hier vind je van alles, om te bekijken, te lezen en/of over na te denken.
Als je ook iets wilt inzenden voor deze pagina, mail ons :-)
Laatste update op 20.04.2016
Klik op de 3 minicollies met het gele lint om weer naar boven te gaan.
Lieve mensen,
hier vind
je van alles, om te bekijken, te lezen en/of over na te denken.
Als je ook iets wilt inzenden voor deze pagina, mail ons :-)
Laatste update op 20.04.2016
Klik op de 3 minicollies met het gele lint om weer naar boven te gaan.
   |
Wendy en ik(Teya - Collie in Nood) hebben elkaar leren kennen door Bessy die toendertijd op deze website voor adoptie stond. Zij verbleef in het dierenasiel St. Amands in Belgie. Sinds die tijd zijn wij altijd in contact gebleven en kreeg ik vele welkome updates van Bessy. Deze kleine meid heeft gigantisch veel geluk gehad dat zij bij Wendy en Robin terecht is gekomen en zij met veel zorg en liefde op een fijne manier 'aan haar einde' is gekomen. Wij wensen jullie veel sterkte met het verwerken van dit verlies .... BESSY'S VERHAAL ......... april 2016 |
   |
Ik ben Kian en woon al heel wat jaartjes bij mijn baasjes Harry en José in het mooie Zuid Limburg. Oorspronkelijk kom ik bij een hele nare plek vandaan, een vieze vuile en donkere schuur bij iemand die ze een broodfokker noemen. Deze mensen verdienen hun dagelijks brood met het fokken van honden en dat niet zo zuinig :-( !.Vaak zijn in zo'n schuur minimaal 30 verschillende rassen aanwezig en wordt er maar raak gefokt zonder rekening te houden met erfelijke ziekten of andere risico's. Je hebt vast meteen gezien dat ik met een rolstoeltje loop. Gelukkig zijn er steeds meer baasjes die hun hondjes niet meer laten inslapen als er problemen opduiken met hun heupjes of rug. Maar baasjes die hun honden nog een andere optie aanreiken, namelijk een rolstoeltje. Eerst medisch onderzoek natuurlijk om te kijken of het een haalbare en goede optie is. Zo was het ook bij mij. Mijn baasjes hebben mij laten onderzoeken toen ik steeds moelijker ging lopen en gelukkig was de rolstoel voor mij een goede optie zoals je ook zelf kunt zien. Mijn vrouwtje zei toen ik goed gewend was aan dat ding: Deze foto's gaan we naar Stichting Collie & Co in Nood sturen. Zij hebben jouw bij ons geplaatst en willen vast wel heel graag zien hoe jij het doet met wielenapparaatje ;-). Onze oprechte dank dat jullie deze weg zijn ingeslagen en Kian weer levenkwaliteit hebben geschonken. Dikke kus ... Teya (Collie in Nood) Ingezonden 17.08.2014 Inmiddels is deze lieverd niet meer, hij is in mei 2015 overleden. Hij heeft een prachtige tijd mogen hebben bij Jose en Har en zij hebben een erg mooi gedicht voor hem geschreven ter nagedachtenis. Als 2 mooie bruine ogen je midden in de nacht vragen. |
 |
Nieuws van SHAGGY, een ex-collie in nood :-) Shaggy het 'grote' 'kleine' hondje! Groot in z'n daden en klein van postuur! Alles wat wij als regel hanteren, daar lacht hij om! Als het een mens was zou hij de middelvinger omhoog steken! Hij doet dit echer op zo'n komische manier dat je er elke keer om moet lachen! Wandelen is z'n passie. Als het baasje rechts gaat dan loopt hij nog even links het straatje in. Leuk joh, paarden en runderen, even kijken hoe het met ze gaat! Wil je me aanlijnen wacht dan even, ik zet dan 2 stappen naar voren! (beh,beh) We krijgen vaak te horen: "Shaggy dat is een echte Shaggy". Dan weten we precies wat iemand hiermee bedoeld! Als we Shaggy thuis kwijt zijn, hoeven we maar op 1 plek te kijken: DE KEUKENTAFEL!! Eigenlijk mag hij dit niet, wat hij ook duvels goed weet! Hij springt er dan snel vanaf, lekt ons af en maakt rollen van blijdschap op de grond. En weg is de boosheid van het baasje. Als je Shaggy's kopje ziet, dan is je dag weer goed! Zeg het zelf Shaggy is toch een echte Shaggy! |
Een
asielhond is een hond die wacht op iemand die de pijn verzacht. |
 Hallo lieve mensen en viervoeters, op 3 mei 2008 kwam ik aan in Geleen. Na een lange reis uit Polen eerst naar Gemma, daar zaten een heleboel mensen te wachten op mij en mijn vriendjes en vriendinnetjes uit Polen. Ik mocht met ome Frans en tante Teya mee. Zij brachten me naar mijn pleeggezin in Geleen. Oei, was dat schrikken, daar liep zo"n groot wit met zwart monster rond en een klein bang menneke. |
Wat ik toen niet
wist was dat ik bij hun heel veel zou leren over hoe me te gedragen heb
tegen andere honden en katten, ja die zijn hier ook. Tom, het zwart met
witte gevaar, heb ik wel respect voor. De kleine, nouja klein, Stevie
is zo zachtaardig, daar kun je alleen maar lief voor zijn. Mensen vond
ik ook niet zo leuk ,vooral mannen had ik liever niet in mijn buurt, ze
hebben zo"n zware stem. Na maanden leerde ik mens en dier te vertrouwen,
speel veel met het monster en de mensen geven me lekkere hapjes en knuffels.
Wandelen ging in het begin niet zo goed, andere honden werden flink aangeblaft,
zo van blijf op afstand. Gelukkig ken ik de meeste nu allemaal die we
tegenkomen en ben ik blij om ze te zien. Mag ook los rennen als er geen
controle in het park of bos is. Dat vind ik heerlijk en Dundee, het monster,
en ik spelen dan krijgertje, hahaha ik ben veel sneller als hij. Tjaa,
alleen de eendjes in het park die horen nog steeds in de vijver volgens
mij en ik ben dan ook al een paar keer in de vijver gevallen. Soms wil
ik ff grommen als er iemand te dicht in de buurt van mijn pleegmama komt. |
SUNNY geboren 17.april 2002 - overleden 06.03.2009
Veel te vroeg voor een afscheid
.... |
Hallo
iedereen , bij deze het vervolgverhaal van Sunny , elders op deze pagina. Sunny heeft dermatomyositis, wat ik in het vorige verhaal al uitgebreid beschreven heb. Sunny d’r kiezen zijn allemaal getrokken omdat het tandvlees optrok wat ook een gedeelte van haar huid is omdat het slijmvlies is. Doordat haar tandvlees optrok kwamen haar wortels bloot te liggen. Sunny kreeg pillen; Trental voor haar dermatomyositis, elke ochtend en avond een halve. Verder had sunny nog een aparte ziekte aan haar nagels waar ik even de naam van kwijt ben. Ze groeiden hard en slijten niet. Ze braken gemakkelijk af en waren heel smal, broos en krom. Elke zes weken gingen we naar de dierenarts om haar nagels te laten knippen. Op 12 februari zag ik ineens een bult op haar neus. En daarvoor maakte ze al snurkgeluiden en kwam er af en toe wat roze snot uit haar neus. We zijn naar de dierenarts gegaan en die dacht dat er een stukje wortel was blijven zitten dat was gaan ontsteken, dus gingen we met 10 dagen antibiotica naar huis. De bult ging niet weg en groeide nog een beetje. Op 24 februari zijn er foto’s gemaakt waaruit bleek dat er een celwoekering was, alles is zoveel mogelijk weggehaald en er is een gedeelte op kweek gezet en opgestuurd naar Utrecht naar de patholoog. Het kon een onsteking zijn, een schimmel of een tumor. Ik hoopte het beste en vreesde het ergste. Het ergste kwam uit, het was kwaadaaardig dat hoorde ik 2 maart jongstleden. En 5 maart mochten de hechtingen en de drain eruit. We konden nog proberen met antibiotica en met ontstekingsremmers om nog een week aan te kijken maar er was een risico op een bloedneus die niet meer zou zijn te stelpen, dus na veel huilen en veel praten met mijn vriendinnen en mijn moeder heb ik Sunny vrijdag 6 maart om 16.25 uur thuis in laten slapen. Dat koste wel 59,00 euro meer maar ze had nu niet de stress van naar de dierenarts gaan en ze is in haar vertrouwde omgeving ingeslapen. Dat gaf bovenop het grote verdriet toch een vredig gevoel. Dus was ik binnen 5 weken mijn vader en mijn meisje kwijt. Ik heb Sunny op 15 januari 2003 opgehaald in het asiel van Sint Truiden en had haar gevonden via de website van Stichting Collie en Co in nood. Groetjes, een verdrietige Monique |
  |
Het leven als een Furry
tussen de collies ....... Het is niet makkelijk om het uit te leggen en hoe het eigenlijk zo gekomen is weet ik niet, maar ik heb me altijd geestelijk verwant gevoeld met de dieren om me heen. En dan met name met wolven en hun afstammelingen, de honden. Er zijn dagen dat ik me inbeeldde hoe het zou zijn om als wolf rond te rennen door de sneeuw en het bos, om vrij te zijn zonder zorgen. Dit was voornamelijk toen ik nog jong was. Het was een deel van mij dat altijd verborgen was gebleven voor de anderen, maar toch altijd bewust of onbewust aanwezig. Ongeveer 10 jaar geleden kwam ik bij toeval tekeningen tegen van anthromorphs, het beste om uit te leggen wat anthromorphs zijn, Walt Disney's Robin Hood. Het zijn dieren die menselijke emoties hebben en lopen en praten als mensen. Ik ben me verder in gaan verdiepen in die wereld die Furryfandom heet, in de afgelopen jaren werd mijn gevoel dat ik hierbij hoorde steeds groter werd. Toen kwam de dag dat ik Secondlife ontdekte, meteen de eerste dag op secondlife heb ik een Furry avatar gekocht en ging ik door het leven als een husky. Nu bijna drie jaar later heb ik een redelijk aantal furry avatars bij elkaar verzameld waarvan de meeste toch wel wolven of huskies zijn en natuurlijk zitten er ook collies bij, een tricolor net als mijn eigen collie. Via via kwam ik erachter dat er ook furryconventies gehouden werden over de hele wereld. Dit jaar ben ik voor het eerst naar zo'n conventie, Anthrocon, geweest en wel in Pittsburgh Amerika. Het gevoel dat ik daar kreeg was niet te beschrijven. Het is een soort gevoel van thuiskomen, de mensen die er in hun eigen fursuits rondliepen. Er waren er veel verkleed en geen enkele was hetzelfde. Er waren mensen verkleed als huskies, wolven, vossen, draken echt vanalles liep er rond. Ik heb er een geweldige tijd gehad daar en zou het graag en vaker over doen. Net voor mijn vakantie naar Amerika had ik ook een pak besteld, ik heb er nog steeds spijt van dat ik die niet meegenomen had naar de conventie. Zodra ik het pak aanheb voel ik me compleet. Één met de furry binnenin me die door het pak tot expressie komt. Laatst had ik mijn pak aangetrokken toen mijn ouders op visite waren met de honden, zie de foto's voor de reacties :-). Twee van mijn ouders honden vonden het maar raar en wilden niet dichtbij komen voor een foto. De andere twee waren wel nieuwsgierig maar gaven het al snel op. Micha vond het wel interessant en snuffelde ook aan de snuit, op de foto kan je zien dat ze het toch wel raar vind om haar baasje als een husky te zien. Ik vind het heerlijk om in mijn vrije tijd rond te lopen al husky, al is het voorlopig alleen in huis. Ik hoop dat jullie dit kijkje in de wereld van de furries interessant gevonden hebben. Als er mensen zijn die meer willen weten over hoe het is een Furry te zijn of andere vragen hebben over het Furryfandom kunnen zij mailen naar Danny: gravewake@hotmail.com Er zijn ook colliefurries : Klik hier |
    |
12 mei 2008 Hallo tante Teya, Wil graag mijn verhaal hier vertellen,zodat iedereen weet dat het niet overal goed is in de asiels. Waar ik geboren ben kan ik jullie niet vertellen,helaas kan ik me dat niet herinneren. Hoe ik in het asiel ben gekomen kan ik alleen naar raden. Men heeft me op straat op gepakt en daar naartoe gebracht. Misschien zou het op de straat beter zijn geweest dan in de hel die me nu geboden werd. De tijd die ik er was is met geen pen te beschrijven, een keer in de week eten als we geluk hadden. Erom vechten is daar de normaalste zaak van de wereld. zo ben ik aan de wond aan mijn staartje gekomen. Gelukkig zijn er mensen die zich ons lot aantrekken en ze beginnen een actie op touw te zetten om zoveel mogelijk van mijn lotgenoten en mij hier uit te halen. Twee van die lieverds zijn de mensen van Collie in Nood. Tante Teya en Ome Frans hebben alles op alles gezet om mij daar weg te krijgen en een pleegplekje te geven. En of het al niet genoeg is wat daar gebeurdt is neemt iemand anders me mee en zegt dat ze mij niet in haar zogenaamde hondenhotel heeft. Iedereen in Nederland was dood ongelukkig want men dacht dat ik voorgoed verdwenen was. Nou heb ik het getroffen dat Tante Teya en Ome Frans doorzetters zijn en via via er achter kwamen waar ik was. Hetty kreeg op donderdagavond telefoon van Ome Frans met de vraag of ze vrijdag naar die van het hondenhotel wilde bellen. Oke geen probleem als Misiou dan naar Nederland komt bel ik de hele wereld wel zei ze. Vrijdagmorgen hing Hetty aan de telefoon en je gelooft het of niet die sprak me ineens Duits. Na veel gesprekken gaf men toe dat ik daar was en ik opgehaald kon worden. Jippieeeeeeeee iedereen dolgelukkig!!! Zaterdagmorgen aanvaarden Ome Frans en Hetty de reis naar Duitsland. Wat waren ze blij om mij te zien en ik hun. Kreeg een mooi plaatsje achter in de auto en na een korte tussenstop om te kijken of alles in orde was gingen we door naar Tante Teya. Kreeg van haar lekkers om te eten en drinken en een mooi zacht kussen om op te slapen. Veel aandacht voor de honden daar in huis had ik niet. Wilde alleen slapen en genieten van mijn vrijheid. Nadat Ome Frans en Hetty een kopje koffie hadden gedronken en een heerlijke reifkoek gegeten,gingen we naar Geleen. Dat was niet ver gelukkig,want ik wilde het liefste naar bed. Is ook niet niks als je in een paar dagen honderden kilometers achter je hebt,nee nee ik hoefde niet te lopen. Dan had ik geen pootjes overgehouden. In Geleen aangekomen werd ik besnuffeld door Dundee en McKie en bewonderd door Ilona. Eindelijk op mijn pleegadres en wat wilde ik? Slapen,jongens wat was ik moe van alle emoties. Een paar dagen was ik bijna niet aanspreekbaar, eten,drinken,wandelen en slapen,meer heb ik niet gedaan. Nu ben ik al bijna twee maanden hier en heb me goed ingeleefd in mijn pleeggezin. Spelen en knuffelen zijn mijn allergrootste hobby's, wandelen vind ik ook leuk en kennis maken met andere viervoeters en tweevoeters. Graag lig ik aan iemands voeten of naast je op de bank. Heel af en toe ben ik ondeugend,spring van de bank op het salontafeltje,foei Misiou dat mag niet,jajajajaja wil alleen een afkorting nemen naar je toe hoor Hetty. Vanavond kwam een mailtje van Tante Teya dat ik op de site sta omdat ik een gezin zoek waar ik voor de rest van mijn leven mag blijven. Mensen waar ik van mag houden een leven lang,trouw ben ik en lief,Hetty zegt ik ben een hartedief!!! Dikke lik en poot van Teddybeer Misiou |
  |
| Hallo Teya ik had beloofd om nog een stukje te schrijven over de speciale band die er tussen dieren kan opbloeien. Hier een stukje uit het leventje van Baya. Ik heb Baya een half jaar geleden als pleeghond opgenomen, maar na een kort verblijf hier kwamen wij er al snel achter dat Baya hier op zijn plek zit. Hij kon het gewoon erg goed vinden met de andere collie Lars en met de katten. Mijn 5 katten waren nog erg jong toen Baya kwam Dat maakte het spel alleen maar leuker, ze zeggen weleens - honden en katten gaan niet samen - nou hier wel. Door Baya leefde het hele gezin weer op. Maar nu iets speciaals : Wie had dat ooit gedacht - een hond en een pony veulentje. Ik heb in november 2007 een Shetlandponyveulentje gekocht voor mijn zoontje en haar naam is Ludje, vernoemd naar mijn moeder. Ik had toen nog een kleine manege en nam Baya en Lars vaak mee. Baya en Lars dolden veel in de wei. en Baya vond het veulentje dat toen nog kleiner was dan Baya reuzeinteressant. Omdat Baya blind is doet hij eigelijk alles op gevoel. Ik dacht eerst: "Baya denkt dat het een hond is waar hij mee kan spelen" Maar goed, na een tijdje moest ik door omstandigheden stoppen met de manege en zouden mijn 3 paarden verhuizen. Mijn 2 grote paarden hadden een weiland waar ik ze gelijk in kon zetten, maar voor de kleine Ludje moest nog wat gebouwd worden. Voor mij was de enige oplossing haar tijdelijk mee naar huis te nemen en in de tuin te laten lopen tot haar wei in orde zou zijn.. Zo gezegd zo gedaan en Ludje kwam hier in de tuin. Geen probleem - dacht ik want zij is toch niet groter dan de honden. Dus dat word wandelen met 2 honden en een pony. Maar Baya had de oplossing gevonden - als hij nou de riem van Ludje vasthoudt kunnen we makkelijk met zijn allen wandelen en spijtig genoeg heb ik helaas geen foto's ervan. De buurt moet hebben gedacht: "Daar komt ze weer aan, hoor". 2 honden en altijd 5 katten die mee wandelen, nee - het werd nog erger: Een blinde hond die met een pony loopt te wandelen! De buurt liep hier uit - echt, wat een reacties- geweldig gewoon!! Alleen werd de vriendschap tussen Baya en Ludje zeer hecht en nam Baya de pony dus mee naar binnen. Ik dacht: Dat kan er ook nog wel bij. Maar als er een pony en een Baya galoppeerend door de huiskamer gaan word het wel wat minder. Het werd zelfs zo'n hechte vriendschap dat de pony hondebrokken at en Baya aan het hooi begon. Dus naar een tijdje dit te hebben aangezien en dat mijn huiskamer in een bende veranderde en de planten opgegeten waren hebben we toch maar besloten dat zo'n pony niet kan in huis :-). Dus weer terug naar de tuin, in de schuur had ik een stalletje gebouwd - nou, daar zaten Baya en Ludje saampjes vriendjes te wezen. Baya wilde ook alleen nog maar buiten met de pony spelen en rennen . maar naar een tijdje begon Ludje wel heel uitgelaten te woorden en ze sprong zelfs over de vuilnisbak heen. Maar goed ze hadden erg veel lol, dus wie ben ik om daar iets tegen te doen. Maar toen op een ochtend was Baya was binnen en ludje buiten en ik dacht effe frisse lucht in huis - dus zette ik een raam open. Nou, nog geen minuut later sprong die kleine pony naar binnen om bij zijn beste vriend Baya te kunnen zijn en daar gingen ze weer heen - samen rennend door het huis. Dus geen raam meer open en Baya binnen en Ludje buiten. Ludje stond nu buiten luidkeels te hinnekken - . waar is Baya?? En Baya lag voor de deur - waar is mijn aparte soort hond waar ik zo leuk mee kan spelen en wandelen? Helaas voor Baya, Ludje is inmiddels verhuisd maar de vriendschap is er nog steeds Als Baya mee gaat naar mijn dieren is het nog steeds dolle pret. en voor het wandelen hebben we een andere oplossing gevonden Baya loopt nu met de riem van Lars in zijn mond. Dit is een speciaale vriendschap tussen dieren - zo puur, zo mooi - dat zie je alleen bij dieren. (Ingezonden door Jill - maart 08) |
   |
Hallo lieve Teya,Frans
en hondenvriendjes en vriendinnetjes! Ben weer eens aan de pc gekropen om jullie op de hoogte te houden van mijn leventje in Geleen. Na mijn vorige inzending hier zijn er nog meer pleeghondjes gekomen. Baya,Easy,Mara,McKie,Lucky en Tommie. Met allen was en is het een heel leuke boel. De een went snel de ander niet,maar de meeste weten na een week of twee dat ze hier tijdelijk op hun plaats zijn. Vaak krijgen we bezoek van Teya en Frans en soms komt er dan een van hun viervoeters mee. Ennnnnnn lekker hapjes die vergeten ze nooit voor ons mee te nemen. Het leven hier bevalt me best hoor,vooral dat er soms pleeghondjes komen voor een tijdje,heb ik speelkameraadjes. Dinsdag gingen we wandelen in het park,nouja Hetty die dacht dat,Tommie en ik hadden bekokstooft dat we naar het bos gingen!!! Gelukkig begreep ze de hint en hebben we daar heerlijk los gerend. Soms moet je als hond gewoon naar de stoeprand gaan en zeggen nu oversteken Hetty want die weg willen we bewandelen. Af en toe komen er berichtjes van de pleeghondjes die hier zijn geweest. We zijn dan blij om te lezen dat het goed met ze gaat. Gelukkig heb ik hier in het park veel vriendjes en vriendinnetjes waar ik mee kan spelen,zodat ik Tica,Baya,Easy,Mara en Lucky niet zo erg mis. McKie is al heel lang hier en dat zal waarschijnlijk nog ff duren voordat hij geplaatst kan worden. Ons hummeltje is nog bang voor veel dingen en er is nog veel te leren voor hem. Het is eigenlijk wel mijn lieveling hoor,komt doordat hij al zolang bij ons is. Als hij erg bang ergens voor is ga ik bij hem staan en bescherm hem. Zeg nou zelf dat zou jij ook doen voor zo'n hummeltje!!! (Juni 2007) |
   |
Hallo, ik
wil mij even voorstellen - ik ben Tica een Schotse herdershond van 5,5 jaar. Ik zou mijn ervaringen en belevenissen met jullie willen delen. Ik was bij Collie & Co. in Nood terecht gekomen, ben toen naar een pleeggezin gebracht dat waren hele lieve mensen bij Het en de rest van de familie. Ik had het best naar mijn zin daar, maar ik wist dat ik daar niet kon blijven wonen. Dus gingen Frans en Teya op zoek naar dierenliefhebbers die mij zouden willen adopteren. En wat gebeurt er , er komt een telefoontje vanuit Hoofddorp. Deze mensen hadden altijd collies gehad en nou was er alleen nog een Bernnersennenhond aanwezig, deze wou weer een maatje hebben. Nou - deze mensen werden door de mangel gehaald en maar goed ook . De Berner moest mee op kennismakingsbezoek. Vervolgens kwamen zij bij de mensen aan huis kijken of het wel klopte wat deze allemaal verteld hadden.. Dan het moment dat ik mee mocht naar Hoofddorp, dat was op een zaterdag, ik voelde me niet echt in mijn hum, misschien door de stress. De reis verliep lekker. In de nieuwe woning kwam ik terecht bij Shandou en een 4-stel katten. Het klikte meteen, maar zondagmorgen had ik hoge koorts, mijn adoptieouders Ria en Rene, hebben meteen de dierenarts geraadpleegd en ook Frans en Teya. Ik bleek erg ziek te zijn kreeg een injectie voor de pijn maar moest van die dokter de volgende dag naar mijn eigen dokter. Ik kwam daar en moest meteen blijven en werd gelijk geopereerd. Het waren hele lieve dokteren en assistenten. Ze zijn 5.5uur met me bezig geweest.(Ik had een akuute baarmoederontsteking - details stonden in de Collie in Noodcompas) Na een aantal weken later voelde ik me stukken beter en Shandou, de Berner en de katten merkten dat ook. (We hebben al een heleboel gedaan. Eerst moest ik de eerste weken wel aan de lijn blijven zodat ik de omgeving goed kon verkennen. Er is een bos bij ons in de buurt daar gaan we regelmatig naar toe, dan kan ik spelen met Shandou en de bal. En ik heb ook mogen pootje baden van het vrouwtje Shandou houdt daar niet van - zij gaat alleen tot aan haar buikje . Nou - ik niet hoor, ik spring en hol door de plassen heen. Nou weet ik het even niet meer. Er is zoveel gebeurt, maar ik kijk altijd uit wanneer de baas en de bazin thuis komen.. Dan laat ik het ook horen dat ik blij ben dat zij er weer zijn. O ja, Frans is ook nog langs geweest- lieve man maar ik blijf lekker in Hoofddorp Vele pootjes van Tica. |
LIEVE NALA ---------------------------------------------------------- |
With Love from je baasje Walter |
 Met toestemming van Dundee hier gepubliceerd d.d. 05.05.2006 :-) Zomaar een dag uit het (pleeg)leven van Dundee(rechts op de foto) Hoi Teya, Frans en collievriendjes. Zo, wat hebben jullie me blij gemaakt met ons pleegvriendinnetje Tica. Een lief collie dametje is ze hoor. In het begin speelde ze niet zoveel maar nu daagt ze me af en toe uit!! Helaas voor haar ben ik veel sneller,hahaha! |
Soms
wil ze me weleens waarschuwen als ik te wild ben. En heel af en toen dan
krijg ik een waarschuwing terwijl ik niks gedaan heb, ochja vrouwen! Ook
op de bank slapen is samen veel gezelliger. En wandelen doen we alle twee
heel graag. Afgelopen woensdag vertelde de buurvrouw dat ze Bibi hebben
moeten laten inslapen. Mis het nu al om neusje ,neusje met haar te doen.
Ze was erg ziek en helaas kon er niks meer voor haar gedaan worden. Haar
baasjes hebben toen de zware beslissing moeten nemen. Om haar meer pijn
te besparen hebben ze afscheid van de schat moeten nemen. De laatste week komt Quincy heel veel bij ons,zijn vrouwtje is veel weg. Is zielig als hij dan alleen moet blijven. Verder geniet ik van mijn leventje als vrijgezelliggen hond in Geleen. Ik vindt het helemaal toppie als we naar het bos gaan en ik dan heerlijk los rond kan rennen! Of een plas water zie waar ik in mag rondspatteren. Onder de modder gaan we dan op weg naar huis ',is niet erg' zegt Hetty dan, het droogt wel en het zand vindt de stofzuiger lekker. Zo vriendjes en vriendinnetje dit was een kort stukje uit het leven van ikke. Heel veel likjes en groetjes Dundee |
MARISKA
- Eigenlijk ben je uit
nood bij ons gekomen. Onze oude Berner Sennen was overleden en onze jonge
Berner Sennen kon niet alleen aarden, maar waar haalden we een Berner
Sennen vandaan? Via, via kregen we te horen dat er een nestje Collies
zonder stamboom, zonder duidelijke afkomst was, of we daar zin in hadden?
Onze Berner kwijnde helemaal weg en we moesten wat. Bij het nest aangekomen,
zagen we een hoopje, friemelende rood/witte lijfjes en we hadden zoiets
van: goh, leuk, totdat jij naar me toe kwam, op schoot kroop, je koppie
tegen de mijne aandrukte, ik voelde je hartslag, je kleine likjes, ja,
wat doe je daar tegen? Jij hebt mij uitgekozen, je likte je letterlijk
in mijn hart! Ik nam je mee en liet je zien aan onze Berner Max, die meteen
reuze macho begon te doen, maar jouw rare capriolen kregen zelfs onze
stoere reu helemaal plat. Je mocht zelfs bovenop hem liggen en wat had
je een beschermer, want niemand buiten ons mocht bij jou komen. Je groeide
op, je at slecht, je had de gewoonte om twee dagen niet te eten en dan
je lijf vol te schrokken, maar je groeide en je werd sterk en je was al
slim, maar je werd steeds slimmer! |
Met andere woorden:
'Ris, je won altijd, je kreeg je zin! Soms dacht ik wel eens, je zit
me uit te lachen, maar je luisterde wel naar me. Je bleef je leven lang
enthousiast, altijd blij, weliswaar een ochtendhumeurtje, je wilde 's
morgens graag rustig aan doen en een beetje luilakken, maar waren we
wakker, dan waren we ook wakker! ' Je liet het ons merken, wanneer je
zin had om iets leuks te doen, dan bleef je net zolang zeuren, blaffen
en om ons heen draaien, tot we je zin maar gaven! Blafkont, klein krengetje,
neusafveger aan vooral nette spullen, gatengraver, maar meestal onvoorstelbaar
aanhankelijk!. Wat ik nog wilde schrijven, Ris: ik heb Murphy nu, hij kwam op dezelfde manier naar me toe als jij naar me toe kwam. Hij kroop op schoot en begon te kwijleballen met me. Twee weken daarna heb ik Bryan gehaald, hij lijkt meer op Kaya qua gedrag. Je had het enorm geinig gevonden, dat weet ik zeker, want je was dol op gezelligheid en drukte en gedoe en mensen en andere dieren. Bedankt voor je leven en je liefde en ik hoop dat je in de hondenhemel een flink aandeel in het voetbalelftal voor je rekening neemt met de enorme goede baltechniek, die je beheerste. (onze honden gaan naar de hondenhemel, al waar ze voor altijd in het hondenelftal mochten ravotten en stoeien. De katten zitten waardig op de tribunes toe te kijken, ook nu kijken onze nog levende katten vanaf de tafel neer op het onhandige lompe grut). Oh ja, en wist je, Ris, dat ik 21 tennisballen in het huis en de tuin en de schuur heb gevonden? Halve gare…. (Ingezonden 06.04.2006) Lieve Sjouktje -ik heb genoten van jouw emotioneel verhaal en hoe ontzettend veel heb je jij van je honden gehouden. Op sommige momenten had ik er zelf veel moeite mee om verder te lezen, maar ik had dit verhaal voor geen goud willen missen ! Teya .... |
Hallo beste lezers, Mag ik me eventjes
voorstellen met mijn verhaaltje over mijn verleden en het heden? |
Zo blij ben ik....
Dat kan niemand zich voorstellen denk ik( ja dat doe ik regelmatig)
en bij de collie bende heb ik veel geleerd, zoals bijv: Mensenhanden
die lief kunnen aaien en knuffelen....... Mijn vacht werd opgeknapt,
geweldig eten met een lekker eigen plekje voor mezelf of samen met de
andere collie's wandelen en slapen tja ... want ik was me toch een potje
moe en uitgeput toen ik zo in m'n eentje probeerde te overleven,....
dat gun je geen hond :-( nee da's echt eenzaam en bang dat je nergens
veilig bent, altijd op je hoede,koud en honger... en ik zat onder de
klitten( je kent me nu niet meer terug hoor) wie wil dat nou ??? Daar
kiest toch niemand voor... Ikke zeker niet, oké maar nu effe genoeg
over die rotte tijd van mij. (Ingezonden februari 06) |
|
Hallo
ik ben het Falco.... (ex collie in nood) Het gaat me heel goed af - nu alweer 4,5 mnd bij mijn nieuwe baasjes en ook bij die twee hondenmeiden, big familie.. tja....ik ben nu bijna de baas, nog even - want ik doe dat heel voorzichtig. Ik weet dat, want anders krijg ik een snauw van mijn collie endin Kira, maar zoals gezegd kan zij steeds meer van mij verdragen. Het is ook wel te begrijpen omdat die baasjes van ons zo ontzettend lief zijn en ze maar twee handen hebben, gaat natuurlijk een beetje moeilijk om drie honden( nou jaaa..h eigenlijk 2 1/2 ) tegelijk te knuffelen....jaja,dat kunnen ze erg goed!!! Knuffelen.....Hee...eerrlijk ja.. Heb vorige week nog een nieuwe mooie zachte blauwe mand met hondenpootjes erop gekregen, 'helemaal alleen voor mij' zegt vrouwtje, ik durfde er eerst niet in, maar heb er gisteren en vandaag in geslapen hij is nu echt van mij - zekerrr weten!! Baasjes praten best veel he, dus ik moet je dit ook ff vertellen, ik hoorde dat vrouwtje zei "ooohhh wat is die Falco toch een gentleman, want hij staat extra op van zijn slaapplaats om Sally langs te laten als ze op het bed wil springen, wat een lieve beer" - dat zegt vrouwtje.....Dus dan weten jullie hoe lief ik ben, ja zo ben ikke he:-)) Lekker te eten krijg ik hiero en allemaal van die lekkere tussendoortjes, vrouwtje hoor ik vaak zeggen dat ik bijna net zo gespierd ben als Kira...jipeey...jiiaah, had dat iemand verwacht - ikke zelf niet, maarja wie ben ik....oja Falco-Beerrrr . Nou ik wil eigenlijk alleen even zeggen dat ikke het super....grande...mucho...supreme.....Fabilous vindt dat jullie mij een beter(honden) leven hebben bezorgt. Daar ben ikke elke dag als ikke er aan denk...heeeeeellll erg dankbaar voor,dussss ben ikke jullie ook heeeeeelll veeeeeel Knuffies en pootjes schuldig Falco. (Ingezonden 06.12.05) Wow Falco - heel hartelijk en mucho grande bedankt voor je lieve woordjes (Frans en Teya) |
Vandaag 24.11.05 bereikte ons het bericht dat Prins, Dundee's vriendje over de regenboogbrug is gegaan. Wij wensen zijn vrouwtje heel veel sterkte. |
Zondag
20-11-2005 Hoi Teya, Frans en alle collievriendjes. Ben nu vier weken in huis bij Ilona en Hetty en Frans die ook veel hier is. Na een hele fijne tijd bij mijn lieve pleegmamsie en papsie en dierenvriendjes, ben ik verhuisd naar Geleen. Hetty had me op jullie site zien staan en vond me meteen lief. Na een tijdje erover na te denken heeft ze Teya gebeld,die vroeg haar het hemd van het lijf. Wat haar meteen al goed beviel,want zo wist ze dat jullie alleen het beste voor hebben met de dierenvriendjes die een nieuw tehuis zoeken. Na een afspraak gemaakt te hebben togen Ilona,Frans en Hetty op een mooie zondag richting Lia en Peter.(Dat zijn mijn pleeegouders) Tjee wat veel collie's zagen ze daar en allemaal even mooi. Maar de mooiste vonden ze mij!!!! Frans was er ook en heeft ons ook veel vragen gesteldt net als Lia en Peter. Toen Frans naar huis ging zei hij: 'denk er nog maar eens goed over na, dan doen wij dat ook' , ja het is niet niks om mij als nieuw gezinslid te krijgen. Je mag wel een beetje voor me over hebben, tochhhhhh? Zo dachten mijn nieuwe gezinsleden er dus ook over en het duurde te lang voor ze mij als hun lieve gezinslid konden verwelkomen. Een week later was het zover en togen die drie uit Geleen weer richting Lia en Peter om mij op te halen. Dolgelukkig waren ze,maar vonden het wel erg voor Lia en Peter die in de voorgaande maanden zeer aan mij gehecht waren geraakt, hoe kan het ook anders met zo'n snoesje als ik ben. Aangekomen in Geleen kreeg ik meteen drinken en eten en kon ik rustig kennismaken met Mupke en Tom(de katten). In de weken dat ik nu hier ben heb ik al aardige nieuwe hondenvriendjes gekregen en in het park komen we er nog elke dag tegen. Dicht in de buurt woont Dodo(een knap bruin hondemeisje van een maand jonger als ik) en Qwuincy is het hondenvriendje dat bijna elke dag op bezoek komt. Zijn vrouwtje is een goede vriendin van Hetty, Ilona en Frans. Bij de buren woont Bibi een lieve rotweiler waar ik neusje, neusje mee doe door de opening in de muren in de tuin ,haar vrouwtje was bang dat Bibi agressief zou reageren,maar wie kan nu zo'n knappe vent als ik weerstaan??? Op woensdag gaan we meestal naar Prins een Jack Russell van 15 jaar, hij vindt het geweldig om bezoek te krijgen. In het park is het dolle pret als ik mag los rennen. Begin al heel goed te luisteren. Ja soms willen de oren nog niet altijd zoals het moet, maar wat wil je - ik ben nog jong!! En heerlijk speels, met mij is het nooit saai. Zoals jullie kunnen lezen bevalt het me al aardig in mijn nieuwe gezin en ik hoop dat we nog heeeeeeeeeeel lang samen mogen zijn. Hetty,Ilona en Frans zijn blij dat ik in hun leven ben gekomen en genieten elke dag van mijn vrolijke aanwezigheid!!! Dit was hoe ik in Geleen ben gekomen en wat ik hier zoal beleef,zal proberen jullie ook verder een beetje op de hoogte te houden van mijn leventje hier. Grote lik van Dundee en hartelijk groetjes van mijn gezinsleden!! (Dundee is een ex collie & co in nood hond) |
 |
Het heeft niet
zo mogen zijn Ik heb voor je klaargemaakt Ik heb gepraat met
Lucky |
De tranen lopen over
mijn wangen |
| Dit verhaal gaat grotendeels over VICO, mijn mooie, lieve Collie, van wie ik op 8 juni 2005 afscheid heb moeten nemen na 10,5 jaar samen lief en leed te hebben gedeelt. Vico kwam in mijn leven toen zich in de familie van een vriend drama's voor deden. De familie bleef zitten met 2 honden en 2 katten, die niet allemaal binnen de familie konden worden opgevangen. De honden (moeder en zoon Collie) zouden naar een asiel moeten als niemand ze wilde hebben. Ik was opgegroeid met honden en wilde er altijd dolgraag zelf een hebben, maar ik woon alleen en werk full-time. Dat had me er altijd van weerhouden om een hond te nemen. Katten had ik wel. Maar deze situatie ging me zo aan het hart dat ik heb toegezegd een van de honden te nemen. Zaterdag voor carnaval in 1995 ging ik kijken naar de honden: Lara, de moeder van inmiddels 8 jaar en Vico, haar zoon van 15 maanden. De keuze was moeilijk; allebei durfde ik niet aan, een oudere hond leek me moeilijk als eerste eigen hond, dus werd het de zoon. Dat had ik allemaal nog kunnen kopen. |
| Vico zag er niet echt goed verzorgd uit: vol klitten, sommige plekken zelfs vervild en vol vlooien. De trimster heeft er haar handen aan vol gehad en sommige stukken moesten eruit geknipt worden omdat ze er niet meer doorheen kwam. Ik kreeg een heel andere hond terug dan ik gebracht had. Na een tijdje groeide de vacht mooi aan en Vico bleek wonderschoon. Iedereen was gek op hem, ik kreeg ineens contact met andere mensen die ook een hond hadden en met kinderen in de straat (en dus ook met hun ouders). Vico bleek een grote kindervriend, alles konden ze met hem doen!! Voor mij begon toen het avontuur van het opvoeden van een hond, dat toch anders was dan ik me van de tijd herinner toen ik nog bij mijn ouders woonde. Ik ging met Vico op cursus, ik wilde meer weten. We gingen op een Martin Gauscursus, zo een van: uw hond gehoorzaam in 10 lessen, nog op de oude, strenge manier. Bij de eerste test bleek Vico een angstige hond te zijn. Hij schrok bijna overal van en nam op het laatst zelfs de benen. Ik moest hem een slipketting om doen. De 10 lessen hebben we met goed gevolg afgelegd maar de harde manier van opvoeden was niet goed voor deze gevoelige hond. Hij luisterde soms helemaal niet meer, hoe strenger ik was, des te meer stress kreeg hij. Hij hapte soms in mijn been om die stress kwijt te raken. Wat nou??? Ik ben toen zelf op een andere manier overgestapt, een manier die helemaal in ging tegen alles wat ik daar geleerd had, maar het werkte wel veel beter: paaien, lief vragen, een beloning met eten (want hij at alles wat los en vast zat), ruilen voor iets lekkers, alles. Ook heeft Vico me heel lang laten geloven dat hij niet met andere honden overweg kon. Hij heeft er heel wat gehapt, soms met nare gevolgen: een scheur in het oor van een jonge Rottweiler, een winkelhaak in de flank van een Dobermann, een scheur in de lip van een Boxer en een Lama!! Ik keek niet goed, dacht dat hij zomaar hapte. Ik heb alles gelezen wat ik maar te pakken kon krijgen over het gedrag van honden. Toen zag ik pas, dat Vico wel degelijk waarschuwde. Hij trok altijd zijn lippen op, zonder te grommen. Als de ander daar niet op reageerde (hetgeen dus vaak gebeurde) had hij geen pardon en hakte erin. Hij kon ook niet tegen drukke honden (dus heel vaak pups!). Hij kon tegen nog meer dingen niet: brommers, motoren, fietstassen van postbode en krantenjongen. Hij ging er altijd achteraan als hij de kans kreeg en hapte! Ik heb vaak gedacht: waar ben ik aan begonnen!! Maar er stond ook iets anders tegenover. Ik kon Vico overal mee naar toe nemen, hij was een voorbeeldige hond: in de tram, bus of trein, in een restaurant of op een terrasje en op de camping! Heerlijk vond hij het in een tent. Het opzetten en afbreken was dan wel weer eng (dat geluid van de stokken!) maar verder, heerlijk!! 10 Jaar is een lange tijd, niet alles kan verteld worden, het zou niet stoppen. Vico is nooit een heel actieve hond geweest, ook niet toen hij jong was. Al redelijk vroeg kon hij plotsklaps tijdens het rennen stoppen en niet meer verder willen spelen. Ik heb nooit geweten waarom, want hij jankte op piepte nooit. De laatste 3 jaar ging hij steeds slechter lopen, op het laatst liepen we zoals een klein kindje leert lopen, voetje voor voetje. Ook toen piepte hij niet. Hij kreeg iets in zijn oor wat hem slecht deed horen en werd dement, volgens de dierenarts. Op 3 meter afstand kon hij me kwijt raken, hij hoorde niet meer waar mijn roepen vandaan kwam. Daar was nog allemaal mee om te gaan maar ik dacht wel al vaak aan het moment waarop ik afscheid van hem zou moeten nemen en dan kreeg ik het helemaal benauwd: wat moet ik zonder hem, dat red ik niet. Intussen had ik de site van Collies & Co in nood al een paar jaar gevolgd, me steeds afvragend of ik een van die lieverds erbij zou nemen. Steeds had ik redenen om dat niet te doen. Ik had er wel over nagedacht wat voor een hond ik zou willen: een collie is zo mooi en iedereen vindt zo'n hond leuk (kijk, daar loopt een lassiehond!), maar dat lange haar!! Vaak was Vico aan de diarree (wat wil je met zo'n hond die alles eet!!) en dan had ik een werk om het schoon te krijgen. Hij heeft kammen en borstelen nooit leuk gevonden, dus dat was ook altijd een hele onderneming. Tot begin 2005: toen heb ik een aantal weken achter elkaar een hondje op deze site zien staan dat me niet meer los liet. Zo zag ze eruit: |
.................................................................................................  Maza, heette ze. Een Colliekopje, kort haar, een teefje, een schatje! En toen was de kogel door de kerk. Ze bleek nog in Bosnië in een asiel te wonen en zou pas in april naar Nederland komen. Als het zou gaan met Vico samen, zou ze bij ons mogen komen wonen. En zo is het gegaan. Vanaf het eerste moment ging het ontzettend goed met die 2 samen. Maza kent de hondentaal zeer goed, Vico hoefde maar te kijken en zij begreep hem. Maza blijkt inderdaad het schatje wat ik dacht dat ze zou zijn: vrolijk en blij. Ze heeft van alles meegemaakt in Bosnië maar overwint haar angsten wonderwel. Iedereen die haar ziet wordt verliefd op haar. Op de foto hierboven is ze nog in Bosnië en is ze denk ik wat jonger dan toen ze kwam (ze is 2 jaar nu, in maart geworden). Inmiddels is ze vreselijk in de rui geweest en heeft nu een mooie, glanzende vacht, zachter dan toen ze kwam. Vico en Maza zijn echter maar 1,5 maand samen geweest. Toen moest ik Vico laten inslapen, hij begon mensen (inclusief mezelf) te bijten. . De laatste wandeling samen was aandoenlijk en voor mij heel emotioneel. |
En nu ga ik verder,
alleen met Maza. Zij maakt het voor mij een stuk gemakkelijker om dat
te doen. Het is een scheetje en heeft een ontzettend zacht karakter. Er
is geen sprake van wispelturigheid, onverdraagzaamheid (er mag alleen
gaan andere hond het huis binnen, dan vliegt ze er bovenop!). Ze is precies
op tijd in mijn leven gekomen, wonderlijk he! Na het ingewikkelde karakter
van Vico, een makkie. Hij heeft me veel geleerd, over honden, mijn Vico. Dank je wel schat, ik zal je nooit vergeten!   Maza is een nieuw leven binnengestapt, dankzij de site van Collie & Co en ze geniet er met volle teugen van (en ik van haar), kijk maar, hier op het strand. Ik zal af en toe verslag uitbrengen van ons leven samen. En ik ben door haar lid geworden van de club van 100 (zie de site) en vraag iedereen, dat ook te doen. Je helpt er zoveel dieren mee, die allemaal zo'n verhaal hebben. Groetjes Myriam en Maza (en Pitchou, de kat). .................................07.09.05 |
Wie meer over deze
kanjer te weten wil komen kan een kijkje |
Jij, met je mooie
bruine ogen, je lieve snuit en je rechtopstaande oortjes, |
Wie herinnert zich PONGO nog, die
in het asiel Den Bosch zat? Een van mij twee collies overleed
eind mei en via Collies in Nood heb ik toen Pongo gevonden in het asiel
in den Bosch. Ik belde op een zaterdag en ik kon meteen samen met mijn
andere collie Emma komen kijken. Toen Emma en Pongo samen op een speelweide
stonden werd er heftig gekoketteerd tussen de 12 jarige dame en de 8 jarige
heer. Dat zat dus wel goed. De volgende dag, 17, juli kon ik Pongo een
dag op proef mee krijgen. |
Na een gezellige wandeling moets
ik em weer terugbrengen naar den Bosch maar ik wit dat hij meteen weer
mee "naar huis" zou gaan. Aangekomen in het asiel werden alle formaliteiten
afgehandeld en mocht ik Pongo officieel meenemen. Tijdens het opmaken
van de papieren merkte de asiel medewerkster op, dat Pongo in die paar
uur een andere hond geworden was. Was hij in het asiel altijd gespannen
en alert, nu straalde hij veel meer rust uit. Dat deed mij goed. |
 |
Hier onze Cody(1 jaar oud) die maar
geen afscheid kan nemen van de bank waar hij het afgelopen jaar "illegaal"
op heeft geslapen. Een jaar geleden hebben we Cody via Mevr Anna Schmidt
van Collies & Shelties in Not in Hoogstede, Peuli Hof (Duitsland)
op gehaald. Een fantastische hond maar ook een flinke dikkop, dat wordt
hem merendeels afgestraft door onze 10 jarige collie mix Tessa en onze
ong 8 jarige "wetenweniet" mix Nina. Onze 2 dames hadden de bank alvast
voorgewarmt voor Cody die er afgelopen jaar dus bijkwam en ja dan heeft
zo'n bank het snel gehad als er geen mensen maar drie honden op liggen.
Je kan dus wel raden waar wij mensen zaten !!!!!!!. Ingezonden juli 2005 |
  |
Hallo, |
  |
Zaterdag 5 maart 2005 kregen wij deze foto's van Irene toegestuurd. Smokey laat weer iets van zich horen en zien, zijn ze niet mooi ? Wij zijn apetrots op 'onze' charmeur ! Bedankt voor de mooie foto's, Irene. Groetjes Frans en Teya- Collie & Co. in Nood Hoi Teya en Frans, |
|
 Wie meer over Smokey wil weten, gaat naar 'Onze nieuwe stek' en klikt op zijn foto, op deze pagina staat ook nog een stukje over hem :-). |
  |
Iedereen herinnert zich vast nog ALE - de colliereu van 8 jaar oud uit Zuiditalië, die bij een Duits/Italiaanse dierenbeschermingsvereniging terecht kwam, nadat enkele mannen met z'n allen deze collieheer in een kanaal hadden gegooid. Deze mannen vermaakten zich bijzonder goed bij het observeren van Ale, die om zijn leven vocht in het kanaal en er op eigen kracht niet uit kon komen. Na een tijdje verloren de mannen de belangstelling en kon Ale door echte dierenvrienden uit het kanaal gered worden. Hij kwam op de websites van diverse stichtingen en verenigingen om op deze manier een nieuw tehuis voor Ale te vinden, maar bijna niemand zag het zitten met deze reu die Leishmaniosis-positief is. Ale heeft de uitwendige vorm van deze zuidelijke ziekte die niet besmettelijk en met tabletten goed te behandelen is in Ale's situatie. Nadat hij al een behoorlijke tijd op onze website stond, kwam er toch een reactie voor hem uit Lisse-NL. Monique, Niels en de colliemeiden wilden hem graag opnemen en schrokken ook niet van zijn aandoening. Na gesprekken over en weer tussen John in Italie en Monique in Nederland werden wij gevraagd, een voorcontrole af te nemen in Lisse. Dat hebben wij graag gedaan en nu is Ale alweer bijna 3 weken in Nederland en het gaat hem goed- zo te zien op de foto's ;-).Ale heet nu inmiddels ALEX en heeft daar geen enkele moeite mee, wel heeft hij wat moeite met de katten - Alex is geen kattenvriend. Een pluim voor deze mensen uit Lisse die het aandurfden een zieke en niet meer piepjonge hond uit het buitenland een nieuw tehuis te bieden, in eigen land had Alex geen enkele kans meer gehad.(Verslagje van Collie & Co. in Nood) ....................(ingezonden 04.03.05 |
 Dit is het verhaal van Gibbon, de Leonberger die een tijdje bij C&CiN op 'Andere rassen' heeft gestaan. Zaterdagochtend 19 februari 2005, konden we Gibbon eindelijk ophalen in Duitsland. Hij werd met een transportwagen met nog ongeveer 10 honden van Spanje naar Duitsland vervoerd. Na veel files en sneeuw kwamen we heel toevallig gelijk aan met de wagen waar Gibbon in zat. De transportwagen ging open en ik zag meteen vooraan Gibbon in een box zitten. Ik moet zeggen dat we wel een beetje zijn geschrokken toen de box open ging. Hij was groooot, groooot... ! En mager ! Hij zag eruit als een zwerver, vol met dreads... Daar zijn we een stukje gelopen en alles ging goed. Hij liep netjes mee. In de wagen getild en op naar huis.... Hij rook verschrikkelijk smerig ! Maar goed daar kan hij ook niets aan doen. Onderweg nog een paar keer gestopt om hem uit te laten. |
Het
was namelijk nog een rit van 4 a 5 uur. En
hij had er net 15 uur opzitten... Het enigste waar we ons nog zorgen over
maakten waren de katten thuis. Hoe zou Gibbon daar op reageren? Want die
kende hij niet. Nou, thuis aangekomen hebben we hem nog maar een tijdje
aan de lijn gehouden voor het geval dat. Maar alles ging heel erg goed.
De katten voelden blijkbaar aan dat hij oke was en lieten het allemaal over
zich heen komen. Hij is nu een week hier (26.02.2005) en tot nu toe gaat
het echt voorbeeldig !Hij is gek op de katten....gelukkig. Hij
wil met ze spelen en wast ze soms zelfs. Volgens de dierenarts ziet hij
ze als puppies waar hij over moet hoeden. Hij gedraagt zich als een pappa...
Wie had dat verwacht? Bij de dierenarts hebben we hem gewogen. Hij weegt
nu 38 kilo en dat is heel weinig voor zo’n grote kerel. En dan nog te bedenken
dat hij zelfs al een beetje aangekomen is... Een gezonde Leonberger reu
weegt tussen de 60 en de 70 kilo. Dus er moet nog zo’n 20 a 25 kilo erbij,
niet te geloven hè? Maar hij eet nu echt verschrikkelijk veel. Dus dat komt
goed. Toen hij in Spanje nog in het Dodingsstation zat at hij haast niet.
Alleen soms wat brood... En dat kun je goed merken, als je hem aait dan
voel je alleen maar ribben en vooral die op zijn heupen steken heel erg
uit. Door de lange vacht wordt dat goed gecamoufleerd. Je kan merken dat
hij het nu heel erg naar zijn zin heeft. Eergisteren waren we in het park
aan het wandelen en renden we een stukje, en Gibbon maakte van die vreugdesprongetjes.
Was echt leuk om te zin ! Hij vraagt ontzettend veel aandacht, elke keer
als je naar hem kijkt dan staat hij meteen voor je. Ben je aan het aaien
en je stopt dan krijg je meteen zijn hoofd onder je arm, om te zeggen ‘Niet
ophouden, doorgaan...’ Ook maakt hij pogingen tot spelen ! Het ziet er ontzettend
grappig uit. Een beetje slungelig en nog ongecontroleerd. Hij heeft nog
niet echt door wat hij er mee aan moet. Je kan echt goed merken dat ze nooit
iets met hem hebben gedaan. We hebben het idee dat hij veel dingen nu voor
het eerst doet. Net als op een bot kauwen. Dat doet hij heel raar. Niet
zoals normale honden die een bot tussen de voorpoten pakken. Dat heeft hij
nog niet zo goed begrepen.... Je kan goed zien dat hij van elke seconde
nu geniet. Hij wil alles mee maken en overal bijzijn. Soms zie je dat hij
aan het vechten is tegen zijn slaap en probeert om zolang als hij kan wakker
te blijven om maar niets te hoeven missen. We hebben echt het gevoel dat
we een pup van 6 jaar in huis hebben ! Groetjes Nathalie uit Tilburg .......................................................(ingezonden 26.02.05) |
A Dog Owner's Prayer (Auteur ?) O Lord, don't let me once forget |
  |
Beste Teya en Frans,
|
| Het klinkt misschien raar, maar
mijn hart sloeg zowat over! Maar goed het beestje had volgens de omschrijving
suikerziekte maar dit was verder goed te behandelen, en verder moest het
wel een schatje zijn! Toch maar even goed over nadenken, want ja, suikerziekte
is natuurlijk toch niet zomaar een ziekte. Op het internet informatie
opgezocht en daaruit bleek dat onder de juiste omstandigheden hondjes
met suikerziekte een net zo mooi en lang leven kunnen hebben als een gezonde
hond. Pfff..het is dus mogelijk. Maar toch..past het in onze situatie..past
het bij onze lieverd Felix (ook niet de makkelijkste met andere honden,
maar dan voornamelijk andere reuen, alhoewel hij bij teefjes ook erg opdringerig
kan zijn!). Naar lang nadenken...nog eens nadenken en nog eens wikken
en wegen hebben we afgelopen weekeinde de beslissing genomen: we gaan
het proberen! Toen we er toch op stonden om een kleine donatie te geven,
wilden ze daar eigenlijk niets van weten. gelukkig hebben ze het naar
wat aandringen aangenomen, want deze mensen hebben toch echt met pure
liefde voor Bessy gezorgd! De terugrit naar Nederland ging geweldig goed:
braaf heeft ze de hele weg bij Robin op schoot gelegen. Thuis gekomen
hebben we Bessy met Robin afgezet op een veldje vlak bij huis en ging
ik onze Felix halen. Toen Felix Robin en Bessy in de gaten kreeg werd
ie helemaal wild...en begon al te piepen zoals ie wel vaker doet als ie
wild is van een teefje! met moeite een beetje teruggehouden, want we wilden
Bessy niet teveel overrompelen , maar we wilden Felix ook de kans geven
om aan haar te ruiken. Eenmaal binnen thuis beide toch maar los gelaten
en zoals verwacht dook onze Felix meteen op de achterste van Bessy om
hevig te gaan snuffelen enzovoort (beetje seksueel gefrustreerd denk ik
wel eens, maar ja...ongecastreerd dan wil je misschien ook wel eens)..en
wat gebeurde er tot onze verbazing: dat kleine tengere hondje trok haar
lipje op...gromde wat, en Felixje maar doorgaan..Ja niet dus, dacht onze
Bessy en een uithaal...Oeps dat had ie niet verwacht, maar Felixje is
een volhouder (Felix heeft trouwens veel weg van Bessy, maar dan ietsje
groter) dus nog eens..en nog eens..maar onze Bessy laat zomaar niet over
zich heen lopen. Goed zo meid...eindelijk een meissie dat onze Felix de
baas kan. En tot onze grote verbazing was Felix dezelfde avond al rustig.
Het begin was er, maar we hebben nog een lange weg te gaan. vandaag zijn
we bij de dierenarts geweest, want het suikergehalte is nog steeds veel
te hoog, waardoor ze erg mager en niet helemaal zindelijk is. Ook heeft
ze een afwijking aan één oogje. Ons maakt het allemaal niet meer uit:
wij hebben hart in ons hart gesloten. Samen met de dierenarts proberen
we nu de suikerziekte onder controle te krijgen. Dit is wel erg lastig,
omdat we natuurlijk ook een andere hond hebben welke een wat ander dieet
en andere eettijden heeft. Ook is onze Felix geen snelle eter dus we moeten
ze echt apart laten eten want anders gaat Bessy er met het eten van Felix
vandoor en dat is ten strengste verboden. We weten dat het niet makkelijk
zal worden, maar als het contact met Felixje zo goed blijft als het nu
is en we de suikerziekte onder controle kunnen krijgen zullen we het met
z´n allen superfijn gaan hebben. Wellicht zijn er nog meer mensen die
ervaring hebben met hondjes met suikerziekte in combinatie met een gezonde
hond in huis (snoepjes geven mag bijv. ook niet, dus we weten nog niet
goed hoe we hier mee om moeten gaan, met onze huidige hodn, die we op
basis van beloning ook trainen). Misschien kennen jullie iemand die ervaringen
et ons wil uitwisselen? Het is nu maandagavond en beide beestjes liggen
fijn te slapen! Hopelijk kan ik jullie in de toekomst nog meer goed nieuws
melden! Hardstikke bedankt voor jullie enrom goede site, waardoor wij
de mogelijkheid krijgen om Bessy een kans te geven! Liefs, Wendy en Robin Marijnissen Felix en Bessy (ingezonden december 2004) Aanm.CCiN: Zijn er mensen die ervaring hebben met een hond met suikerziekte en hun ervaringen graag willen delen met Wendy en Robin, kunnen deze mailen naar: robinwendy@zonnet.nl |
Hallo Frans en Teya, hier het beloofde
verhaal (is wat lang geworden) over Yentha en Cabouche. |
.ze
kwam uit een donkere schuur waar ze verder niets hoorde,of zag..) Een hondekenner
weet dat er dan nog weinig aan te doen is. Ze is echt overal bang voor..
Dit was ons al door de vorige bazin vertelt..maar ja je denkt altijd..bij
mij gaat dat wel over..ik heb ervaring met honden...puh was ben ik daar
van terug gekomen zeg! Ik heb staan huilen en geroepen..Yentha , wat doe
ik in vredesnaam verkeerd..kom toch eens gezellig wandelen.. maar nee hoor..
riem los, omdraaien en weer naar huis rennen! Soms ging het goed en dacht
ik..ja.. zie je wel ik heb het door... dan ging het weer mis (reden nog
steeds niet bekend) en dan stond ik weer elke wandeling..alleen met cabouche
omdat Yentha er weer vandoor was....naar huis! En nu..ik durf het bijna
niet meer te hopen..hebben we het.. Het is al bijna 6 maand geleden dat
ze weg is gelopen! jaaaaa.. zelfs in deze periode..geknal buiten.. (in Duitsland
wordt helaas nog veel gejaagd) is ze zo ver dat , als ze bang wordt , ze
gauw bij me komt zitten zodat ik haar aan de riem kan doen..wauw.. (wel
afkloppen want morgen kan ze wel weer in haar oude patroon vervallen!) Maar
wat een heerlijke meiden! We hebben echt geen seconde spijt gehad! Elke
morgen wordt ik gewekt door een heeeerlijke kus van Cabouche en een harde
poot op mijn kop van yentha. Vervolgens begint het half uurtje zingen..(Cabouche
kan echt prachtige geluiden maken..hele nummers zingt ze 's morgens) Dan
gaan we wandelen..dan ga ik naar mijn werk , dan wandelt Emad met ze en
gaat die naar zijn werk, en dan slopen zij..iets (mand, kerstboom, kussen
) of ze helpen me alvast met de was uit de wasmand halen.. of ze brengen
de vieze sokken de kamer in, ze verplaatsen de hondenmand, halen de oude
kleden vast van de bank (in 2 uur) ..ze zijn in ieder geval lekker druk!
Dan kom ik weer thuis..ga wandelen, inventariseer de schade..moet vaak verschrikkelijk
om ze lachen! (Weten jullie wel hoeveel inhoud een kussen heeft?..heeeeeel
veel!)Nou ja , had het maar geen kussen moeten worden! En dan zitten we
gezellig met zijn drieen op de bank..past precies! Mocht ik na de laaste
avondwandeling op de bank in slaap vallen dan wordt ik tegen 23 .00 uur
wakker gekust..hmmm slubber....en lopen de dames alvast naar de slaapkamer.
(uuh wakker worden..we willen op ons kleed in de slaapkamer...) Zoals jullie
wel kunnen lezen zijn ze al prima gewend. We houden nog steeds contact met
de oude bazin..zodat zij ook weet hoe het met haar meisjes is.. Jullie doen echt geweldig werk! Bedankt dat jullie ons bij elkaar hebben gebracht! Heel veel groetjes Emad , Davina , Cabouche, Yentha en Loulou (kat..die het iets minder vond ..die rare beesten in huis..maar nu is alles o.k) ps. de foto is genomen tijdens onze laaste vakantie in Frankrijk... Ingezonden december 2004 |
Laika is een exnoodcollie van Stichting Collie & Co in nood. |
Hallo dierenvrienden Bij deze het verhaal van Laika "onze Belg"die wij sinds Pasen vol trots de onze mogen noemen. Sinds enkele jaren waren we in het bezit van 3 schitterende collies, de oudste (Kelly) sinds we getrouwd waren (14 jaar), Sharon sinds 10 jaar (als pup) en Mitch sinds 4 jaar. Kelly was acht maanden toen haar eigenaar besliste dat ze maar weg moest, Sharon kwam 4 jaar daarna, haar broer Mitch (uit hetzelfde nest) kwam als 6-jarige bij ons, nadat zijn vorige eigenaar vond dat hij niet meer binnen de gezinssituatie paste. Eigenlijk vonden wij dat er plaats genoeg was voor 4 honden (er zijn immers ook mensen met 4 kinderen, nietwaar) en dat een "kansarme"hond een kans verdiende en zo viel ons oog op een collie uit Griekenland met leichmaniose (een aandoening via een zandvlieg). Dit mocht geen probleem zijn, als wij niet zeker wisten dat dit niet besmettelijk was voor onze andere honden. 100 % duidelijkheid leverde dit niet op en het zekere voor het onzekere nemende, zagen wij hier toch vanaf. Toen kwam Laika in beeld, 5 jaar oud, in bezit van een mevrouw, die afstand van Laika wilde doen omdat zij problemen had met haar andere teefjes. Laika zou agressief zijn naar de andere teefjes. Frans en Teya van St. Collie & Co. In Nood zaten te springen om een pleeggezin dat Laika kon opnemen en zo zijn we overeen gekomen, dat wij Laika op zouden nemen. Als het klikte met ons en de collies, mocht zij blijven - als niet, zou zij bij ons blijven tot er een ander tehuis voor haar werd gevonden. Wij zijn niet geschikt als pleeggezin, een keer in huis is voor altijd in huis is onze instelling, dus wij hoopten dat het zou klikken. Een gearrangeerde ontmoeting ,op paaszondag ,vond plaats tussen Laika en onze andere honden, natuurlijk begrepen zij niet dat ze vanaf dat moment samen verder gingen…………… Sociaal als collies zijn, ging alles goed. Eenmaal thuis, zocht Laika mij op (ze zou een vrouwenhond zijn) en gaf mij voortdurend pootjes. Laika stonk heel erg naar van alles en nog wat, maar beslist niet prettig. Eerst 2x keer bij ons in bad, nog steeds stonk zij, trimsalon gebeld, samen met mijn man daar gewassen en gedroogd, en zie daar een frisse Laika, alvast van heel veel klitten en wol verlost. Moe dat zij was van zoveel indrukken op een dag, sliep ze….. In de dagen erna bleek ze een schuwe, maar vooral lieve en innemende hond. Een typische vrouwenhond was ze niet meer, ze klampte zich vast aan ons vast en bezoek werd met argwaan bekeken. Eenmaal vertrouwen gewonnen, klitte ze aan je vast. Geen teken van agressie, noch naar onze andere honden, mensen incl. kinderen. Even later werd ze loops, wat een tijdelijk probleem opleverde met onze niet gecastreerde reu, echter na dit doorstaan te hebben, hebben we haar laten steriliseren. Heel snel paste ze in ons gezinnetje, een tikkeltje jaloers, zoals Sharon ook, maar ze blijkt een geweldig lieve hond te zijn. In juni stierf Kelly, zomaar en heel plotseling, na bijna 14 jaar. Door haar aanwezigheid heeft Laika er zeker voor gezorgd dat wij dit verlies konden dragen. We zijn heeeeeeel erg blij met dit Belgisch meisje en hopen dat we nog lang van haar mogen genieten. Groetjes uit Kerkrade-Limburg van Martin en Tessy ..... 14.08.04 |
  |
SMOKEY was op bezoek in Brunssum |
  |
Hallo, hier
een verhaaltje over onze Gina, een bordercollieteefje van bijna 2 jaar. Onze Gina Na in totaal 5 uur gereden te hebben, kwam Gina vrolijk binnen gestapt. Met een zelfverzekerdheid die je absoluut niet verwacht bij een pup van 10 weken. Ze keek eens rond, en besloot dat ze 't hier in het verre Brabant ( Gina komt uit Limburg) wel leuk ging vinden. Zelfs op zo'n jonge leeftijd begreep ze precies wat je van haar verwachtte. We begonnen pas aan de puppycursus toen ze 5 maanden was, met 9 maanden had ze er puppy,beginners en gevorderden opzitten! Maar ze had er ondertussen schoongenoeg van. Ze deed alles prima, maar er zat voor haar niet genoeg actie in. Wel eens een pup van 6 maanden over een A-schutting heen zien vliegen?? Nou, onze Gien deed dat. De reactie van de trainers was dan ook: Daar moet je behendigheid mee gaan doen!!! We vonden het erg jammer dat we daar nog zo lang mee moesten wachten maar we zijn toch met 11 maanden alvast gegaan. Volgens de dierenarts kon Gina het best aan, ze liep ook al naast de fiets. Dus wij naar behendigheid. We kwamen daar in een groep met honden te zitten die er allemaal al 10 lessen op hadden zitten, en voor de tweede keer bezig waren, ze vonden het allemaal zo leuk. Vooral het spelen NA de cursus. Gina dacht daar dus absoluut anders over, de eerste les nog vloog ze over alles heen, en paaltjes? Die zien we niet, die tunnel lokt... Wij thuis paaltjes oefenen met fietsenrekjes op de markt, ze kreeg de smaak te pakken. En ja hoor, de volgende week zet ze een record neer. Ok, niet overdrijven maar ze was tweede. Voor haar een kruising husky (1/4) en bordercollie (3/4) Fleurtje, maar die doet al 2 jaar behendigheid! Na 10 lessen zijn we er toch jammergenoeg mee gestopt, de tijden kwamen niet goed uit. Toch heeft het wel eens minder gegaan met Gina, ze is erg gevoelig op haar darmen en heeft als pup veel diarree gehad. Dat is nu inmiddels over, maar dit is het nog lang niet! Ze heeft ons ook een keer flink laten schrikken door na het eten met water te gaan spelen, en springen,rennen etc. Opeens zie ik Gina dikker worden, ik schrok me kapot, wist meteen wat er aan de hand was. Een maagdraaiing --> dodelijk...Ik naar een kennis gebeld (ouders niet thuis; ben 16 ;) ) die meteen naar de dierenarts gereden. De dierenarts gaf Gien een spuitje, en wilde afwachten, de maag was teruggedraaid voor een klein stukje. Dus Gina moest blijven, en ze zouden die avond bellen of ze nog naar huis mocht. Ik vond het vreselijk haar daar achter te laten; ze is bang voor de dierenarts. Mijn zorgen waren voor niets geweest, de maag was gewoon teruggedraaid, en ze had het daar best naar haar zin gehad. Ze had zelfs niet in een hok hoeven te liggen en liep gewoon rond bij de dierenartsassistentes. Het gekke beestje. Dus nu voortaan geen eten meer voordat Gientje mee mag. Gina is heel erg op mensen gericht, het zijn de leuke wezens die er zijn! Veeeeeeel leuker dan honden vindt ze, die snuffelen aan je kont, das maar niets. Ze bijt niet, maar als ze teveel ruiken of druk zijn gaat haar lipje zo eens omhoog (ze weet dondersgoed dat ze het niet mag, en als ze haar lip heeft opgetrokken komt ze daarna ook voor je voeten liggen en kijkt omhoog; ik ben toch braaf??) En ja, dan kun je geen straf meer geven, ze ligt immers braaf 'down'. Echte borderslimheid. Ze luistert prima, loopt los mee en wacht bij iedere stoeprand. Gien heeft soms een dag waarbij ze je de hele dag in de gaten houdt, waar ga je heen baas? Gaan we wat doen? Bos? Strand??? Aah toe mag ik echt niet mee? Dan is het tijd voor een lekker stuk fietsen. Meestal fietsen we dan naar het water of bos, zo heeft ze op twee manieren haar beweging. Zelfs naast de fiets loopt ze los, meestal loopt Gina op de stoep, en fiets ik gewoon op de weg. Ze is echt mijn maatje, ze voelt alles zo perfect aan. En als die trouwe collie-oogjes mij aankijken...dan smelt ik weer! Gina wenst alle collies en andere hondjes de kwispels en groetjes van mij - Mandy. ............... Ingezonden 02.07.2004 |
Van links naar rechts: Dalai
(Shi Tzu) - Kim - Shady
|
Dit is het verhaal van KIM, een 'afgekeurde' Schotse herder fokreu. Het verhaal werd ons toegestuurd voor de Collie & Co.kijkdoos. "Ons tweedehandsje"! Tot slot: Hadden we
dit van te voren geweten, waren we er niet aan begonnen. Nu zijn we blij
dat we het niet wisten, |
|
Thuis
weer. Maar direct uit de auto gaf ze over. We zijn naar huis gelopen en
ik heb haar op haar gemak het huis laten verkennen. ’s Avonds een eindje
gelopen en weer niet plassen. Ik was al bang het hele dorp nog door te moeten
maar eindelijk daar kwam een plas. Dus konden we naar bed. Ik vond het zo
leuk, ze ging er echt bij zitten. Rebbel was ook een dame maar die tilde
net zo makkelijk haar linker als haar rechter poot op om te plassen. Die
plaste niet damesachtig. En zo zie je, elke hond heeft haar eigen gewoontes.
En dat maakt hen uniek! De eerste dagen at ze niets en ik maakte me zorgen.
Heel veel mensen verklaarde me voor gek omdat ze nu eenmaal moest wennen.
Maar mijn gevoel is sterk en liegt meestal niet, helaas. Dus na 5 dagen
naar de dierenarts. Bek van binnen, het gehemelte, ontstoken. Dat ze een
klein kaal plekje aan haar staart had, was me al opgevallen in het asiel.
Misschien ergens tussen gezeten dacht ik. We kregen antibiotica mee voor
haar bekje. Maar na een aantal kuren werd het niet beter. Ik moest van mijn
dierenarts contact opnemen met het asielbeheerder en vragen of hij via Sunny
d’r vorige baas te weten kon komen of ze al veel antibiotica geslikt had
in haar jonge leventje. Dat bleek van niet. Toen werd het Valentijnsdag.
Weer naar de dierenarts. Ze zei me dat ik drie mogelijkheden had. De eerste
was; doormodderen, de tweede was; doorverwijzen (maar dan kwam ik weer in
de molen terecht en ik had dat net met Rebbel allemaal gehad) en de derde
mogelijkheid; inslapen. Ik moest er maar over gaan denken en met familie
en vrienden praten en dan na het weekend vertellen wat ik besloten had.
Vreselijk verdrietig natuurlijk terug in de auto. Maar ik vond dat het niet
kon (euthanasie) zonder een specialist bezocht te hebben. Dus heb ik meteen
opgebeld toen ik thuis was en verteld dat ik doorverwezen wilde worden.
Dat kon, ze had Utrecht in gedachten maar dat wilde ik niet meer. Niet weer
eerst studenten. Nu dan voor een jonge hond. En dan een angsthaas overhouden,
die getraumatiseerd is. Dus koos ik voor de dierenspoedkliniek in Amsterdam.
We kregen weer dokter Bosje maar die dacht dat het bij de huid hoorde dus
kwam dokter Sinke erbij, de dermatoloog. Zij heeft een biopsie gedaan op
dinsdag en ik moest wachten op de uitslag. Sunny werd zo vreselijk ziek
in die week. In het weekend was het zo slecht met haar dat ik de gegevens
van de dienstdoende dierenarts op tafel had liggen, misschien moest ik haar
toch in laten slapen….. Ze had diaree dat niet eens meer op diaree leek.
Dus met rijstwater aan de gang en ik kreeg de boel weer kalm van binnen.
Wat een opluchting. Dinsdag erop kreeg ik de uitslag; ......................................................................
"Dermatomyositis" Informatie dermatomyositis: Het is een huid en spier ziekte en komt in veel verschillende variaties voor. Er zijn nog veel vraagtekens over deze ziekte. Aan de huid is het te zien door verkleuringen en huidafwijkingen bij de ogen, neus, anus en staart met als gevolg haaruitval, de symptomen zijn verder plekjes op de huid. De spieren kunnen door de ontstekingen gaan verslappen dit is een geleidelijk proces. Er kunnen klachten optreden in de heupen en knieën, waardoor het lopen moeilijker gaat worden er treden krachtverliezen op. Er kunnen ook slik problemen optreden bij vergevorderde ziekte verschijnselen. De meest gangbare behandeling is met prednison in een hoge dosis. Het is de bedoeling de prednison af te bouwen tot een lagere dosis maar zo dat er geen ontstekingen optreden. Als de prednison niet werkt worden er andere middelen geprobeerd. De wetenschap is er nog niet uit hoe de ziekte optreed. Men gaat ervan uit dat de ziekte erfelijk is maar ook gaan er artsen vanuit dat het immuun systeem van de hond niet in orde is en dat daar door de ziekte optreed. Wie er nu gelijk heeft is niet duidelijk wel dat de hond niet zonder behandeling kan. Verder is een goed immuun systeem van belang om de hond in een goede conditie te houden. De ziekte is niet te genezen er zal een manier van omgaan met de ziekte gevonden dienen te worden. Wat moeilijk zal zijn voor baas en hond. In een mindere vorm en bij het goed instellen op medicatie zal de hond er niet veel problemen van ondervinden. Wel zal direct op schade van de huid gelet moeten worden. Als de huid beschadigd wordt zal deze het best direct met een ontsmetting middel behandeld kunnen worden dit om ontstekingen van de huid te vermijden. Het is verder het beste voor de hond om hem hond te laten zijn . Zijn spieren te bewegen en te laten wandelen is goed voor sterke spierontwikkeling. Maar ook met andere honden laten omgaan zodat de hond zich prettig voelt en iets te beleven heeft . De hond gaat zich anders vervelen en meer krabben, wat juist zeer schadelijk kan zijn. Wat hebben we beleefd dat jaar, na die biopsie? Hoge dosis prednison. Het ging weer beter met Sunny. Haar nagels groeien als kool en ondanks het enorme vele wandelen wat we doen, slijten deze niet. Dus regelmatig naar de dierenarts om ze te laten knippen. Ik durf dat niet zelf omdat ze ook veel zwarte nagels heeft en je dus zo in ‘het leven’ knipt. Dat is zelfs de dierenarts overkomen maar die hebben middelen dat het goed verzorgd kan worden daarna. Omdat die nagels zo hard groeien en toch ook broos zijn en helemaal scheef, heeft er een bloedonderzoek plaatsgevonden op Leishmaniose. Gelukkig, dat heeft ze niet. Dat was goed nieuws! Soms breken Sunny d’r nagels ook ineens af. Sunny d’r tandvlees is opgetrokken en haar gebit is al onder narcose gereinigd op 1 juli 2003. Dat is erg, een hondje van 14,5 maand oud en dan al zulke problemen. We poetsen dagelijks tanden en kiezen maar waarschijnlijk zullen binnenkort al haar kiezen getrokken moeten worden. Het tandvlees is zo hoog opgetrokken dat er stukjes bloot komen te liggen waardoor je weer kans op bacteriën krijgt en infecties en bloedvergiftiging wat weer allerlei organen kan aantasten. Afgelopen september waren we druk aan het afbouwen met de prednison. Ze kreeg allemaal schilfers op haar huid. De dierenarts dacht aan droge sebboreu (of hoe je dat schrijft) en dus shampoo mee. Wat een crime zeg, eerst wassen, uitspoelen en dan weer in de shampoo en 10 minuten laten trekken. Daar stond Sunny in de douchecabine met staart tussen haar poten in het schuim. Het ging niet over en dus volgde er weer een consult bij de dermatoloog. Weer een biopsie. Een hele hevige aanval van de dermatomyositis weer. Dus weer aan de hoge dosis prednison. Ze knapte alweer heel snel op. Het is toch een wondermiddel. Maar ook troep natuurlijk! Ze gaat er wel wat meer van drinken maar niet zoals je zo vaak hoort dat ze enorm veel wil eten, dat bleef normaal. Dus ook meer plassen en dat is dan weer slecht voor mijn nachtrust. Want we redden de nacht niet rond. Inmiddels gebruiken we Trental. Medicijnen voor mensen met dermatomyositis. ’s Ochtends en ’s avonds een halve tablet. En nu maar hopen dat het goed blijft gaan. Het immuunsysteem is weer opstandig want ze krijgt momenteel weer kale plekjes en ze heeft één plek met een korst maar het zijn andere plekjes dan met die aanval van het najaar. Dit zijn rode vlekjes waar dan een korstje op komt en vorig jaar zat ze onder de plekjes. Dan verloor ze een korst(je) met haar eraan. Ze zit dus dun in het haar. We mogen niet in de zon, zo min mogelijk. Dat kan de ziekte weer doen oplaaien. Dus is het moeilijk voor hond en baas. Ik probeer haar zo’n leuk mogelijk leven te geven. In de weekenden lopen we meestal al om 8.30 uur in het bos. Of in een ander groot park met een meer daar ze lekker kan dartelen in het water. Zwemmen doet ze niet maar achter andere honden aan sjeezen in het water is geweldig. En ook de vogels en de eenden opjagen als ze te dicht aan de kant zitten is dikke pret. We moeten dan zo’n 20 minuutjes rijden met de auto en dan zijn we er. En ’s zomers gaan we regelmatig naar Noordwijk naar het strand. Vindt ze ook prachtig. Lekker wandelen. En spelen met andere honden. Of ’s ochtends vroeg of rond 19.30 uur als de zon niet zo krachtig meer is. Met mijn werk kan ik regelen dat ik zo 3x per week een lange pauze heb en dus een eind met haar op pad kan. ’s Winters lopen we dan in het Haarlemmermeerse bos maar dat mag ’s zomers niet. Verboden voor honden van juni tot en met augustus. En ’s zomers kunnen we toch enkel op pad als het bewolkt is. Sunny is niet erg gesteld op regen, zeker niet op harde regen, dan kruipt ze onder een struik en denkt waarschijnlijk; bekijk jij het lekker, ik ga niet verder. En de zon tussen de middag tussen 12.00 uur en 14.00 uur (mijn pauze) is helemaal funest. Dus lopen we ’s zomers ’s ochtends zo’n drie kwartier tot een uur en ’s avonds weer. We wonen in een flat onder het platte dak, behoorlijk heet dus ’s zomers. In dit geval goed want dan is Sunny niet zo actief. En haar beweging krijgt ze wel. In de weekenden kunnen we ’s middags ook nog naar het Groenendaalse Bos in Heemstede. Daar is natuurlijk een dak van bladeren. Dat kan dan weer wel. Soms is er een plekje zon tussen het bladerendak door maar dat is minimaal. Dus is het heerlijk om er dan weer met haar op uit te trekken. Kijk, als het bewolkt is blijven we dichter bij huis. Want ik rijd wat af met haar natuurlijk. Het gaat erom dat ze een leuk leven heeft en tot nu toe is dat volgens mij aardig gelukt zolang ze bij me is. Dus hoop ik dat jullie begrip hebben dat het me niet lukt de stichting Collie en Co in nood te steunen. Ik had het graag gewild maar ik heb zoals geschreven zoveel kosten met deze jonge dame…….. Ik hoop nog steeds dat de toestand van haar immuunsysteem stabiel gaat worden, ik weet namelijk nog steeds niet of Sunny het zal halen en dat is geen fijn vooruitzicht. Telkens als er iets nieuws opdoemt slaat de schrik je om het hart, logisch. Ik kan niets anders doen dan hopen en het leven zo aangenaam mogelijk maken voor haar…… Groetjes Monique en Sunny |
Een tijdje geleden vond Monique via de Collie & Co. in Nood website haar hondemaatje Laika. Daardoor kwam ik(Teya) met Monique in contact en vroeg haar of zij er iets voor voelde, HIER haar (honden)verhaal te vertellen. (Aanmerking: CCiN) ................................. Ingezonden: 04.06.2004 Rebbel was mijn eerste hond, een kruising border collie. We waren ruim 8 jaar samen toen ik foto’s wilde gaan maken van haar bij de bollenvelden in april 2002. Mijn moeder verklaarde me voor gek op vrijdagavond in de spits. Toch gegaan en daarna meteen de foto’s weggebracht naar de 1 uur service omdat ik als ze niet goed waren gelukt op zaterdag terugkon om het over te doen. Waarom ik dat zo deed is me niet duidelijk, alsof onderbewust ik wist dat ze geen nieuwe bollenvelden meer mee zou maken. En de bollen periode liep al op het einde. De foto’s waren gelukt en één daarvan hangt nu in de wachtkamer van de dierenartspraktijk. Op 14 juni 2002 voelde ik een klein bultje bij haar tepel toen ze bij mij op schoot lag. Paniek! Grote paniek! Ik kon het namelijk niet bewegen, dus geen vetbultje. Direct naar de dierenarts, een mammatumor, en de week erna werd ze geopereerd. Lymfeklieren meteen ook verwijderd. De dierenarts stelde me gerust. Heel vaak is het goedaardig en we waren er immers zo snel bij. Of ik een kweek wilde? Ja natuurlijk. Maar voordat we de uitslag binnen hadden was ze weer geopereerd een tweede mammatumor. Ze was nog herstellende en de tumor bleek heel kwaadaardig. Ik was zo bang voor uitzaaiingen naar de longen maar de dierenarts zei me dat als ze niets hoorde het waarschijnlijk goed zou zijn en als ze wel iets hoorde het al te laat zou zijn. Ze herstelde steeds wonderbaarlijk snel. Hele lange wandelingen deden we niet meer maar we speelden nog wel. Ze was altijd een fanatieke ‘baller’ geweest en dat deden we nu rustig aan nog wat. Onze ‘grote ronde’ zat er niet meer in helaas. Voor de laatste keer werd ze geopereerd in augustus 2002. Ook nu weer een snel herstel, je hoopt toch telkens dat het helemaal verwijderd kan worden en niet meer zal terugkomen. Maar op een gegeven moment ging ze naar rechts lopen en ik merkte dat ze niet goed meer zag. Dus wij naar Noordwijkerhout voor röntgen foto’s. Geen uitzaaiingen naar de rug, geen spondylose. Dus helemaal opgelucht, al was het voor korte duur. Ik vroeg om longfoto’s maar hij zei geen opdracht te hebben gehad daarvoor, dus ging niet door. Normaliter zou ik onmiddellijk de dierenarts hebben gebeld en om een opdracht hebben gevraagd, tenslotte moet ik het betalen, toch. Afspraak gemaakt met de dierenkliniek in Utrecht. De nacht ervoor kreeg ze een epileptische aanval en de paniek was weer groot. Onderzocht in Utrecht door een team van studenten en later door de specialist; dokter Bosje. Hij kwam tot de conclusie; euthanasie en niet in termen denkend van weken maar dagen. Dat werd dus dezelfde dag nog. Het allerlaatst waren nu dan toch longfoto’s gemaakt en die zaten vol uitzaaiingen. Dus is mijn Rebbel ingeslapen op 3 oktober 2002 en gecremeerd op 4 oktober, dierendag 2002. Dat was het laatste wat ik voor haar kon doen. Een mooie respectvolle uitvaart. Met mijn ouders en mijn oudste zus zijn we er naartoe gegaan en hebben we gewacht tot ik de urn mee naar huis kon nemen. Wat een zwaar afscheid was dat. Dokter Bosje is een geweldige man. Ik had hem een brief geschreven omdat ik moeite had met de hele gang van zaken, o.a. dat er pas als laatste longfoto’s waren gemaakt. En hij schreef me persoonlijk een brief terug, dat heeft me goed gedaan, echt nazorg. Na 3,5 maand spanning ging het met mijzelf niet meer goed, ik stortte in. Kracht weg uit mijn benen en mijn bloed klopte niet meer. De dokter adviseerde mij een ander hondje maar dat voelde als een soort verraad tegenover Rebbel. Maar toch is het leven niet compleet zonder hondenliefde. En Rebbel was mijn grote liefde ik kan haar nooit meer knuffelen maar ze leeft in mijn hart gewoon verder. Geen dag gaat er voorbij dat ik niet aan haar denk…… Zijn er mensen, die met deze ziekte ook ervaring hebben, mogen zij die altijd doorsturen naar CCiN en wij zorgen dat het bij Monique terecht komt. Hartelijk bedankt - groetjes Collie & Co. in Nood |
  |
En hier is ie dan !!!! Smokey's eigen vervoermiddel - helemaal
voor hem alleen. Nu kan hij ook op lange wandelingen en reizen mee :-).
Tanja ging er als eerste in - ons "bijdehandje", en ging er zelfs op haar
gemak in liggen met haar kop op de rand!! Toen Smokey, en hij sprong er
zelf in! En ging gelijk rustig liggen. Hij keek wel vreemd toen ik wat
met hem ging rijden. Vanmiddag ga ik een eind lopen met allebei. Alleen
met eruit moet je eerst even helpen, maar als zijn poot eruit is springt
hij er zelf uit. Lang gewacht, maar eindelijk gekregen!!! |
|
Lieve bezoekers
van Collie & Co. in Nood. Zoals enkelen misschien wel wisten, stonden wij 31.01.2004 met onze kraam op de Dierenopvangdag in Delft. Wij deelden gezellig een kraam met Marly, die velen van jullie ook wel kennen, denken wij :-). De dag was prima georganiseerd door Stichting Frettenopvang Zuidholland en wij hoefden ook geen honger en dorst te lijden dankzij hun ;-). De meeste mensen waren echt geinteresseerd in ons werk en wilden er dan ook alles van weten. Ook hebben wij ervaringen uitgewisseld met anderen en het over alle rassen gehad en niet alleen maar over collies & co. :-) Wij hebben 'collega's in levende lijve leren kennen, die ons eerst alleen bekend waren via de mail. Maar het hoogtepunt was het toch wel het bezoekje van Mozes, de lieve bluemerlecollie, die al diverse keren op de Collie & Co. Kijkdoos te zien is. Vanaf het moment dat Mozes op onze website voor herplaatsing werdt aangeboden door zijn ex-vrouwtje waren wij zeer betrokken bij hem en dat bleef ook zo, omdat zijn nieuwe baasjes al die tijd nauw contact met ons hebben gehouden. Wij waren altijd op de hoogte van het wel en wee van deze lieverd en zijn daarom ook vreselijk geschrokken toen wij te horen kregen, dat hij zo ziek was. Maar Mozes had gezien dat wij in Delft stonden en heeft zijn baasjes zo gek gekregen om samen met hen en Sammy, de laatste aanwinst, ons een bezoekje te brengen op de beurs. Nou, jullie kunnen je zeker voorstellen, dat wij niet weinig verrast waren om de hele familie ineens voor onze te zien verschijnen, maar wij vonden het prachtig. Wij hebben veel geknuffelt met Mozes en Sammy en natuurlijk ook met Lisa, die het heel goed met Mozes kon vinden. Bedankt, dat je je baasjes naar Delft hebt gesleurt, Mozes. Je hebt ons er een hele grote vreugde mee bereid en wij hopen dan ook, dat je heel gauw weer beter mag worden. Heel veel liefs van Frans, Teya en onze collies |
  |
|
| Hallo,
hier is het verhaal van Jetje omgedoopt naar Blue, en de voorgeschiedenis. Wij, Henry, Ingrid en de kinders Dennis, Marco en Jennieke hadden een hond Goofy, dit was een kruising Labrador, Mechelse herder. Goofy was een hond met gebruiksaanwijzingen. Een hele lieve hond voor ons maar voor onbekende niet zo lief. Als ze niet meer geaait wilde worden liet ze dat duidelijk merken. Dan begon ze te grommen en als je niet ophield kon je een knauw van haar krijgen. Niet hard maar toch duidelijk van blijf van me af. Voor ons was het een schat en mocht je niet ophouden met aaien. Goofy was ook een hond met aardig wat ziektes. Ook heeft ze een aanrijding met een auto overleeft, |
 |
.haar achterpoot lag
er bijna af en door een operatie is het toch nog goed gekomen. Volgens
de dierenarts zou ze nooit haar poot meer kunnen gebruiken maar door
veel geduld en aandacht kon ze gewoon weer rennen zonder mank te lopen
De dierenarts was dan ook zeer verbaasd.Ze was ook vaak schijnzwanger
en dan mochten zelfs wij niet bij haar in de buurt komen, dit resulteerde
dan ook in een operatie waarbij de baarmoeder er uitgehaald werd. Hierdoor
werd het knuffelgehalte alleen maar groter. Ze werd steed aanhankelijker.
Op een gegeven moment begon ze steeds meer te drinken en plaste ze puur
bloed, wij met haar naar de DA en na een aantal onderzoeken bleek ze
suikerziekte te hebben. We konden twee dingen doen, of haar in laten
slapen of heel gedisiplineerd te gaan leven, door haar elke ochtend
insuline te spuiten en op vaste tijden eten te geven. Wij kozen voor
het laatste, ze was nog te goed om in te laten slapen. Ze mocht alleen
haar eten nog en geen stukje brood meer tussen door. Hier snapte ze
dus niks van omdat ze gewend was om een stukje brood te krijgen als
we weg gingen. We hebben dus besloten om dat toch te blijven doen, dan
maar wat korter leven en gelukkig dan lang en ongelukkig. Na een jaar
besloten we om er een hond bij te nemen. We lazen een advertentie over
een schotse collie, een teefje van twee en een half jaar die wegens
omstandigheden weg moest. Wij bellen en na een afspraak te hebben gemaakt
met het hele gezin gaan kijken. We waren gelijk verkocht, wat een schat
van een hond. Due kwam in ons gezin en met Goofy klikte het ook gelukkig
ook meteen. Due bleek achteraf geen twee en half te zijn maar vijf en
een half. Dat bleek uit de tatouage. Het paspoort hebben we nooit gekregen.
Goofy leerde Due alles. We konden haar dan ook al vrij snel los laten
lopen. Ze liep overal Goofy achterna. Na een jaar werd Goofy blind,
door de suikerziekte. Nu was het Due die Goofy begeleide. Goofy kon
heel goed met de blindheid overweg. Ze liep buiten los en zonder problemen.
Toch werd ze steeds zwakker en op een gegeven moment kon ze haar behoefte
niet meer ophouden. Dit vond ze zelf heel erg, ze kroop helemaal weg
als we s'morgens een plas in de kamer vonden. Ze heeft hiervoor nooit
op haar kop gekregen omdat ze er niks aan kon doen maar toch merkte
je aan haar dat ze het heel erg vond. Na een tijdje zijn we met haar
naar de DA gegaan en die zei dat ze er zeer slecht aan toe was, de lympfeklieren
waren opgezet en er was nog van alles mis. Er is toen besloten om haar
in te laten slapen. We hebben haar nog wel eerst mee naar huis genomen
zodat alle familieleden afscheid van haar konden nemen. S'middags kreeg
ze dus haar laatste spuitje.13 jaar was ze geworden. Het was heel vreemd
zonder Goofy en ook voor Due was het in het begin wel vreemd. Ze heeft
niet echt naar haar gezocht maar je kon het toch wel merken dat ze iets
miste. Na een jaar begon het toch wel weer te kriebelen om er een hond
bij te nemen en omdat we helemaal verknocht waren geworden op een Schotse
Collie wilden we er ook wel graag zo een bij hebben. Advertenties afzoeken
op het web en advertenties plaatsen, en dan maar zien of er iets tussen
staat. Op een gegeven moment kreeg ik een mailtje van iemand die vertelde
over Collie & Co. Op de site stond genoeg en onze keus was gevallen
op een Sheltie. Na gebeld te hebben bleek dat toch niet de goede keus,
ze kon beter bij wat oudere mensen zonder kinderen. Maar we konden beter
even met Teya en Frans bellen misschien was er nog wel wat voor ons.
Dat heb ik dus gedaan, ik dacht even wat informatie te vragen maar het
werd dus een gesprek van bijna een uur. Koffie er bij gepakt sigaretje
er bij. Je hele hebben en houwen wordt gevraagd en ja ze hadden eigenlijk
wel wat voor ons. Een Collie teefje van 5 jaar. Ze was alleen nog niet
zo ver dat ze geplaatst kon worden. Of het ons wel wat leek en of we
zo lang konden wachten. Ja dat konden we dus wel. Het was een heel leuk
gesprek. Dit was op vrijdag. De volgende dag werden we al weer terug
gebeld, ze hadden nog een andere hond. Ook 5 jaar ook een teefje en
ook nog niet zo ver om geplaaatst te worden. Er werd een afspraak gemaakt
om te komen kijken naar Jetje, ze hadden haar zelf in huis. We zouden
er donderdag heen gaan. De foto's werden gemailt en we waren meteen
verkocht. Zondag weer naar de foto's en een filmpje gekeken en toen
konden we ook niet meer wachten. Teya opgebeld om te vragen of we niet
meteen konden komen. Dit kon dus. Het was al bijna 2 uur maar toch in
de auto gestapt en naar Brunssum gereden. Een ritje van zo'n 3 uur.
Ongeveer 5 uur stonden we voor de deur. We hadden Due meegenomen zodat
ze ook kennis kon maken. Jetje was erg verlegen en wat terughoudend
maar met wat koekjes konden we haar toch een beetje aaien. Ook met Due
ging het wel goed , niet meteen de beste vriendinnen maar ook niet gemeen
tegen elkaar.We zijn er bijna 3 uur geweest en waren helemaal verliefd.
Volgens Teya was ze ook al wat meer ontspannen dan anders. Helaas moesten
we weer afscheid nemen. Dit alles was begin November en volgens Teya
moesten we er rekening mee houden dat we haar pas na de kerst konden
ophalen. Het werd gelukkig begin December omdat ze zo goed vooruit was
gegaan. We hebben haar toen omgedoopt naar Blue omdat we het leuk vinden
klinken bij Due en ze luistert er ook erg goed naar. In het begin was
Due erg opdringerig naar Blue toe en daar had ze geen zin in. Dit liet
ze blijken door naar Due te grommen. We moesten Due ook echt afremmen.
Het bleek ook dat Blue vrij snel nadat ze bij ons was, loops was geworden
en daardoor was Due ook zo opdringerig. Nadat de loopsheid over was
werd het rustiger tussen de beide dames. Blue was rond de feest dagen
heel erg bang voor al het harde geknal. Het was erg zielig om met haar
buiten te lopen als er ergens vuurwerk werd afgestoken. Ze wilde dan
het liefste meteen naar huis en begon dan hard aan de riem te trekken.Door
er geen aandacht aan te besteden en gewoon door te lopen werd het wel
iets minder maar niet genoeg, ze is gewoon heel erg bang. Op ouderjaarsdag
hebben we haar dan ook iets gegeven zodat ze rustig werd, dit heeft
goed geholpen. De volgende dag werd er nog wel wat vuurwerk afgestoken
maar daar reageerde ze niet zo sterk meer op. Al met al zijn we blij
dat die dagen weer achter de rug zijn. Blue is gek op speeltjes met
een piepertje er in en Due wordt daar helemaal gek van. We hebben toen
maar andere speeltjes gekocht en daar zat een balletje bij waar ze allebei
helemaal gek van zijn. Het is een komisch gezicht hoe ze elkaar uitdagen
met dat balletje. Als de ene het balletje heeft loopt ze langs de andere
met een koppie van haha ik heb hem en jij lekker niet maar laat ze hem
vallen dan weet de ander niet hoe snel ze hem weer af moet pakken. Het
gaat nu prima met Blue ze heeft haar plekje hier wel gevonden, het is
een enorme knuffelkont. Heeft op haar momenten zin om te spelen en laat
dat dan ook weten door te gaan blaffen en naar haar speeeltje te kijken.
Ook samen met Due gaat het prima, ze liggen vaak kont aan kont op de
bank of op de grond, het liefst zo dicht mogelijk bij elkaar.Buiten
gaat het ook prima ze loopt in het park los en wil het liefst de hele
tijd achter stokken aanrennen al brengt ze ze nooit terug. We hebben
haar nu bijna twee maanden maar het lijkt of ze altijd al bij ons is
geweest en we zouden haar ook niet meer willen missen. We hebben het
heel goed getroffen en zijn degene die ons naar Collie & Co heeft verwezen
dan ook zeer dankbaar. Jacqeline als je dit leest bedankt. Ook Teya
en Frans bedankt voor de vele mailtjes en foto's toen Blue nog bij jullie
was, het werd zo toch ook al onze hond ( zo voelde het voor ons). Henry
en Ingrid en de kinders. |
|
 |
Wie herinnert zich Sammy nog, die in het asiel van Schoten zat ? Van links naar rechts : Cat, Mozes(bluemerle), Joey en Sammy Bedankt voor de mooie foto, Dagmar en Alex .......ingezonden d.d. 06.01.04 |
| Handleiding
"Hoe ga ik met een blinde hond om". Even een korte inleiding voor hen die in een soort gelijke situatie kunnen komen. In 2002 zijn wij als gezin gestart als "opvang gezin" voor collie's en collieachtigen voor de stichting Collie en Co. in nood. Als eerste opvanger kregen we Tino binnen. Tino, zo werd ons verteld had een klein probleempje, hij was blind!, of we daar problemen mee hadden. Zonder ons te verdiepen in het probleem werd hier spontaan op gereageerd met NEE. Zo werd op een dag Tino bij ons thuis gebracht door de bezielde leiding van Collie en Co., Frans en Teya. Een joeper van een collie (tricolor) stapte bij ons binnen als of ie al jaren bij ons was en had binnen een half uur een plaatje in zijn kop geprent waar alle meubilair stond. Daarna stootte hij zich nergens meer aan. Na afscheid genomen te hebben van Frans en Teya klom deze reu naast mij op de bank en na een diepe zucht legde hij zijn kop neer en …..sliep. Na 24 uur Tino in huis te hebben gehad werd door het hele gezin besloten dat deze opvanger al een tehuis had en niet meer herplaatst behoefde te worden. (Zijn verhaal staat (uitvoerig) beschreven een stukkie naar beneden.) Voor iedereen die overweegt om een blinde hond een nieuw tehuis te geven werd ons gevraagd wat "Tips en Trucs" op te schrijven die je in je beslissing mee kunt nemen. Allereerst, EEN BLINDE HOND IS GEEN STUMPER, DUS BEHANDEL HEM/HAAR OOK NIET ZO!!! De eerste kennismaking met zijn nieuwe woonomgeving is belangrijk voor hem/haar om een mentaal plaatje te maken waar alles staat. Laat hem/haar dit rustig, ongestoord, doen en tot rust komen!! Een blinde hond mist een zintuig, zicht, hij zal erop vertrouwen dat je hem waarschuwt als er gevaar dreigt. Dit kan variëren van een boom die in zijn looppad staat tot een kopje koffie wat hij bijna van tafel veegt met staart of snuit. Een blinde hond corrigeren doe je met je stem, niet met je handen of andere voorwerpen. Hij ziet niet wat hij fout doet en ziet ook de tik/klap niet aan komen. Omdat je hem als een normale hond moet beschouwen (hij is niet zielig) kan hij ook buiten gewoon los lopen op plaatsen waar het veilig voor hem/haar is. Hiermee bedoel ik geen drukke verkeerswegen waar hij in panieksituaties op kan rennen, etc. Eigenlijk hetzelfde wat je met een normale hond zou doen. Door het missen van een zintuig, lijkt het wel of hij (net als bij mensen) over betere andere zintuigen beschikt. Hebben honden al een verschrikkelijk goed gehoor, dat van onze hond lijkt nog gevoeliger, houdt daar ook rekening mee, met herrie maken dus. Tino bleek een zeer goed gesocialiseerde hond te zijn, hij gaat dan ook naar alles toe wat loopt en beweegt. Andere honden vinden dit misschien niet altijd even leuk en laten dat ook blijken. Laat ze (als de andere hondeneigenaar dat toestaat) dan ook onder controle kennismaken met elkaar. De blinde hond ziet immers de lichaamstaal van de andere hond niet!!!! En die spreekt vaak boekdelen. Ik zou zo nog hele pagina's vol kunnen schrijven met allerlei kleine tips en trucs, maar dat heeft geen zin. Wij hebben nog geen minuut spijt gehad van onze beslissing om een blinde hond een nieuw tehuis te geven, ik zou dan ook heel blij zijn als andere mensen ook deze beslissing zouden durven nemen. Je bent wat meer bezig met je hond, je bent zijn ogen geworden, wat de band met het dier sterker maakt. Dit werkt zowel naar de baas, als naar de kant van de hond.. Rob en Edith Bekkering en Tino |
| Van de week kreeg
ik een emailtje met een verhaal over onvoorwaardelijke liefde waarin het
ging om een mooi ingepakte doos met denkbeeldige kusjes van een klein meisje
aan haar vader. Dit is net zo goed van toepassing op honden en mensen, vind
ik. Daarom heb ik dit verhaal geschreven en draag het op aan een colliemeisje, die voor mij ALLES was ! Onvoorwaardelijke liefde. Iedereen zou zo'n denkbeeldige doos vol onvoorwaardelijke liefde moeten hebben. De realiteit is alleen, dat ik denk dat het een zeldzaamheid is. Mensen zullen altijd op zoek zijn naar onvoorwaardelijk liefde en de meesten vinden het nooit. De maatschappij is zo hard geworden en gericht op krijgen, hebben en houden en vooral ellende van andere negeren. Kijk maar eens in verpleeghuizen en instellingen voor zwakzinnigen. De eenzaamheid is daar zo groot. Juist daar zouden de mensen opknappen als de grote experts op het gebied van onvoorwaardelijke liefde hun intrede zouden doen. - Wie die experts zijn? - Honden zijn die experts, die weten alles van onvoorwaardelijke liefde. Hier in het dorp is een bejaardenhuis en een medewerker neemt op feestavonden vaak zijn collie Tosca mee naar zijn werk. De oude bewoners leven dan helemaal op, een zacht snuitje dat aan hun hand snuffelt, een paar lieve ogen die hen welwillend aankijken, een hondenkop die op hun knie rust, zachte haren om in te kroelen, je begrijpt het wel. Vaak is het voor hen lang geleden dat iemand lief en teder voor hen was en Tosca herinnert hen er op zo'n avond aan waar het in het leven werkelijk om draait, namelijk oonvoorwaardelijke liefde ! . Liefs, Ineke ............................................................ingezonden op 21.11.03 (Namen zijn i.v.m. privacybescherming verandert) |
Hier zie je Ian net uit het water
klauteren. Wat een heerlijke natte bedoeling, zeg !
|
 Dan ga ik met het baasje mee op het luchtbed, als vrouwtje mij dan roept kom ik snel terugzwemmen. ............. Nu geef ik de pen over aan Robbie: Hallo ik ben Robbie (sable), ik ben 5 jaar en ben de grootste knuffellaar bij ons thuis. Mijn hobbies zijn, naast behendigheid, knuffels ophalen bij mijn vrouwtje en natuurlijk eten. Als er brokjes in huis worden verstopt dan vind ik altijd de meeste. Met behendigheid wil ik het eerste rondje altijd racen. Als mijn vrouwtje dan niet snel genoeg aanwijzingen geeft dan maak ik er een eigen rondje van. Ik spring dan gewoon over alle hindernissen die ik zie.  |
  |
Hallo allemaal!!! |
   |
Hallo
allemaal!!! Sinds 3 weken woon ik bij Smokey's tante Corrie en daar wil ik even wat over vertellen. Oeps, eerst mezelf netjes voorstellen! Ik heet Rasco, ben 5 maanden oud en ik stond begin september met mijn knappe koppie op deze site, op zoek naar een nieuw baasje. Tante Corrie komt regelmatig langs en zag mij en was meteen verliefd!! Heel logisch lijkt me! Maar haar man is niet zo'n watje en die moest eerst overtuigd worden....errug gemakkelijk als je er zo lief uitziet als ikke!!!! Om een lang verhaal kort te maken zijn ze op een dag mij komen halen bij mijn lieve Sjaan. Sjaan is de liefste pleegmoeder van de hele wereld!!!! Ik vond het heel moeilijk om bij Sjaan weg te gaan, maar deze mensen hadden helemaal geen hond en dat is toch wel zielig! Nu heb ik een baasje, een vrouw en drie kleinere vrouwtjes. Een heleboel voor zo'n klein hondje! Ze zeggen dat er in december een hondje bijkomt. Gelukkig maar, want ik heb altijd tusssen de honden geleeft en die mis ik nu wel. Ze hebben hier wel een heleboel konijnen en een cavia, maar daar mag ik niet mee spelen :-( Het is hier verder wel errug leuk!!! De kleine vrouwtjes nemen me heel vaak mee, dan mag ik met hun vrienden spelen!!!! "Hangen" noemt ZIJ het. Nou en!! Da's toevallig wel heel erg stoer!!!! De grote baas is geweldig! Ik word helemaal blij als ik hem zie en zwaai mijn staartje er dan haast af! Hij kan goed stoeien, joh!!! En hij heeft hele grote warme handen die mijn kleine lijfje heerlijk kunnen aaien. Ik ben dol op warm, ik kom uit Spanje en dan is het hier maar behelpen. Ik kruip dus het liefste tegen iemand aan of lig in het zonnetje te soezen. Nu mag ik van HAAR niet op de bank :-( En ZIJ schijnt de baas in huis te zijn? Ik doe mijn best dat te veranderen, maar ze geeft nog niet op....Nou, ik ook niet!!! Op de bank is het toch veel lekkerder liggen! Smokey kan wel een lieve tante Corrie aan HAAR hebben, maar in het echie is het maar behelpen met zo'n vrouwtje!!!! ZIJ zegt dat er met 5 mensen in huis en strakjes 2 honden niet genoeg zitplaatsen zijn, maar ik kan toch ook op schoot? Ik ben maar een kleine puk!! En die nieuwe hoeft van mij strakkies niet op de bank, IK wil erop!!! Gelukkig staan wij Spanjaarden bekend om onze vasthoudendheid :-) Eens kijken wie er wint!!! 2x per week neemt ze me mee naar een kinderboerderij. Dat klinkt leuker dan het is! De eerste keren waren geweldig!!! Lekker rennen en spelen met de andere hond en af en toe wat paardenpoep opeten (mag wel niet, maar ik doe het lekker toch!) Tot ik op een dag een KIP zag lopen!!!! Een KIP!! ETEN!!!! Ik erachteraan en hup, ik had haar!!!! Worden ze me toch hysterisch, die vrouwen!! "LOS!!!" riepen ze en ze pakten MIJN BUIT af!!! Verstopte haar in de hooiberg, maar ik zag het wel! Ik had alleen nog maar veren in mijn bek, ik wou KIP!!! En toen moest ik VAST en kreeg ik op mijn kop?????!!!!! Snap je dat nou??? Ik mag nu niet meer loslopen, alleen in een lege wei en wat is daar nou aan??? Gelukkig komt die andere hond dan bij mij spelen, 's Morgens neemt ZIJ me mee naar het "losloopterrein" en daar zijn altijd honden om mee te spelen! Dat vind ik heerlijk!!! ZIJ zeurt dan wel over "plassen en poepen" maar daar heb ik dan echt geen tijd voor! Dat doe ik thuis wel in de tuin! Stoeien is veel leuker en belangrijker! Morgen ga ik met een van de kleine vrouwtjes naar de hondenschool! Kan ze eindelijk leren dat trekken aan de riem niet mag! Want ik heb gewoon de striemen in mijn nek af en toe!! Ze loopt veel te langzaam! En "volg" schijn je daar ook te leren! Dat wordt tijd want als ik lekker aan het snuffelen ben lopen ze ineens de andere kant op en dan kan ik ze weer gaan zoeken!!! Zo blijf ik aan de gang!! Ja, het is hard nodig dat de vrouwtjes en het baasje opgevoed worden!! Misschien leren ze daar ook wel dat hondjes best op de bank mogen? Ik hoop het!! Ik heb ook nog een truukje geleerd!!! Eerst stonden mijn oren zo.........en nu kan ik ze allebei ophouden!!! Goed hè!!!! Groetjes van Rasco!!! ........................ ...............................................................Ingezonden op 26.09.2003 |
 |
Mededeling
voor mensen met een aan de staart gecoupeerde hond. (geboren na September
2001). Mowgly (de kleine pup hiernaast) is gecoupeerd aan zijn staart wat
dus nog steeds toegestaan is in land van herkomst. Ik wilde dus gaan trainen
met hem bij de kynologenclub, helaas - ik mag wel puptraining doen, maar
geen examens ook geen clubexamens, en tja je kent me. Ik ben dit dus uit
gaan zoeken en heb met Cynophilia gebeld en een keurige brief met toestemming
van Cynophilia ontvangen dat ik dus wel mag trainen en showen. Zelfs met
mijn mannetje zolang de Raad van Beheer er niet uit is, kan ik gewoon aan
alles meedoen met hem. Mijn waarschuwing is dus: Mensen die een hond uit
het buitenland importeren en dan denk ik aan bijvoorbeeld Australian Shepherds
die soms staartloos geboren worden. Deze mensen die zo'n pup kopen zorgen
beter voor een bewijsje van een dierenarts, ook in geval van staartamputaties
om medische redenen. Ik heb zelf een Cockerspaniel met een geamputeerde
staart en mensen hebben mij aardig wat verdriet gedaan. Vooral omdat trainen
met mijn honden mijn leven is en dan durven mensen zomaar tegen je te zeggen
dat ik mijn hond dan maar gewoon weer weg moet doen. Dat doet mij veel pijn
en als je dan zegt dat het geen verkeerde kleur trui is die je gekocht hebt
en die je gaat ruilen, dan krijg je nog een grote mond ook. Niet om mijn
kleine vent zelf die is me er niet minder lief om, maar het is een Rottweiler
en ik vind dat hij gewoon een goede training nodig heeft. Aanvulling d.d. 30.09.04 : De Raad van beheer heeft besloten, dat honden die uit landen komen waar het couperen aan de staart nog toegestaan is, voorlopig nog mee mogen doen aan examens, shows en zelfs de magstest.(Dit geld alleen voor honden met gecoupeerde staart). Helaas hebben ze wel besloten dat honden die medisch gecoupeerd zijn niet mee mogen doen aan shows,eigenlijk vind ik dat niet eerlijk. ..................................................... ............................................. Ingezonden door Wendy op 26.08.04 |
|
Dag lieve mensen.......... Er zijn vast nog heel veel dierenvrienden
die zich Deysi herinneren ... |
Blind, Ikke? Hoezooo?? Mijn naam
is Tino en ik ben een 'blinde' collie. |
Ook de riem, die rinkelt zo lekker
is een prima richtpunt om op af te rennen. Zo af en toe staat er een boom
of lantaarnpaal in de weg maar de kreet "PAS OP" heeft een pijnlijke betekenis,
niet voorzichtig lopen heeft dan koppijn als gevolg. De katten hebben
geen problemen met hem en Dollar onze Noorse Boskat loopt tussen zijn
voorpoten door om kopjes te geven, geweldig om dat te zien. Als je buiten
bent met hem en andere honden tegenkomt zie je dat hij goed gesocialiseerd
is en heel open en vrij op andere honden af gaat, helaas ziet hij dan
niet dat er ook zoiets is als lichaamstaal bij honden en moet hij af en
toe gestopt worden. Hij was nog geen 24 uur bij ons binnen of het gezeur
begon al; "PAP, kunnen we hem niet houden???". Daar moest ik toch nog
even over nadenken, we gingen ze toch opvangen?? Door zijn gedrag en hoge
knuffelgehalte werd er afgesproken dat als er binnen 3 maanden geen goed
tehuis voor hem was gevonden we hem zouden houden. De avond daarop fluisterde
ik in zijn oor dat hij mocht blijven wat een jubelstemming bij de rest
op leverde. Gelijk werd Teya gebeld om te zeggen dat TINO een tehuis had…...bij
ons. Zij verbaasd en ik ook dat ik het weer had gedaan, ja gezegd (hihihi).
Teya ging er toen vanuit dat het dan gedaan zou zijn met de opvang maar
niet is minder waar. Ik heb bewondering voor mensen die zich met hart
en ziel inzetten voor een ideaal. We hebben dus gelijk gezegd dat we bleven
opvangen. Met het opvangen doet TINO gewoon mee. We behandelen hem als
een "gewone" hond zonder privileges of voorrechten. Enige tijd later leek
het als of hij toch iets zag en begonnen we te twijfelen aan zijn blindheid.
Na nog een keer onderzocht te zijn door de DA werd toch echt bevestigd
dat hij niets zag. Feit bleef dat als je iets in de lucht stak hij naar
het voorwerp keek, hoe die het doet weet ik niet maar het is en blijft
verbazend. Nadat hij helemaal was gewend aan de situatie en echt lekker
in zijn vel zat zijn we weer begonnen met het opvangen. Eerste was Joey
een bordercollie die na een tijdje weer weg ging naar een heel fijn gezin.
Was even wennen voor hem, zijn "Play-mate" was weg, maar na enkele dagen
trok dit alweer bij. Hierna kwam Jeannie een tricolor collie teefje binnen
en die helpt hij er ook weer aardig boven op. Dit tekent zijn karakter,
want het is een heerlijke hond die heel sociaal is naar andere honden
toe. Zijn handicap wordt regelmatig vergeten, zo "normaal" gedraagt hij
zich. We zijn Teya en Frans nog steeds heel dankbaar dat ze hem bij ons
in eerste instantie wilden plaatsen. Daarnaast hebben we een stel heel
fijne vrienden in Teya en Frans gevonden, en dat moet je koesteren. |
  |
NIEUW VERHAALTJE OVER MOZES Beste lieve luitjes, |
  |
| Het ongelofelijke verhaal
van een trotse collie bezitter - het verhaal van Lady en haar puppies ! Wat er aan vooraf ging: Na 15 jaar wordt de drang naar een hond te groot en er moet er een komen! Waarom pas na 15 jaar, wel hierom: Ik was toen de trotse bezitter van een prachtige Duitse Herder 'Bjorn' genaamd en volledig afgericht (niet ik maar de Hond). Helaas deze moest weg omdat na een verhuizing (hij was twee dagen bij kennissen geweest) de hond helemaal doordraaide en ook nog naar de baby hapte. We hebben nog gevraagd aan deze kennissen wat er gebeurt was, volgens hen niets????????? Af een toe veranderde de blik van de hond die zelfs mij (als A-pakwerker bij een hondenvereniging) behoorlijk wat angst en ontzag inboezemde. Dit was een gevaarlijke toestand en daar ik bij de marine zit moest ik toch regelmatig lang weg en mijn vrouw vertrouwde het niet meer. Met scheurende pijn en tranen in mijn ogen bracht ik deze hond weg. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan er moest een nieuwe hond komen en wel wederom een Duitse herder, Hij kreeg de naam Chiron en hier ging ik gigantisch de fout in. Ik ging vergelijken met de vorige hond wat resulteerde dat in mijn ogen deze hond van geen kant deugde. Zeer onterecht en nu nog kan ik me mijn haren uit de kop trekken omdat ik zo onrechtvaardig ben geweest. De hond werd niet slecht behandeld maar ik kon hem niet de liefde geven die hij verdiende. Gelukkig was er iemand die dat wel kon en die heb ik mijn hond gegeven zodat het toch goed kwam voor Chiron. Hierna heb ik gezworen geen hond meer te nemen want als je een dier in huis neemt heb je een bepaalde verantwoording en die stopt pas als het dier van ouderdom overlijd. Om toch dieren in huis te hebben zijn we overgegaan naar katten en ja een hobby breidt uit. Er werd zelfs mee gefokt maar omdat we het moeilijk hadden als er een kitten overleed en zagen hoe vreselijk sommige mensen met onze gefokte kittens omgingen besloten we om te stoppen want dieren fokken en zorgen dat ze goed en verantwoord terecht komen zijn hele aparte verhalen. We konden er niet mee leven om kittens op de wereld te zetten en met veel liefde en geduld laten opgroeien waarna een ander ze weer kompleet afbraken en in het verderf lieten stortten. Zo dit was de voorafgaande geschiedenis, we gaan verder!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Mijn vrouw is opgegroeid met een collie en vooral de blauwe is ze helemaal gek van. Dus ik speuren op internet opzoek naar Collie's en bij toeval kom ik bij de site Collie & Co.in Nood. In eerste instantie was ik verbaasd om te lezen om wat voor reden en blaartrekkende verhalen mensen gebruiken om een dier uit huis te rotten (sorry voor het taalgebruik maar het is zo). Eigenlijk was er niets nieuws onder de zon want ik heb het ook meegemaakt met onze katten. Maar goed ik scroll en surf een beetje over deze site en verbaas me over de inzet van twee mensen met een schaar aan helpers (opvangadressen) achter zich. Naderhand leerde ik ze beter kennen als Frans & Teya met een auto goed voor 60.000 kilometer per jaar. Ik zie dus diverse foto's en verhalen van honden totdat we (mijn vrouw en ik) het verhaal en de foto van Lady zagen en we waren totaal verkocht. In eerste instantie denk je 'wegwezen' - geen troep van een ander - maar we werden geconfronteerd met de gedachte aan onze kittens die er ook niets aan konden doen en aan mijn laatste hond. Alle vooroordelen gingen aan de kant want ook deze hond verdiende een plek waar ze kon blijven tot ze zou sterven van ouderdom en er werd direct gemailt met onze gegevens en vermelding dat Lady dat was wat wij zochten en de vraag of wij dat waren wat Lady zocht. Nog geen half uur later antwoord of we effe wilden bellen. In eerste instantie was er al een liefhebber (ik heb nog nooit iemand iets misgunt maar nu wel, SORRY) en gelukkig voor ons haakte deze af. De eerste stap die volgde was dat Frans en Teya op 18 januari 2003 even (bij Overtoom rechts af) van Brunssum naar Den Helder kwamen om effe te checken of wij wel goed genoeg (SLIK) waren voor Lady. Nou ,Frans en Teya, als je iemand goed in de zenuwen weet te jagen moet je dat doen op deze manier, want ik was toch behoorlijk gespannen of we wel geschikt waren. Het testpanel was nog erger dan bij IDOLS want niet alleen Frans en Teya maar ook nog drie schitterende Collie's kwamen mee voor de keuring. Gelukkig, we kregen te horen dat we zondag 19 januari Lady mochten ophalen bij een opvangadres nabij Breda. In de tussentijd hadden we al veel over Lady gehoord hieronder een kleine opsomming: Het was een doetje maar geen watje. Ze is dominant naar teven. Ze praat tegen je (hele verhalen). Ligt graag op een plek waar de baas cq bazin heeft gezeten. Heeft eetlust voor 10 ???????????????? Vreet alles van het aanrecht van aardappels tot en met tomatensoep. Hierdoor is ze wat aan de mollige kant geraakt. Oke, voor alles is een oplossing (ik kan je zeggen die kwam) Het klikte direct tussen Lady en ons, we kregen de papieren en inentingsboekje want ze was nog geen 14 dagen geleden bij de dierenarts geweest die haar had onderzocht, gezond verklaarde en nog effe een vaccinatie gaf zodat ze er weer een jaar tegen kon. Op naar huis en het nieuwe leven van Lady kon beginnen. Ja, nu wordt het pas sappig!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!SLIK Lady was snel op haar gemak en zelfs de vier katten beginnen haar te accepteren. Ze is inderdaad wat mollig maar met een goed dieet en veel beweging moet er toch gauw 2 kilo afkunnen, ja toch. Het dieet gaat goed en aan beweging geen gebrek daar zorgt deze KRANIGE DAME zelf wel voor, want als ik geen bal meeneem dan zoekt ze zelf wel een stok en minder dan twintig keer gooien neemt ze geen genoegen mee om uiteindelijk hijgend en totaal vermoeid naar huis te gaan. Wat wel opviel was dat ze iedere keer moeite had om als ze lag op te staan. Inmiddels is ze kind aan huis en heeft net zoveel te vertellen als iedereen. We staan versteld hoeveel vertrouwen we van haar krijgen. Het wordt 30 januari en mijn vrouw wordt om 6 uur wakker omdat Lady het behang van de muur aftrekt (zeg maar een vroegtijdige niet geplande verbouwing) waarbij ze toch effe door haar wordt toe gesproken om dat maar effe te laten. Vanaf dat moment stort Lady helemaal in en we weten niet wat te beginnen, ze wil niet uit en ik moet echt gaan werken, dus mijn zoon laat haar uit ze gaat mee onder protest. Om 12:00 uur laat mijn vrouw haar uit en wederom de bal voor de nodige beweging maar nu laat Lady vrij snel weten dat het genoeg is en dat ze naar huis wil. Op mijn werk blijf ik me afvragen wat er is en ik neem contact op met Frans en Teya, ook die snappen er geen bal van, want dit is toch niet de Lady die ze kennen. Alle trucks en ervaringen wisselen van gedachte maar we komen er niet uit het enige wat er veranderd was, dat Lady die nacht sliep op een marine deken.(zo die zo'n slechte invloed op haar hebben?????) Daar ik het niet meer uithield ben ik om 14:30 naar huis gegaan en werd twijfelend door Lady begroet op een manier die behoorlijk terughoudend was. Maar toen ik vroeg of ze mee ging kwam ze over de brug helaas ging het niet van harte en waren we om 15:00 terug in huis waarna ze op de bank ging liggen. Ik zei nog tegen mijn vrouw dat ze niet al te veel aandacht moest schenken aan Lady en dat het wel goed kwam. Hierna ging ik de schuur in. Om 15:30 riep mijn vrouw met luidde stem dat ik binnen moest komen want Lady lag op de bank te bevallen. Ik dacht eerst dat ze me in de maling nam maar haar gezicht liet niets te wensen over. PAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAANNNNNNIEKKKKKKKKKKKKKKKKKK in de tent (5 MIN). @#%$#!!? Hoezo te dik......... ? archhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!!!!!!!!!!!!!! Wat een geluk dat we diverse nesten met kittens hebben gehad en dat we voor dit soort blije gebeurtenissen mits gepland alles bij de hand hebben. NEE DUS. Wel hadden we nog een zuigbuis voor het schoon zuigen van de luchtwegen (zo een die de dokter gebruikt bij een bevalling van een baby). Effe Teya gebeld en ik vermoed dat het hele Brunssumse telefoonnet plat is gegaan na de kreet die zij van verbazing slaakte. (SORRY voor de overlast meneer PTT) Gauw terug naar Lady want die laat nu alle remmen los: 1,2, 3, 4. Ik gauw naar een bedrijf om een pallet te halen en randen want sneller trap je geen hondenbak in elkaar. Bij thuiskomst waren het er 5 en het eind leek nog niet in zicht. Gauw de hondenbak gemaakt maar dan ga je niet meer zeulen met Lady en haar kroost (mijn arme oude bank). Ja hoor, nummer 6 en 7. Oeps een lichte paniek want we missen de nageboorte, hebben we die over het hoofd gezien, nee want Lucienne (mijn Vrouw) zag de pup komen zonder nageboorte dus effe wachten en daar was de volgende weeeeeeeee. JAAAAAAAAA daar was de nageboo....... Shit, daar was pup nummer 8 maar met nageboorte. Inmiddels 18:30 de rust(???????????????????????????????????????) is weder gekeerd. Lady is met pups naar de bak verhuist en we wachten op de dierenarts want de nageboorte is nooit gevonden. Maar ach, als je van de ene verbazing in de andere valt is zo'n nageboorte die je mist niet zo erg!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dus toch wel ........ de dierenarts heeft haar Pitton gespoten zodat de baarmoeder nog een keer goed samen trekt om alles te verwijderen ook heeft hij moeder en pups onderzocht en vertrok weer, ons achterlatend vol verbazing en ongeloof met Lady en haar 8 pups waarvan 2 teven, beide tricolor en 6 reuen waarvan er twee tricolor en vier sable zijn. Tja, dat dieet deed het toch wel, ruim 2 kilo kwijt in minder dan 3 uur. (wil iemand het merk weten je kan het krijgen zonder recept) We kijken vandaag 3 februari 2003 nog vol ongeloof terug naar deze gebeurtenis. Toen wij Lady pas hadden wisten we beiden direct dat er nog een collie moest komen liefst een bleu merle dus afwachtten wat er allemaal gebeurt bij Teya en Frans. Eventueel wilden we nog overwegen om opvangadres te worden ................. VERGEET HET MAAR, WEGWEZEN, MUGGEN, GEEN HAAR OP MIJN HOOFD(EN DAT ZIJN ER NIET ZOVEEL MEER) DIE DAAR OP DIT MOMENT NOG AAN DENKT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Tjonge jonge, die pups maken meer lawaai dan 10 kittennesten bij elkaar. (JAKKI BA JAKKIE) nee hoor!!!!! Lady heeft veel vertrouwen in ons, want de eerste dag mochten we absoluut niet aan haar pups komen ze pakte ze gewoon in haar bek en scheurde ze gewoon uit onze handen. Nu mogen we ze pakken en wegen om te zien of ze goed groeien. Als ze maar een fractie van het karakter van Lady mee krijgen dan heb je pups van goud. HOE NU VERDER ?????????????????????? Nu gaan we 8 volle weken aan de slag. Het socialiseren is al begonnen we pakken regelmatig de pups uit het nest. Elke dag wegen om te checken of ze groeien. Binnen nu en 10 dagen gaan de oren en ogen open en dan langzaam over naar vast voedsel Ontwormen: Moeder & pups bij 2,4 en 6 weken. De zesde week de eerste enting en dan volgen er nog 2, week 9 en week 12. Ook deze pups zullen de liefde krijgen die ze verdienen maar we zullen nog beter dan bij de kittens opletten. Je moet dus van goede huize komen om een pup van ons te kunnen krijgen, ook Frans , Teya en hun collie's zullen zich hier hard voor maken (of ze al niet genoeg te doen hebben). Denk na voor je een pup neemt want alle liefde die wij er insteken dient U waard te zijn, want dat betaalt zich terug in een vorm van liefde die de pup aan U geeft, geen enkel dier wordt slecht geboren maar slecht gemaakt. Wij zijn ontzettend blij met deze ervaring en laten ons dat door niemand afpakken. Misschien krijgt U wel een pup van ons, maar geef het de liefde een aandacht die het verdient. Dat houdt in dat U misschien heel veel dingen moet laten die eerst wel konden. George & Lucienne Opmerking Frans en Teya : De opmerking over het Brunssumse telefoonnet klopt aardig, wij hadden het niet meer ! :-). Inmiddels zijn de pups allemaal in prima overleg en samenwerking met George en Lucienne zeer goed geplaatst en hebben wij er vreselijke lieve vrienden aan overgehouden. Ook voor ons was dit een ervaring die wij niet meer willen missen!!!!!!!!!!! (Lady is een ex collie & co in nood hond) ...................................... .....Ingezonden Juli 2003 |
  |
Hallo
allemaal..... Het is allemaal begonnen met een foto op jullie site (Collie & Co. in Nood), we hadden al een pup gereserveerd bij een fokker. Maar toen wij Smarty zagen waren we verkocht. Het was liefde op het eerste gezicht. En nu woont hij alweer 5 maanden bij ons. We hebben hem opgehaald vanaf het vliegveld in Belgie. Hij moest namelijk nog vanuit Griekenland komen. De eerste paar dagen waren niet makklelijk. Alles was voor hem eng. Ik moest hem de eerste dagen zelfs voortrekken, maar met veel goede tips en adviezen van Sos Strays. En met natuurlijk veel aandacht en liefde zag je hem steeds meer veranderen. Iedere dag ging beter. Nu zijn we 5 maanden verder en is het een fantastische hond die al zijn verloren tijd inhaalt. Hij heeft namelijk de eerste 7 maanden van zijn leven in een schuurtje geleefd en in een afgezonderde ruimte. Het gaat nu heel erg goed met hem. We zitten nu alweer 4 maanden op hondenschool en hij leert heel erg snel, alleen hij is vaak te enthousiast en te snel afgeleid. Hij mag dan wel 1 jaar zijn nu, maar ik gedraag me gewoon lekker als een pup. Spelen vind hij helemaal het einde, hoe gekker en wilder hoe beter. En iets doen voor snoepjes, tja dat is nog leuker. je merkt dat er collie in hem zit. Hij gaat bijvoorbeeld net als een border collie, op de grond liggen en sluipen als hij een andere hond ziet. Ik kan wel uren door gaan over hoe fantastisch hij is geworden, maar ik benadruk liever dat het echt de moeite waard is. En ik raad dan echt alle mensen aan die een hond willen adopteren maar nog twijfelen om het gewoon te doen. het kost tijd, aandacht en liefde en veel geduld, maar het is het echt waard. Als ik in zijn ogen kijk en die glinsteren van geluk, zie- dan realiseer je je wat je gedaan hebt en hoe belangrijk het is om zulke honden ook een kans te geven. Want het zijn vaak de liefste en de dankbaarste honden die er zijn. Dus geef ze een kans want ze verdienen het. Afzender Smarty en natuurlijk zijn baasjes. Ingezonden door Chantal op 27.06.2003 |
| Puppyleed ...................een aangrijpend verhaal ! ..........Helaas gebeurt dit nog steeds te vaak :-(. |
  |
19.02.2003 BINKY en BUDDY....... Een heel warm plekje in mijn hart
heeft mijn eerste hond Binky. |
Lieve Collie vrienden,
hier is het verhaal van Bessie en hoe we er toe gekomen zijn om haar in
België
op te halen.
Hartelijke groet en pootje van Blue en Bessie, Ineke en Hein .................................................................................30.08.02 |
 |
Hallo en hi allemaal
:-)) |
| Geachte
meneer, mevrouw, ...................................................................
...........................................09.06.200. Onlangs had ik bijna mijn Sheltie verloren doordat hij tijdens een behendigheids wedstrijd in een manege een klein en oud stukje paardepoep vond en opat. Hierdoor liep hij een ivermectine vergiftiging op. Gezien de onbekendheid van dit gevaar bij veel hondeneigenaren en vanwege het feit dat uw site over collies gaat stuur ik u deze informatie. Alle collieachtigen(óngeacht de kleur!!!) kúnnen heel heftig reageren op paarden ontwormingsmiddelen, omdat dat ivermectine bevat! Dat kan al gebeuren met een minuscuul klein beetje wat bijv. nog aan een brokje kleeft van een paard of pony kreeg na een wormbehandeling. Of een beetje wat in de paardenpoep zit, ook nog twee dagen na de ontworming. Iedere hond kan ziek worden van de "overdosis" ontwormingsmiddel in paardendrollen. Echter honden die het "bluemerle gen" bij zich dragen zoals o.a. Shelties, Ausssies, Collies, Bobtails en Collie-kruisingen zijn zeer gevoelig voor ivomectine. Voor hen kan inname van ivomectine dodelijk zijn. Dit bluemerlegen is niet altijd zichtbaar. De honden,meestal collie achtigen dus,die hierop reageren kunnen er aan sterven. Tegen ivermectine bestaat geen tegengif. Het probleem is dat bij de meeste rassen een duidelijke scheidingswand tussen hersenvocht en bloed is, in de cellen. Deze scheidingswand is bij dit soort rassen veel minder strikt. Door zowel bloed als hersenvocht worden stoffen uitgescheiden. Door de minder strikte scheidingswand kan in dit geval de ivermectine, uitgescheiden door het bloed, in de hersenen terecht komen en zich op de hersenen vast zetten. Dierenartsen weten wel dat Ivermectine niet samengaat met Bleumerle, maar vaak weten ze niet dat bv. een bobtail of een tricolore-collie ook het bluemerle-gen draagt. Dus weet je dat er bluemerle in je ras voorkomt zeg dit altijd tegen je DA als je een wormenmiddel moet hebben of wanneer de hond tegen mijten o.i.d. behandelt moet worden. Het nummer van het vergiftigingscentrum is 030 -274 88 88 (24 uur p/d te bereiken) Deze mail werdt ons pasgeleden toegestuurd en willen wij graag onder iedereens aandacht brengen. (aanmerking van Frans en Teya) Disclaimer: Wij zijn niet aansprakelijk voor de inhoud van bovenstaand verhaal. |
| OVERDENKINGEN
VAN EEN HOND ...........................................
............................ontvangen via email op 30.04.2002 Toen ik nog een pup was amuseerde ik je altijd en deed je lachen met mijn mimics. Je noemde me ‘je kind’ en ondanks enkele kapotgebeten schoenen en in kolere gegooide kussens werd ik je beste vriendin. Als ik iets stouts had gedaan, schudde je een opgeheven vinger naar mij en zei ‘Hoe kon je me dit aandoen ?’. Maar snel liet je je verwurmen en streelde mijn aangeboden dik buikje. Mijn zindelijkheidstraining duurde iets langer dan verwacht want soms had je het zo ontzettend druk, maar samen kwamen we er wel door. Ik herinner mij nog onze lange nachten samen in je bed. Ik luisterde naar de geheimpjes, die je alléén tegen mij vertelde, en naar je wildste dromen. Ik denk dat ik toen perfect gelukkig was. We gingen samen wandelen in het park, deden verre uitstappen en stopten soms voor een ijsje (ik kreeg alléén het horentje want je zei ‘ijs is slecht voor honden’). Thuis wachtte ik altijd languit op de zetel tot je s’avonds na je werk snel naar huis kwam. Stilaan begon je meer tijd op je werk door te brengen, een carrière op te bouwen, en ook naar een menselijke gezellin te zoeken. Ik heb dikwijls je teleurstellingen en tranen opgevangen. Toen werd je echt verliefd. Zij (nu je echtgenote) was niet echt een hondenliefhebster, toch heb ik haar in ons huis verwelkomd en ik trachtte ook haar altijd vriendschap te tonen. Jij was gelukkig, dus was ik ook gelukkig. Toen kwamen de menselijke baby’s en ik deelde in je vreugde. Ik was geboeid door hun kale roze huid en door hun zachte geur en wou ze graag ook bemoederen. Maar Zij was bang dat ik ze iets zou aandoen en ik werd het meeste van de tijd verbannen naar een andere kamer, of in de ren welke Zij achter in de tuin had laten bouwen. Toen de kleintjes wat groter werden was ik hun beste vriendin. Hun kleine handjes grabbelden mijn pels vast om recht te geraken, kleine onderzoekende vingertjes boorden zich af en toe in mijn ogen en oren en ik kreeg dikke natte kussen op mijn neus. Ik hield van hen en apprecieerde des te meer hun liefde en aandacht, welke jij nauwelijks nog had voor mij. Ik zou ze met mijn leven verdedigd hebben als nodig zou gebleken. Ik glipte ‘s avonds in hun bed en samen luisterden we naar het geluid van je auto op de oprit als je laat thuiskwam. Er was een tijd geweest, als iemand vroeg of je een hond had, dat je foto’s uit je portefeuille bovenhaalde en enthousiast verhalen begon te vertellen. Nu, antwoordde je ‘Oh ja, en verandert van onderwerp. Ik ben niet méér ‘Jé hond’, maar ‘juist een hond’. Nu kreeg je een aanbod die je carrière ten goed komt. Je moet wel verhuizen naar een appartement en de huisdieren zijn er niet toegelaten. Je nam de juiste beslissing voor je familie, maar er was een tijd dat ik ‘je familie’ was. Toen we in de auto stapten was ik gelukkig dat ik nog eens mee mocht. Maar snel kwamen we aan het dierenasiel. Het rook er naar honden en katten, maar ook naar angst en wanhoop. Je zie :’Ik weet dat jullie voor haar een goede thuis zult vinden’. Maar de blikken die je kreeg waren minachtend en ontmoedigd. Zij wisten wel hoe moeilijk het was om een oudere hond te plaatsen, al had ie ‘papieren’. Je trok de hand van je zoon weg van mijn halsband en hij huilde en riep : ‘Neen, Papa, laat ze mijn hond niet wegnemen !’. Je gaf me nog wat klopjes op mijn hoofd maar durfde niet in mijn ogen kijken. Beleefd weigerde je om mijn halsband en leiband mee te nemen. Dan was je ineens weg, naar je nieuw leven. Ik hoorde de twee dames over je spreken, over het feit dat je al maanden wist van de verhuis, en niet één poging had ondernomen om mij een nieuwe thuis te vinden. En ik dacht : ‘Hoe kon je me dit aandoen ?’. In het asiel kreeg ik aandacht en vriendschap zover dit mogelijk was met zo’n drukte en onderbemanning. Ik kreeg goed eten, maar had geen honger. In het begin, iedere keer als iemand binnenkwam, stormde ik op de tralies af, met de hoop je te zien, hopend dat je van gedacht zou verandert zijn en mij kwam terughalen. Of hopend dat iemand mij lief zou vinden en mij zou meenemen. Maar ik kon niet wedijveren met de onbezorgde vrolijkheid van de pups en bleef meer en meer in een hoekje liggen. Ik hoorde haar voetstappen als ze me op een avond kwam halen. Zij nam me mee naar een kamertje die ik nog niet kende, een rustig kamertje waar de bezoekers niet welkom zijn. Ze zette mij op tafel, wreef over mijn neus en zei me rustig te blijven. Mijn hart bonkte hevig voor wat gebeuren ging, maar er was ook een gevoel van opluchting. Tranen biggelden rustig en geluidloos over haar wangen en IK was bezorgd voor Haar. Zij plaatste een knevel op mijn voorpoot en ik likte haar zachte hand. Ik wist wel dat dit niet haar fout was. Ze prikte zachtjes de naald in mijn ader, en toen ik de koude vloeistof voelde in mijn lichaam keek ik nog in haar triestige ogen. Ze sprak rustig tegen mij : dat ik niet bang hoefde te zijn, dat waar ik naartoe ging het allemaal veel beter was, dat daar geen pijn, geen verdriet en geen verraad was. Ik viel zachtjes in slaap, maar met mijn laatste energie kon ik nog even met mijn staart kwispelen. En toen dacht ik aan U, mijn geliefde Meester, en dacht :’Hoe kon je me dit aandoen ?’ Vrije vertaling van een werk van JIM WILLIS Aanvulling op 17.01.2003 van Walter, die ons bovenstaand verhaal heeft gestuurd: Ik zou willen dat jullie dit op jullie site zetten, want dit is een ONGELOOFLIJK, BANGELIJK, KEImooi gedicht en uiteindelijk zijn er nog steeds teveel mensen waar dit op slaat en die een dier nemen,weggooien of doen naar believen, niet beseffend dat ook dieren wezentjes zijn EN ook gevoelens hebben ! Die personen die zich met zulke dingen bezighouden zouden ze ook moeten "chippen" en registreren, zodat deze mensen NOOIT meer aan een hond of welk dier dan ook zouden geraken......sorry over zulke dingen kan ik me echt wel boos maken maar het is toch zo hé ? Algoed dat er nog ECHTE dierenvrienden zijn... zoals jullie....ik............ en vele andere . Niet alle dieren zijn daardoor in een asiel terechtgekomen weliswaar maar toch wel de meeste. Mijn collieteefje Nala was toen ik ze adopteerde ook uit een wagen gezet ! Ik heb ze nu 8 jaar en het heeft meer dan 4 jaar geduurd eer ze uit zichzelf in de wagen sprong, nu is autorijden voor haar terug een lust, want ze weet dat we onafscheidelijk zijn (she watch my bag and i watching her's) En een hond.......die heb je toch voor het leven...........niet dan ?!?! |
| VRAAGTEKENS
?????????? Ik zet altijd mijn vraagtekens bij de reden van afstand. Vindt ze vaak al te vaag en altijd het zelfde. Mensen moeten eens weten, als ze aan een hond beginnen, waar ze aan beginnen, dan komen de mankementen en de problemen, nou ja problemen, die maken ze zelf en de hond is weer de dupe, altijd maar weer. Net zag ik de hond (NIKA) met de halsketting letterlijk in zijn nek staan en een verwaarloosde vacht, is het niet zo dat er een meldpunt gemaakt kan worden, waar deze eigenaars geregistreerd worden, dat ze dus nooit meer een hond kunnen en mogen aanschaffen. Vindt het te gek voor woorden dat zo'n hond zomaar gedumpt wordt met de stomste reden van afstand, misschien is het beter voor de hond nu, dat hij een beter tehuis krijgt. Wij hebben zelf ook 6 honden, en weet je, er is nooit iets verkeerd met die kanjers van ons, lopen buiten en binnen, ze hebben het eigelijk nog beter dan kinderen en ze luisteren allemaal 100% goed, alle zijn asiel honden, die met de gekste reden zijn weg gedaan en waar afstand van is gedaan. En je raad het al, niets van die reden bleek waar te zijn. En de mensen moeten ook de ruimte hebben, bij ons lopen ze lekker in het weiland met z'n alle en hebben plezier voor 10, als het aan mij lag, kwamen er nog wel 10 bij, maar das een beetje te van het goede. Vindt het op en top dat jullie je er zo voor inzetten, ga zo door. Top gewoon. Geweldig. Met vriendelijke groet verblijf ik, Stef uit Tilburg. (08.01.2002) |
Disclaimer : Wij zijn niet verantwoordelijk of aansprakelijk
voor de inhoud van de hier getoonde verhalen of links naar andere pagina's.
|
|
Een
asielhond is ... 
...... 
