HOPE - DE ENIGE ECHTE LIEFSTE COLLIEOMA Dit is het verhaal van een colliedame op leeftijd die eindelijk op haar 10,5 jaar met pensioen mocht na een zeer trieste carriére als fokteef bij een beroepsmatige (brood)fokker. Waar de honden zeker niet diervriendelijk gehuisvest zijn maar moeten leven op beton met een laagje van ?? om de pis en poep op te nemen. Waar de honden geen daglicht hebben, geen gras onder hun pootjes mogen voelen en zeker geen sprintjes kunnen trekken in hun nauwe hokken. Het enige waar het om gaat is, dat er mooie pupjes uit de teefjes komen, zoveel mogelijk en zo mooi mogelijk. Het zijn geen honden, voor de fokkers zijn de honden 'kweeknateriaal' en het is ook niet dat een teefje drachtig is maar 'leeg'of 'vol'. En voordat iedereen begint te schelden over deze fokkers, kan met beter niet vergeten dat het de mensen/klanten zijn die deze markt in stand houden, want zij kopen deze jonge pups die aangeboden worden tegen aantrekkelijke prijzen.En wie wil niet graag een rashondje voor een betaalbare prijs? Helaas is veel te weinig bekend over de leefomstandigheden van de ouders van de pupjes, de verwaarlozing en de onverschilligheid waarmee met deze stakkers wordt omgegaan. Zij leven enkel om geld te verdienen voor hun eigenaar en krijgen net genoeg eten om niet dood te gaan en weten niet wat een hondenmand is, laat staan een dekentje in deze mand. De fokkers zien er ook nauwlettend op toe dat 'de klant' niet ziet wat zich afspeelt in de 'produktieruimten' van zijn pupfabriek. Ik weet het, voor een 'leek' is het heel moeilijk het kaf van het koren te scheiden en een goede fokker te vinden waar hij/zij het droomhondje kan kopen. Maar iemand die pups aanbiedt van vele verschillende rassen, zet je toch aan het denken of niet ? Daar komt onze Hope vandaan, een schat van een beest die voor het eerst in haar leven een naam draagt die zij van haar pleegmama heeft gekregen. Een naam die niet zomaar is gekozen maar die al onze hoop insluit haar nog zo lang mogelijk bij ons te hebben en haar nog een paar mooie maanden en hopelijk een jaar of misschien nog 2 te kunnen geven. Zij kwam bij ons met een gezwelletje van 3 x 3 cm aan haar onderkaak, ons werd verteld dat het een poliepje zou zijn. Naja, een poliepje - wat dan nog? Weghalen en klaar is kees..... Bankgegevens: |
Vlak voor vertrek naar het pleeggezin in Leeuwarden Samen een dutje doen achter in de auto op weg naar Leeuwarden vanuit Belgie 'Even' een klitje of 2 of 3 of helaas vééél meer wegwerken.... Update 04.10.2014: Helaas hebben wij slecht nieuws over Hope en dat juist op Dierendag, dat maakt het extra wrang. Daar waar wij dachten door een operatie nog een paar mooie jaren te kunnen schenken, kwamen Hope en wij bedrogen uit. De tumor is sinds de operatie weer aan het teruggroeien en dat zo snel, dat het dagelijks groter ziet worden. Wij zijn hier vreselijk van geschrokken en hebben uiteraard meteen contact gezocht met de dierenarts die haar heeft geopereerd. deze adviseerde om de tumor naar het labaratorium te sturen voor onderzoek. Dit om te ervaren of het idd een snelgroeiende kankersoort is of niet. Gisteren hebben wij de uitslag gekregen, het is botkanker en de meest agressieve vorm. Waarom nou treft het een dier dat zijn hele leven al geleden heeft? Waarom kan zij niet nog een paar mooie jaren hebben, zij is pas 10 jaar. Wij zullen ons erbij neer moeten leggen en accepteren dat ook zij bij ons is gekomen om te sterven, omringd door liefde van haar pleegmam Barbara die tot voor kort ook Koda heeft moeten laten gaan. Dat zijn erg veel verdrietige emoties waar wij allen mee moeten dealen.Blijkbaar zit Collie en Co in Nood in een periode waar wij aan stervensbegeleding doen, niet voor gekozen natuurlijk, maar wij trekken ons niet uit de verantwoording en begeleiden Hope op een liefdevolle wijze naar haar reis over de regenboogbrug. Volgens de dierenarts zal zij niet meer al te lang hebben, zij krijgt nu dagelijks een aangepaste dosis Carporal/Rimadyl wantr dat is het enige dat wij nog voor haar kunnen doen. En onze bejaarde collieoma Hope zelf doet net alsof haar dat allemaal niet aangaat. Zij geniet met volle teugen van haar nieuwe leven, geniet intens van de wandelingen in het bos en naar het meer. Zij eet prima, begint al te blaffen en probeert zelfs een beetje hoger in rang te komen. Net alsof er geen andere leuke dingen zijn ;-). Wij zijn blij dat zij zo is, dan is haar pijn tenminste niet zo erg dat zij haar levenslust is verloren. Barbara en Collie in Nood geven onze Hope nog een fijne tyd zodat ons meisje met fijne gedachten over mensen aan haar nieuwe 'leven' in Regenbogenland begint. Dan volgen hier nog enkele foto's uit het leven van Hope en haar tumor.. 16-09-2014 ............................. 22-09-2014 na operatie................ 30-09-2014 na operatie
|