon bij elkaar hebben. Echt een herdershond hè. We wonen begane grond, en alle deuren staan altijd open, ze kunnen overal slapen, maar ze willen 's nachts alleen bij òns slapen, gezellig met z'n allen. Hij kan ook heel erg leuk met een bal spelen in huis, zowel alleen als met één van ons. Als we samen een spelletje doen gooit hij de bal naar ons en dan moeten we 'm teruggooien. Ook leuk om buiten te doen denk je dan; nou nee hoor, nou ja 5 min. dan, daarna heeft hij andere dingen te doen. Zat vriendinnen in het park! Hij kan zo lief met ze lopen snuffelen op het gras of zo. Hij heeft niets van de terughoudende kat-uit-de-boom-kijkende collie. Hij is echt een allemansvriend, voor zowel mensen als honden, zelfs katten! Die dat dus niet altijd even leuk vinden. Het is wel erg zielig voor hem dat er reuen in het park zijn die een andere reu niet kunnen luchten of zien. We weten wel welke reu wel of niet te vertrouwen is en zijn meestal wel in de buurt, maar soms is Makker te ver weg en wordt hij aangevallen. Daar schrikt hij dan zo van dat zijn poten het begeven en hij zó op z'n buik op de grond zakt. Heel zielig hoor, en hij snapt er ook niets van, doet dus ook niets. Wat we ook erg sneu vinden is dat er altijd mensen zijn die hoewel ze glimlachen naar hem of wat liefs tegen hem zeggen als hij al kwispelend naar ze opkijkt en om een aaitje vraagt, toch hun handen stijf in hun zakken houden. Zal wel aan ons liggen dat we dat niet snappen. Hij ging al gauw als een kleine zelfstandige het park door, alles was leuk en prachtig, dook alle hoekjes en steegjes in. De afstand die wij in een half uur doorlopen in het park, vertienvoudigd hij zo ongeveer. Hij blijft maar heen en weer rennen. Hij is inmiddels dus ook behoorlijk fit voor z'n leeftijd. In het begin was het allemaal zo fantastisch dat hij constant liep te blaffen. Zo'n hele hoge blaf. Dolenthousiast was hij. Dat kon hij zó een uurtje volhouden. Was wel erg lachwekkend, eerlijk gezegd. De hele buurt lachte erom. Dat is gelukkig al wat minder.....(het blaffen dus). Bij zijn vorige baasjes was hij min of meer getraind aan te slaan als er een reiger bij de vijver zat, en reigers hebben wij dus ook in het park! En hij slaat dus nu ook hier aan met een zware lage blaf als hij ze ziet! Vandaag voor het eerst. Frans van Collie-in-Nood zei in het begin tegen ons dat een collie gemiddeld zo'n 6 wkn. nodig heeft om z'n draai te vinden. En dat was dus afgelopen zaterdag. Gisteren, maandagmorgen, belde de postbode aan en Makker sloeg voor het eerst aan! Stond een potje mans te doen in de gang en blafte met een lage zware blaf! Zo van; denk erom! míjn huis! Toeval dat hij ook nu in het park aanslaat bij het zien van een reiger? We hebben wel eerder reigers gezien. We zijn heel erg blij dat hij nu bij ons woont. Hij is zo ontzettend lief en aanhankelijk. Hij is ook heel goed opgevoed door zijn vorige baasjes en daar hebben we profijt van! We hebben ook een goed contact met hen, zij willen heel graag op de hoogte gehouden worden hoe het met hem gaat. We hebben al verschillende e-mails met foto's verstuurd naar ze. Zoals ze in een e-mail zeiden; 'zo hebben we toch nog het idee dat hij niet helemaal weg is'.
De foto's; Makker met de bal in het park.....dat is dus maar 5 min. leuk..... Makker ligt met twee van de shelties op een lekker botje te kluiven, hij was pas een paar dagen bij ons Makker zomaar ergens in het park met een sheltie
Hartelijke groeten van Ben en Pieternella Bosboom, met shelties Emma, Bizzy en Nicky en Makker (Ingezonden 06.04.2006)
Aanmerking Frans en Teya:
Uit ervaringen met onze eigen pleeghonden is gebleken dat een hond binnen gemiddeld 6 weken begint z'n draai te vinden op zijn nieuwe stek.
Hartelijk bedankt lieve Pieternella voor het breken van een lans voor 'oude' honden die herplaatst moeten worden. Nog heel veel geluk !

Een stukje voorgeschiedenis bij deze:
Goofy, een mix Schotse Herdershond/Border Collie kwam bij ons op de leeftijd van 12 jaar doordat hij bij de Belgische dierenarts Brigitte aangeboden werd voor euthanesie i.v.m. verhuizing van de eigenaresse. Brigitte vond Goof veel te goedbij en te gezond om hem in te laten slapen en stelde voor om een nieuw tehuis c.q. pleeggezin voor hem te vinden. Het asiel dat in eerste instantie om hulp werd gevraagd kon hem helaas niet opnemen en zodoende werden wij benaderd. En daarmee begon de zoektocht naar een pleeggezin, dat vrij vlug werd gevonden en waar Goof naar toe verhuisde. Goofy was een hond met 'typische' kenmerken - zoals het feit dat hij alleen 'Frans' verstond, zelf de voordeur opende en in het voortuintje ging zitten of het licht aan en uit deed. Een echte macho was het ook
bij tijd en wijlen, even laten merken : Mensen - hallo - hier ben ik ! :-).
Goof verbleef enkele maanden in het pleeggezin en op een dag belde Debbie voor hem. Zij had al een Bearded Collie en het leek haar fijn om Goofy erbij te hebben. Precies zo is het ook gegaan en na een gewenningsperiode waren de twee heren de dikste vrienden. Een tijdje geleden hoorden wij van Debbie dat Goofy nu toch echt wel oud begon te worden - hij werdt een beetje doof en alles zien lukte ook niet meer zo, soms was hij wat stijfjes en had een beetje tijd nodig om op gang te komen. Maar zijn charme was ongebroken en harten breken kon hij nog steeds als de beste en Debbie was als was in zijn pootjes :-). Toch bleek Goofy steeds meer achteruit te gaan ongeacht de oplevingen die hij had en gisteren was DE dag waarop Debbie besloot hem in zijn waarde latend naar de regenboogbrug te laten vertrekken.
(22.12.2005 - Debbie, Frans en Teya)

Overlijdens bericht
Vandaag 23.12.2005 bereikte ons het bericht dat onze allereerste pleeghond Goofy is overleden. Hij heeft de respectabele leeftijd van 15 jaar bereikt.


Lieve Goofy, jij was een macho-charmeur met klasse en een superlieve uitstraling, je wond iedereen om je pootje en wij zullen je allemaal ontzettend missen. Jij stierf op dezelfde dag als onze Jana aan wie wij de stichting hebben opgedragen - dit schept een band, vinden wij.


Wel moest er een loopsheid doorkomen (wat ze het hele jaar nog niet wat geweest, wat wij dus al wat eng begonnen te vinden, maar de dierenarts vond het nog niet zorgwekkend) Tot op een avond ze ineens begon te piepen, onrustig werd en haar broek kletsnat was. Dus snel op naar de dierenarts en ja hoor mijn vermoeden werd bevestigd! Gelukkig is ze na de operatie weer helemaal opgeknapt, al heeft dat nog een behoorlijk tijd geduurd en haar hormoonhuishouding was daarna dusdanig in de war, dat we afgelopen zomer bijna een kortharige collie hadden. Ze liet bijna al haar haren los, maar inmiddels zit ze weer mooi dik in haar vacht! Haar gedrag is in de 2 jaar natuurlijk erg verandert. Het blijft een hond die heel erg op haar voer gericht is, maar wat wil je? Toen ze bij ons kwam was ze lichter dan 17 kilo…. Inmiddels is ze zo'n 8 kilo zwaarder en moeten wij waken dat zij niet te veel eet! Het blijft een hond met een bepaalde waardigheid, maar die zeker inmiddels ook wel van een echte kroelpartij houd hoor! Ze vind het geweldig om langs de bank te schuren, of langs de coniferen, en als wij goed staan schuurt ze tussen je benen door (wat ze ook nog wel eens bij de visite wil doen, die dat vaak wat minder leuk vinden…).

Een vervolgverhaal van Winnie, het ex-nood collieteefje uit het asiel in Drachten.

Hallo Frans en Teya. Hier weer eens een bericht van Winnie, die nu inmiddels 2 jaar bij ons is. Ze is inmiddels natuurlijk een echte oude dame geworden (jaja, ze is alweer dik 11 jaar), maar niet qua doen hoor! Nog steeds worden er wilde balspelletjes op de wandelingen gedaan(en mocht je geen bal bij je hebben, dan gebruik je die riem maar, of dan zoekt ze wel even een stok voor me!) en wat dollen in de sneeuw is haar ook echt niet te veel, dit alles onder een luid gezang en geblaf. Het is echt een wereldmeid! Vorig jaar is ze erg ziek geweest. Het ging al een tijdje wat minder met haar en ik vermoedde een baarmoederontsteking, maar ze had niet echt hele duidelijk symptomen. Ze was wat rustig, maar dat is niet zo gek voor een oudere hond.

<--------
Ze luistert prima, zonder daar overmatig in getraind te zijn. Ze heeft 1 gehoorzaamheidscursus gedaan, maar ik vond haar niet die dusdanige enthousiasme hebben om te werken dat ik na 1 cursus gestopt ben(waar ze trouwens met een heel mooi resultaat voor is geslaagd). Je doet haar meer plezier met een balspelletje op het eerste het beste veld wat je tegenkomt. De verstandhouding met Bas is ook goed. Echt spelen doen ze niet met elkaar, maar meer omdat Bas daar niet van houd, dan dat Winnie dat niet wil. Maar zo soms een sprintje achter Bas aantrekken, vind ze al helemaal geweldig! Alhoewel ze Bas in zijn tempo helemaal niet kan bijbenen, maar goed je kan ook niet en charmant en hard rennen natuurlijk… Wij zijn echt blij met deze wereldmeid in ons huis en we hopen ook nog lang van haar te mogen genieten!
Groetjes Sandra Roeleveld .... (Ingezonden maart 2005)
Hartelijk bedankt voor dit 'verslagje' en de mooie foto's.


LEX - geboren 23.10.1992 - overleden 21.09.2004
Vandaag nemen wij afscheid van een geweldige hond, een maatje en een kindervriend.
Hallo ......
Tot ons grote verdriet hebben we vandaag om 4 uur vanmiddag onze grote vriend lex in moeten laten slapen. Lex is eergister ineens ingestort, hij kon haast niet meer lopen, eten deed hij niet meer, en alles wat hij voorheen zo graag deed, was ook over. Daarom hebben wij vandaag in overleg met de dierenarts deze zware beslissing genomen, wij zijn dan ook zeer verdrietig, dat we onze jongen hebben moeten laten gaan. Zoals jullie weten hebben wij Lex maar twee jaar mogen hebben, maar we weten dat we hem in die korte tijd veel liefde hebben mogen geven, en zeker van hem hebben terug ontvangen. In mijn laatste verhaal vertelde ik dat ik oma werd, en ik niet wist hoe Lex hier op zou reageren, nou in 1 woord helemaal fantastiche. Wat een wereld hond was hij voor kinderen, vanaf het eerste moment dat de baby hier bij ons thuis kwam, heeft hij zich als haar beschermer opgeworpen. Vreemde mensen mochten niet te dicht bij de kinderwagen komen, dan begon hij te blaffen, en ging tussen de mensen en de wagen instaan. Mijn kleindochter is nu 7 maanden, en ze begon luid te lachen als ze Lex zag, en Lex was helemaal blij als ze er was. Mijn kleindochter is geboren zonder linker onderarmpje, en dat armpje moest hij ook altijd even likken, keer op keer weer als ze hier was. Vandaag kwam Iris nog even afscheid nemen van Lex, maar het vreemde was hij liep steeds weg, of hij geen afscheid wou nemen. Gelukkig heb ik er nog een paar fotoos van kunnen maken, voor ons zelf maar zeker voor Iris als ze groter is, want jammer genoeg heeft ze Lex niet echt bewust meegemaakt. Ik kan dan ook alleen maar zeggen, bedankt Lex dat we van jou hebben mogen houden, en bedankt voor de liefde en zeker je grote vriendschap die we samen hadden, rust zacht lieve grote vriend, je zal nooit vergeten worden.
Met vriendelijke groet - Yvonne, Marco, Luna, en Your en je 6 katten vriendjes.

Aanmerking Frans en Teya:
Lex kwam op een leeftijd van 10 jaar in het asiel van Rijswijk terecht en werd geadopteerd door Yvonne en haar gezin. Hij heeft daar nog 2 fijne jaren mogen hebben, nu is hij bij de Regenboogbrug samen met vele andere collies en heeft daar hopelijk ook een fijne tijd als het verdriet een beetje gezakt is.
Lex'je - doe ze allemaal de groeten daar en als je Jana zou zien - geef d'r een knuffeltje van ons, ja ?
Bij ons komt nu ook weer een stukje verdriet naar boven, want jullie lijken ontzettend veel op elkaar.
Heel veel sterkte gewenst voor Yvonne en haar gezin - wie wil reageren kan een mailtje sturen, wij sturen hem door.
Dikke knuf van ons en de collies.



Het vrouwtje van Lex, de bejaarde ex-noodcollie uit het asiel t'Juliaantje in Rijswijk heeft een nieuw verhaal ingestuurd voor jullie. Veel leesplezier !
Hallo:)
Hier weer een berichtje van ons. Lex onze oude jongen, is echt fantastisch, hij heeft zich opgeworpen als katten papa. Wij hebben twee jonge katertjes van bijna 8 maanden, waar hij zo vreselijk gek op is, hij speelt met ze lebbert ze af, en geeft ze met zijn snuit een kontje als ze door moeten lopen, haha. Het is echt zo lief, onze twee kleintjes vrijen dan ook vreselijk met hem. Twee weken geleden zijn ze gecastreerd, Lex heeft gejankt tot ik ze gehaald heb, hij lag bij de keukendeur jankend te wachten, en ja hoor toen ik binnen kwam met de kleintjes, werd hij zo vreselijk blij, hij stond luid te loeien en te kwispelen, bench geopend en de twee kleine ventjes kropen tegen Lex aan. hij heeft ze compleet gewassen, en heeft ze niet meer uit het oog verloren, want er moest gewaakt worden over ze door papa Lex. Zo hebben wij ook nog een kater van 2 jaar, die ook stapel is op Lex, ook die gooit zich tegen Lex aan tussen zijn poten, lekker warm in die berg haren en dan maar nagelen van genot:) heerlijk vinden beide partijen het. Dan hebben we nog een poes van 4 jaar die gaat altijd mee met de honden als we een straatje omgaan, dan word het achter elkaar aan hollen, en natuurlijk verstoppertje spelen. Bodien ----->		 wacht ze op om een hoekje en jumpt naar voren als de honden eraan komen, dikke pret dus:). Alleen onze twee oude poezen van 20 en 18 die hebben het niet zo op de honden, ze doen elkaar niks, maar echt leuk vinden ze elkaar niet, ze ontlopen elkaar dus, wat natuurlijk prima is:) Ja en verder, Lex word oud, kan niet meer met ballen rennen, want hij loopt steeds mank, komt moeilijk overeind, hij heeft dan ook een babymatras als ligplaats, zodat hij niet op de harde grond hoeft te liggen. ik masseer geregeld zijn achterpoten en heupen, wat hij heerlijk vind, dus hij mag niet meer rennen van mij met stokken en ballen, alles wat hij zelf doet laat ik gaan, maar mijn buurmeisje mag hem niet meer laten rennen, of dat zij samen met hem gaat rennen, ik ben als de dood dat het mis gaat, dus ren verbod:( Verder heeft hij aan beide kanten van zijn flanken, aan iedere kant twee weke gezwellen, en ik ben nu super eerlijk, ik durf niet naar de dierenarts, ik ben zo vreselijk bang dat ze willen snijen in hem, dan weet ik zeker dat dit niet goed gaat, ik luister naar mijn innerlijke stem die zegt, Yvon niet doen, je merk zelf of hij er pijn aan krijgt, zolang hij nog plezier heeft en erg graag zijn bak leeg eet, en nog erg graag naar buiten wil, blijven ze er vanaf. Bij een vorige hond heb ik wel laten snijen en in zeer korte tijd zat hij helemaal onder de knobbels, en kon ik hem weg brengen, dit nooit meer. Maar goed Lex en mijn man zijn geestverwanten haha Lex praat de oren van mijn man zijn hoofd, en die geeft hem antwoord wat ze beiden een erg leuk spelletje vinden, ze begrijpen elkaar ook nog dat is het leukste. Lex weet dan ook heel goed te vertellen dat hij met mijn man wil wandelen, dan komen er de vreemste geluiden uit zijn keel, ik lach me gek als ik dit hoor, en ja hoor man lief zegt, ja Lex ik trek me schoenen aan ik kom ouwe jongen, en daar gaan die twee weer:). Luna mijn andere hondje is ook dol op Lex, laatst was Lex in de trimsalon, omdat hij eens goed gewassen moest worden, want hij rook als een ouwe sloot hahaha, ja hij plast geregeld tegen zijn buik, aangezien ik een ontsteking had in mijn schouder was ik niet in staat hem zelf even onder zijn buik te wassen, dus hop naar de trimsalon, hij was prachtig toen ik hem ging halen:) Luna weer dolblij toen Lex thuis kwam. Ook in het park als Lex niet reageerd op mijn roepen rent ze naar hem toe en blaft tegen hem, en rent dan weer in mijn richting terug, want ook het gehoor van Lex word minder, en dit werkt prima zo, Luna gaat hem wel halen, en Lex komt, leuk is dit toch he:) Je merkt het wel, we zijn stapel op Lex, ik houd mijn hart vast dat we hem eens moeten gaan missen, wij hopen nog een paar jaar plezier van hem te mogen hebben. Lex mijn grote vriend en waakhond, en papa van de poezen, is de meest heerlijke hond die een mens maar kan wensen, ik hou dan ook zielsveel van mijn mannetje, Luna is mijn kleine meisje, en de katten zijn mijn maatjes. Over 8a9 weken mag ik oma gaan worden voor de eerste keer, ik ben razend benieuwd hoe Lex op het kleintje gaat reageren, want hij is gek op kinderen, maar ik weet niet of hij zo,n klein bundeltje wat aan alle kanten wiebelt en geluid maakt wel zo erg leuk vind, maar ook dat wachten we af:)
Nou dit was weer een berichtje over lex en zijn vriendjes, tot een volgende keer weer:) Groetjes Yvonne Marco Lex Luna en de 6 kattenbeesten ...........................Ingezonden december 2003

Hallo Frans en Teya (en natuurlijk alle bezoekers van Collie & Co)
Hier een berichtje van hoe het Winnie (Glenn Halloway's Body Language) vergaat. Winnie, het 9 jarige Schotseherderteefje kwam ongeveer half Februari vanuit het asiel in Drachten bij ons . Eerst een paar dagen alleen op proef, om te zien hoe het samen met onze (niet al te makkelijke) Bas ging. De eerste paar dagen werd er over en weer wat gehapt en ik vroeg me af of het wel goed zo komen. Winnie leek steeds als winnaar uit de bus te komen (onder luid geschreeuw van Bas) en dat heeft Bas toch kennelijk aan het denken gezet. Af en toe laat hij zich nog eens horen en weten wat Winnie haar plaats is, maar over het algemeen lijkt Bas ook beter uit de strijd gekomen te zijn. Hij lijkt wat socialer, met name naar vreemde mensen, maar het blijft met hem natuurlijk wat oppassen. Winnie was sterk vermagerd en was één grote klittenbol.. Ze was verplicht afgestaan door een vrouw,die haar in een hok hield waar het gewoon door heen regende en waar ze (samen met de 1 jaar oude Gizmo) in haar eigen ontlasting liep. Ze heeft slechts 1 week in het asiel gezeten. Daar hadden ze al een eerste aanzet gemaakt om haar weer op gewicht te krijgen en er weer een mooie vacht van te maken. Nou; eten wilde ze wel, want toen ze bij ons binnen kwam at ze meteen Bas zijn eten en overgebleven koekje op met als gevolg dat alles er meteen weer uit kwam. Die vacht was een groter probleem. Onze jongste dochter Sandra (18 jaar) heeft dat voor haar rekening genomen en heeft met veel geduld al een aardig resultaat geboekt. Uitlaten,daar moest ze aan wennen want na een tijd in een hok is dat weer wat onwennig natuurlijk. Eenmaal bij ons: hup plassen, gewoon op de grond. Diezelfde dag gebeurde dat nog eens, maar door de eerste week extra veel korte wandelingen te maken, pakte ze de draad weer goed op. Haar gedrag vond ik moeilijk. Niet dat ze moeilijk, ongehoorzaam of onaangepast was, maar ze was erg afstandelijk. Leek zich niet te willen hechten. Ze liet zich moeilijk aanhalen en liep snel weg als je haar over het hoofd wilde aaien. Ze liet zich uitlaten, at haar eten en sliep en dat was het en oh ja, met een spelletje stok/bal gooien kon je haar nog wel enthousiast krijgen. Nu ruim 2-bijna 3 maand verder is het een hele andere hond. Ze is blijer, laat zich knuffelen en lijkt zich al aardig op haar gemak te voelen. Ze komt nu veel vaker naar ons toe om te spelen, of te knuffelen of zo maar even. (kijken of je er nog wel bent) De gehoorzaamheidscursus die ze volgt met Sandra,gaat hartstikke goed. Met het mooie weer ligt ze heerlijk in de tuin te genieten van het zonnetje. Zie foto Van regen moet ze niks hebben en probeer steeds de druppels op haar neus aan onze broek af te schuren. Wat spelen betreft moeten we haar af en toe afremmen, omdat ze zich in haar enthousiasme nogal eens verstapt en dan weer dagenlang last heeft van haar pootje. Volgens de dierenarts is dat pootje wat doorgezakt. Mogelijk daardoor afgedankt? Voldeed ze niet aan de eisen(Ze heeft een stamboom)? Naar de dierenarts gaan is niet haar favoriete bezigheid natuurlijk. De eerste keer dat we er kwamen zette zij zich helemaal strak, maar gelukkig laat ze alles verder wel zonder morren toe (wat voor ons wel even wennen is, want Bas moet altijd gemuilkorfd). Ze moet er nog een keer heen voor haar tanden, want die zijn ook niet al te best meer.
Wij zijn heel blij met onze Winnie en hopelijk zij ook met ons!
Groetjes van fam. Roeleveld .13.05.2003

Ik hoop dat iedereen zich LEX nog herinnert, de oude colliereu in het asiel 't Juliaantje te Rijswijk ?
Hier kunnen jullie een mooi verhaal lezen over hem, geschreven door zijn huidige baasjes die niet bang waren een bejaarde collie nog een kans te geven :
" Ja wij zijn dol op Lex, hij mag dan in oktober 11 worden, maar hij denkt echt dat hij nog een puber is, en zo gedraagt hij zich erg vaak:) Lex wil spelen en spelen en spelen haha, gek op zijn bal, en super gek op kinderen. zelf heb ik geen kinderen meer in huis, maar mijn buurtjes die tevens de oppassers van onze dieren zijn als we op vakantie gaan, hebben dus 2 meisjes, Lex is helemaal dol op de kleinste. ze gaan vaak met mij mee naar het bos of park, en als Kimmie te ver weg loopt kijkt hij me al aan, en dan zeg ik ga naar het kind, en daar rent Lex naar zijn vriendinnetje, hij laat haar geen moment uit het oog, en wat vind ik dat echt helemaal te gek. Ook als ik in de tuin ben, dan staat het hek open en Lex loopt van mijn tuin naar die van de buren, en dan hoor ik alweer zeggen: Hallo grote vriend ben je er weer, en dan gaat meneer er lekker bij liggen, Luna mijn andere hondje hobbelt overal achter hem aan, wij noemen haar al de schaduw van Lex. al met al is het een fijne hond, en we hebben er geen seconde spijt van dat we hem in ons huis hebben gehaald. Het is niet zo dat hij nooit wat doet, want ooooohhh, wat kan hij eigenwijs zijn, soms geen zin om te luisteren, zeurt vaak - ik wil naar buiten, en pikt eten waar hij het kan pikken, pest vaak de oudste katten, dan rent hij ze even achterna, en krijgt dan ook wel eens een klap op zijn neus van de oudjes:), plus hij kan vreselijk blaffen, want hij is ontzettend jaloers, als we lachen blaft hij mee, en weet dan soms niet van ophouden. Maar ach wij zijn ook niet altijd vrolijk, en ook wij hebben wel eens geen zin om te doen wat er gedaan moet worden. Ik zou hem voor geen goud meer willen missen het ventje, we zijn dol op hem, en Luna is compleet tot leven gekomen door Lex, en daar zijn we erg blij mee. Dus het komt er gewoon op neer dat Lex een hond is met echte streken :):) dus een oud manneke die nog denkt dat hij puber is, en vaak vergeet dat zijn achterkant niet helemaal stabiel meer is, als hij heeft gelegen dan komt hij toch wel stijf overeind, maar veel lopen houd hem redelijk soepel, hij kan nog steeds erg goed achter zijn bal aanrennen:
Hartelijke groeten van Yvonne, Marco, Lex en Luna en de 5 katten ". ................................................ .................................................................. ...................21.04.2003





Disclaimer : Wij zijn niet verantwoordelijk of aansprakelijk voor de inhoud van de hier getoonde verhalen of links naar andere pagina's.

HOME

Background by Purdy